Stanisław Piro
 | |
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 października 1956 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Stanisław Piro (ur. 7 sierpnia 1892 we Lwowie, zm. 15 października 1956 w Łodzi) – major artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 7 sierpnia 1892 we Lwowie, w rodzinie Mieczysława i Julii[1]. Był młodszym bratem Karola (1890–1973), kapitana lekarza Wojska Polskiego, specjalisty medycyny sądowej.
W czasie wojny z bolszewikami dowodził 4 baterią 18 pułku artylerii polowej. 25 września 1920 wybrał stanowisko ogniowe w tyralierze piechoty, w odległości 200 metrów od okopów piechoty sowieckiej i celnym ogniem baterii umożliwił 144 pułkowi piechoty opanować nieprzyjacielskie okopy pod Lubiążem oraz wieś Szłapan[2].
19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był nadal 18 pułk artylerii polowej[4][5]. W latach 1923–1928 pełnił służbę w 28 pułku artylerii polowej w Zajezierzu k. Dęblina[6][7][8]. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Następnie pełnił służbę w dywizjonie manewrowym artylerii w Rembertowie, który 31 grudnia 1930 roku został przeformowany w 32 dywizjon artylerii lekkiej. Z dniem 8 kwietnia 1931 roku został przydzielony na pięcioipółmiesięczny kurs doskonalący oficerów artylerii w Toruniu[10]. 17 grudnia 1931 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy I dywizjonu[12][13]. W tym oddziale pełnił służbę do 22 stycznia 1938 roku, po czym został przeniesiony do 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach na stanowisko dowódcy II dywizjonu[14]. W marcu 1939 roku przeprowadził mobilizację dywizjonu[15].
Na czele tego pododdziału walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Uczestniczył w obronie Sochaczewa. W czasie walk dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV A Hohnstein (numer jeniecki 48528)[16].
Zmarł 15 października 1956 w Łodzi. Pochowany na Cmentarzu Doły w Łodzi.
Był żonaty z Bronisławą z d. Sas Obertyńską, z którą miał córkę Halinę po mężu Szujecką i syna Stanisława, członka Szarych Szeregów, żołnierza AK.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (dwukrotnie: 17 maja 1921[17][18], za kampanię wrześniową[19])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-06-16]..
- ↑ Badowski 1930 ↓, s. 38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 142.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 201.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 303, 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 769, 821.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 689, 745.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 402, 461.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 175.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 253.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 400.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184, 687.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162, 473.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 208, 472, 474.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 996.
- ↑ Badowski 1930 ↓, s. 42.
- ↑ Moja rodzina, prezi.com [dostęp 2021-06-05] (ang.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zbigniew Badowski: Zarys historii wojennej 18-go Pułku Artylerii Polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Zdjęcie mjr Stanisława Piro kawalera krzyża Virtuti Militari