Stanisław Profic
 Ppor. Stanisław Profic w czasie służby w Legionach Polskich | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 3 Pułk Piechoty Legionów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}    | |
Stanisław Józef Profic (ur. 4 grudnia 1896 w Wadowicach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Stanisław Józef Profic urodził się 4 grudnia 1896 w Wadowicach, w rodzinie Kazimierza i Krystyny z domu Lubert.
Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Drużyn Sokolich. W czasie wojny służył w Legionach w 3 pułku piechoty. Brał udział w walkach na froncie karpackim w szeregach II Brygady Legionów Polskich. W czerwcu 1915 roku został ranny w walkach pod Rokitną. 25 czerwca 1915 roku został awansowany na chorążego, a 1 lipca 1916 roku na podporucznika Legionów.
Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze podporucznika[1]. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku piechoty Legionów i 1 pułku piechoty Legionów. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. 15 listopada 1922 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto I na stanowisko I referenta, pozostając oficerem nadetatowym 73 pułku piechoty[2]. W czerwcu 1923 został przydzielony do Wojskowej Kontroli Generalnej[3]. Pełnił służbę w Oddziale Kontroli Administracyjnej. Następnie został przydzielony do Korpusu Kontrolerów. Z dniem 30 czerwca 1925 został przeniesiony w stan spoczynku[4].
W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[5]. Działał czynnie w organizacjach byłych legionistów oraz w Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny Województwa Wileńskiego. W 1931 roku został wybrany do prezydium federacji[6].
W czasie mobilizacji w 1939 roku został powołany do służby czynnej. W 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 4020.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7354
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[8]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 29 listopada 1922 roku, s. 868.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 29 czerwca 1923 roku, s. 433.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 14 maja 1925 roku, s. 257.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 326, 890.
- ↑ Rocznik Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny Województwa Wileńskiego, 1934 T. 1
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 30, 334, 403.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 294, 347.
- Rocznik Oficerski Rezerw - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 432.
- http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/6972.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Ppor. Stanisław Profic