Stanisław Piotrowicz

Stanisław Piotrowicz

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	19 lipca 1952 Bochnia
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Stanowisko	sekretarz stanu w KPRM (2007), senator VI i VII kadencji (2005–2011), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sędzia Trybunału Konstytucyjnego (od 2019)
Partia	PZPR (1978–1989) PiS (2016–2019)
Odznaczenia

Stanisław Piotrowicz odbierający z rąk przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej Wojciecha Hermelińskiego zaświadczenie o wyborze na posła VIII kadencji Sejmu (2015)

Stanisław Piotrowicz (ur. 19 lipca 1952 w Bochni) – polski polityk, prokurator, senator VI i VII kadencji, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, w 2007 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, sędzia Trybunału Konstytucyjnego z kadencją od 5 grudnia 2019.

Życiorys

W 1976 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 1976–1978 odbył aplikację prokuratorską, po czym w 1978 zdał egzamin prokuratorski^[1].

W 1978 rozpoczął pracę w Prokuraturze Rejonowej w Dębicy, następnie w 1980 został przeniesiony do Prokuratury Wojewódzkiej w Krośnie, a na początku lat 80. do Prokuratury Rejonowej w Krośnie^[1]. Od 1978 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[1]. Był członkiem egzekutywy PZPR w Prokuraturze Wojewódzkiej i Rejonowej w Krośnie^[2], a także kierownikiem szkolenia partyjnego i społecznym inspektorem pracy^[3]. Podczas stanu wojennego był autorem aktu oskarżenia przeciwko działaczowi opozycji Antoniemu Pikulowi, oskarżonemu o kolportaż wydawnictw drugiego obiegu^[4][5]. W treści aktu napisano m.in.: „W świetle materiałów dowodowych wyjaśnienia oskarżonego nie brzmią przekonywająco. Dokonane ustalenia pozwalają stwierdzić, że Antoni Pikul, podczas obowiązywania stanu wojennego, dopuścił się przestępstwa [...]. Skierowanie aktu oskarżenia przeciwko Antoniemu Pikulowi należy uznać za zasadne”^[6][7]. Po upublicznieniu tej sprawy w 2013 Stanisław Piotrowicz stwierdził, że dążył do umorzenia tego postępowania^[1]. Według relacji Stanisława Piotrowicza, po tym, gdy trafiła do niego sprawa opozycjonisty Antoniego Pikula, nawiązał on współpracę z obrońcą oskarżonego Stanisławem Zającem i wspólnie mieli ustalić taką linię działania, by była ona najkorzystniejsza dla oskarżonego. Wskutek tych działań sprawa miała wrócić do prokuratury w Jaśle, natomiast tam zdecydowano przekazać ją prokuraturze wojskowej w Rzeszowie, gdzie sprawę umorzono, a Stanisław Piotrowicz jest do dziś przekonany, że znaczny wpływ miał na to protokół, który wcześniej sporządził^[8]. Stanisław Zając po upublicznieniu tej sprawy już nie żył, więc nie mógł potwierdzić relacji Stanisława Piotrowicza, natomiast głos związany z tą sprawą zabrał też Aleksander Bentkowski, który jako minister sprawiedliwości w rządzie Tadeusza Mazowieckiego powołał Stanisława Piotrowicza w 1990 na szefa prokuratury rejonowej w Krośnie. Wspominając kulisy owego powołania, Aleksander Bentkowski ujawnił, że w związku z tym zasięgnął opinii Stanisława Zająca właśnie, który o Stanisławie Piotrowiczu miał wyrażać się pozytywnie i powiedzieć, że spokojnie można go powołać na to stanowisko, twierdząc, że to porządny człowiek^[9]. Sam Antoni Pikul w 2015 stwierdził, iż Stanisław Piotrowicz wobec niego zachowywał się przyzwoicie, jak na komunistycznego prokuratora, działającego w stanie wojennym, a jego mowa oskarżycielska na rozprawie sądowej bardziej przypominała mowę obrońcy^[7], a w 2016 powiedział, że Stanisław Piotrowicz w jego sprawie palcem nie kiwnął^[10].

W 1984 zwierzchnicy służbowi stwierdzili, że „jest pracownikiem pilnym i zdyscyplinowanym, ambitnym i wydajnym. Powierzone mu obowiązki wykonuje prawidłowo. Poczynione ustalenia wykorzystuje do wszechstronnej działalności profilaktycznej. Wiele uwagi poświęca popularyzacji prawa zwłaszcza w środowiskach młodzieżowych”^[11].

W 1990 został powołany na stanowisko prokuratora rejonowego w Krośnie. W latach 1992–1995 kierował międzyrejonowym działem śledztw w Krośnie. W 1992 powołano go na stanowisko prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w Rzeszowie. Od 1994 do 2002 zasiadał w Sądzie Dyscyplinarnym dla Prokuratorów przy Prokuraturze Generalnej. Zdobył rozgłos medialny, ogłaszając w 2001 na konferencji prasowej powody umorzenia śledztwa w sprawie molestowania małoletnich przez proboszcza parafii w Tylawie, ks. Michała M.^[12]. Sprawę księdza z Tylawy prowadził prokurator Sławomir Merkwa, a Stanisław Piotrowicz był wtedy szefem jednostki i jego zadaniem było nadzorowanie wszystkich prokuratorów. Na konferencji prasowej w 2001, posługiwać się miał uzasadnieniem o umorzeniu śledztwa prokuratora prowadzącego tę sprawę i stanąć w obronie jego ustaleń^[13]. W obszernej wypowiedzi dla prasy w listopadzie 2001 Piotrowicz, omawiając umorzenie, stwierdził m.in.: Nie zdecydowałem się na postawienie księdzu zarzutu^[12]. Później decyzja o umorzeniu postępowania została uchylona przez prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie, a w 2004 duchowny został prawomocnie skazany^[14][15][16]. Po ujawnieniu w 2015 archiwalnej wypowiedzi telewizyjnej argumentującej umorzenie w 2001 S. Piotrowicz wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że rzeczonego postanowienia o umorzeniu nie wydawał, a przypisywane mu wypowiedzi są nieprawdziwe^[17].

W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na senatora VI kadencji z ramienia Prawa i Sprawiedliwości w okręgu krośnieńskim. Od 5 czerwca 2007 do 16 listopada 2007 zajmował stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Reprezentował też Senat w Krajowej Radzie Sądownictwa.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat senatorski, otrzymując 110 085 głosów. Również z ramienia PiS wystartował do Sejmu w wyborach parlamentarnych w 2011. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 12 325 głosów w okręgu wyborczym nr 22^[18]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 9 w Rzeszowie i nie uzyskał mandatu eurodeputowanego, zdobywając 8271 głosów^[19].

W wyborach w 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (ponownie jako bezpartyjny kandydat z listy PiS; otrzymał 15 747 głosów)^[20]. W Sejmie VIII kadencji odegrał aktywną rolę w wydarzeniach związanych z kryzysem wokół Trybunału Konstytucyjnego, m.in. reprezentował posłów-wnioskodawców w trakcie prac nad dwiema ustawami zmieniającymi ustawę o Trybunale Konstytucyjnym^[21][22][23] oraz projektów pięciu uchwał o stwierdzeniu „braku mocy prawnej” uchwał w sprawie wyboru sędziów TK przez Sejm VII kadencji^[24]. W 2016 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości^[25]. W wyborach parlamentarnych w 2019, zdobywając 10 293 głosy, nie uzyskał poselskiej reelekcji^[26].

W październiku 2019 posłowie Prawa i Sprawiedliwości zgłosili jego kandydaturę na sędziego Trybunału Konstytucyjnego^[27]. 21 listopada 2019 został wybrany przez Sejm głosami posłów PiS na stanowisko sędziego Trybunału Konstytucyjnego^[28]. W tym samym miesiącu wystąpił z partii^[25]. 5 grudnia złożył ślubowanie, rozpoczynając dziewięcioletnią kadencję sędziego Trybunału Konstytucyjnego^[29].

2 stycznia 2020 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że Stanisław Piotrowicz naruszył dobra osobiste Małgorzaty Gersdorf i Krzysztofa Rączki, nazywając sędziów zwykłymi złodziejami. Sąd nakazał Piotrowiczowi zamieszczenie przeprosin w telewizji TVN w programie Fakty oraz wpłacenie 20 tys. zł na rzecz stowarzyszenia SOS Wioski Dziecięce^[30].

22 października 2020 był w składzie orzekającym Trybunału Konstytucyjnego, w którym TK wydał wyrok o niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej wykonywania aborcji z powodu ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu^[31]. Wyrok Trybunału doprowadził do licznych protestów przeciwko zmianie przepisów aborcyjnych na ogólnokrajową skalę^[32][33][34].

Życie prywatne

Syn Władysława i Marii^[35]. Jest żonaty z Marią, ma troje dzieci^[36]. Córka Barbara jest adwokatem, a we wrześniu 2016 została powołana bez konkursu przez prokuratora krajowego Bogdana Święczkowskiego na stanowisko prokuratora Prokuratury Rejonowej w Krośnie^[37][38]. Zamieszkał w Odrzykoniu koło Krosna^[39].

W 1992 był jednym z założycieli krośnieńskiego koła Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Objął funkcję jego prezesa, a później także prezesa oddziału podkarpackiego towarzystwa^[40], zaś w 1998 zasiadł w zarządzie głównym tej organizacji.

Odznaczenia

• Brązowy Krzyż Zasługi (1984, za zasługi w pracy zawodowej i działalności społecznej)^[3].
• Złoty medal „Pro Ecclesia Premisliensi” (2011, przyznany przez archidiecezję przemyską pod przewodnictwem abp. Józefa Michalika; podkreślono działalność S. Piotrowcza w Towarzystwie Pomocy im. św. Brata Alberta, zaangażowanie w duszpasterstwo i życie parafii, na terenie których mieszkał, głoszenie prelekcji i katechez przedmałżeńskich oraz to, że w pracy zawodowej dbał o prawdę, także w procesach księży, również w latach komunistycznych)^[41].
• Wyróżnienie za umiejętne łączenie funkcji społecznych na rzecz najuboższych z aktywną pracą zawodową. Był jednym z laureatów plebiscytu Indywidualności Roku ’94 organizowanego przez „Kurier Podkarpacki” ^[42][43].

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2013-12-05].

Linki zewnętrzne

• Stanisław Piotrowicz – strona prywatna. [dostęp 2013-12-05].