Stanisław Rudnicki (lotnik)

Stanisław Rudnicki
podporucznik obserwator
Data i miejsce urodzenia	11 października 1900 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1920 okolice Kijowa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	16 eskadra wywiadowcza
Stanowiska	obserwator
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Rudnicki (ur. 11 października 1900 w Warszawie^[1], zm. 6 czerwca 1920 pod Kijowem^[2]) – podporucznik obserwator Wojska Polskiego II RP.

Życiorys

W latach 1916-1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie^[1]. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę ukończył Szkołę Mechaniczno-Techniczną H. Wawelberga i S. Rotwanda^[1]. Od 27 października 1918 do 14 czerwca 1919 był uczniem klasy „G” Szkoły Podchorążych^[3]. 15 lipca 1919 został mianowany z dniem 15 czerwca tego roku podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Lotniczych^[4]. Od 27 października 1919 do 9 lutego 1920 był uczniem II Kursu Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Warszawie. W lutym 1920 ukończył szkołę z wyróżnieniem i w marcu tegoż roku został przydzielony do 16 eskadry wywiadowczej w Krakowie^[1].

W kwietniu 1920 roku został skierowany na front ukraiński. Po kilku dniach walk został jedynym obserwatorem w eskadrze^[5]. Z tego powodu wykonywał dziennie po kilka lotów z różnymi pilotami^[1]. W maju 1920 Stanisław Rudnicki zasłynął z kilku brawurowych akcji bojowych. Do najbardziej znanych było zniszczenie bolszewickiego pociągu pancernego w okolicach miasta Biała Cerkiew okręg kijowski^[1]. 6 czerwca 1920 roku wracając z kolejnego lotu bojowego nad miejscowością Browary rozbił się na lotnisku kijowskim. Przyczyny katastrofy nie są znane. Najbardziej prawdopodobna z wersji zakłada, że pilot, sierż. Józef Dąbrowski został zabity w czasie lotu, a stery samolotu przejął ppor. obs. Stanisław Rudnicki, który sam ranny i nie posiadając stosownych umiejętności rozbił płatowiec podczas lądowania^[6].

Ordery i odznaczenia

Pośmiertnie za wybitne zasługi dla lotnictwa polskiego został odznaczony:

• Krzyżem Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[7],
• Krzyżem Walecznych,
• Polową Odznaką Obserwatora – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[8][1].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Adam Popiel: Wypadki śmiertelne w lotnictwie polskim 1918-1939. Chmielów: PANDORA, 2014. ISBN 978-83-61674-02-3. OCLC 1063590563.
• Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.