Stanisław Pużyński

Stanisław Pużyński
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1936
Augustów

Data i miejsce śmierci

8 listopada 2015
Warszawa

profesor doktor habilitowany nauk medycznych
Specjalność: psychiatria
Doktorat

1963 – psychiatria
Akademia Medyczna w Białymstoku

Habilitacja

1968 – psychiatria
Akademia Medyczna w Gdańsku

Profesura

1987 (zw)

psychiatra 1958–2006
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Stanisław Pużyński (ur. 23 kwietnia 1936 w Augustowie, zm. 8 listopada 2015 w Warszawie[1]) – polski psychiatra i neurolog. Profesor doktor habilitowany nauk medycznych.

Życiorys

W 1953 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Białymstoku, od 1958 był zastępcą asystenta w Zakładzie Anatomii Patologicznej, w 1960 otrzymał dyplom ukończenia studiów i rozpoczął pracę w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Choroszczy. W 1961 ukończył staż podyplomowy i został asystentem w Klinice Psychiatrycznej, w 1963 uzyskał specjalizację I stopnia w dziedzinie psychiatrii oraz stopień doktora nauk medycznych, w 1964 został starszym asystentem. W 1965 uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie psychiatrii i został adiunktem, W 1968 habilitował się, recenzentami pracy byli prof. Stanisław Cwynar i Tadeusz Bilikiewicz. W 1970 objął stanowisko wicedyrektora Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Pruszkowie, w 1973 nadzorował przeniesienie tej instytucji do nowej siedziby przy ulicy Jana Sobieskiego w Warszawie. Od 1975 do 2002 zasiadał w Komisji Leków, późniejszej Komisji Rejestracji Środków Farmaceutycznych i Materiałów Medycznych przy Ministrze Zdrowia, zaś od 2005 w Komisji Środków Leczniczych Urzędu Rejestracji Leków. W 1987 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego nauk medycznych. Całe życie zawodowe poświęcił psychiatrii, a szczególnie badaniom nad depresją i zaburzeniom zachowania. Był autorem i współautorem wielu podręczników i poradników oraz publikacji dotyczących psychiatrii. Stanisław Pużyński był założycielem i kierownikiem II Kliniki Psychiatrycznej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie (1971–2005), był również organizatorem pierwszego w Polsce Oddziału Chorób Afektywnych oraz wieloletnim konsultantem krajowym ds. psychiatrii (1991–2005), dyrektorem Instytutu Psychiatrii i Neurologii (1991–2001), a także przewodniczącym Komisji Etyki Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. W 2006 przeszedł na emeryturę[2].

W 2001 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany na starym cmentarzu na Służewie przy ul. Fosa[3][4].

Dorobek naukowy

Był promotorem dwudziestu przewodów doktorskich, trzech habilitacji, a jeden z jego studentów został profesorem. Ukazało się ok. 420 publikacji jego autorstwa, 12 monografii i podręczników.

Członkostwo

Wybrane publikacje

  • "Depresje" (PZWL 1980, 1988),
  • "Psychiatria" tom. I (współautorzy A. Bilikiewicz, J. Rybakowski i J. Wciórka, Wyd. Medyczne Edra Urban & Partner, 2002, 2012),
  • "Dylematy współczesnej psychiatrii. Problemy kliniczne, etyczne, prawne" (Wydawnictwo ENETEIA, 2015).
  • "Depresje i Zaburzenia Afektywne" (1996, 1998, 2002, 2005),
  • "Leki Psychotropowe" (1996),
  • "Leksykon Psychiatrii" (1993),
  • "Zasady Rozpoznawania i Leczenia Zaburzeń Psychicznych" (red. wspólnie z M. Beręsewicz 1993),
  • "Psychofarmakologia Doświadczalna i Kliniczna" (red. wspólnie z prof. W. Kostowskim) (1980, 1986, 1996),
  • "Leki Psychotropowe w Terapii Zaburzeń Psychicznych" (2002),
  • "Leki Przeciwdepresyjne" (2005).

Przypisy