Stanisław Piotr Nowakowski

Stanisław Piotr Nowakowski
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1884
Radomsko

Data śmierci

26 października 1944

Przebieg służby
Lata służby

do 1929

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

15 Pułk Ułanów Poznańskich
11 Pułk Ułanów Legionowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Medal Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Stanisław Piotr Nowakowski (ur. 4 grudnia 1884 w Radomsku, zm. 26 października 1944) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 4 grudnia 1884 w Radomsku, w rodzinie Stanisława i Marii z Glassów[1]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Oddziale V Personalnym Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa Sekcji 4. Służb[2][3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), jego oddziałem macierzystym był 15 pułk ułanów[4]. W latach 1923-1925 był zastępcą komendanta miasta Warszawy, pozostając oficerem nadetatowym 15 puł.[5][6] W lutym 1925 roku został przydzielony do macierzystego pułku z równoczesnym odkomenderowaniem do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie[7]. Później został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii i przydzielony na stanowisko przewodniczącego Komisji Przyjęć Oficerów Rezerwy MSWojsk.[8] Z dniem 30 kwietnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1937 był zatrudniony w Towarzystwie Górniczo-Przemysłowym „Saturn” S.A.[1]

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany, Przebywał w obozie w Egerze. Zmarł nagle 26 października 1944[10].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-19]..
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920 roku, s. 519.
  3. ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 103.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 629, 675, 1457.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 569, 597, 1325.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 26 lutego 1925 roku, s. 95.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327, 336.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 81, 83.
  10. ↑ Tadeusz Lachowicki-Czechowicz Dziennik egerski: zapiski komendanta obozu oficerów polskich na Węgrzech 1939-1944, wyd. Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2003, s. 311
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 457.
  12. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922. 
  13. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 27.
  14. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327.
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie