Stanisław Rudnicki (prawnik)

Stanisław Rudnicki

Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1926 Piastów
Data i miejsce śmierci	15 lutego 2012 Warszawa
Prezes Sądu Najwyższego kierujący Izbą Cywilną
Okres	od 29 czerwca 1990 do 21 listopada 1996
Poprzednik	Wacław Sutkowski
Następca	Tadeusz Ereciński
Odznaczenia

Stanisław Rudnicki (ur. 20 listopada 1926 w Piastowie, zm. 15 lutego 2012 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia i adwokat, pierwszy po przemianach demokratycznych prezes Sądu Najwyższego kierujący Izbą Cywilną (1990–1996).

Życiorys

W 1951 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1950 był aplikantem sądowym w ramach Sądu Okręgowego w Cieszynie. Rok później został sędzią Sądu Powiatowego dla miasta Katowice, a 31 grudnia 1953 powołano go na urząd sędziego Sądu Wojewódzkiego w Katowicach. W 1963 uzyskał delegację do Sądu Najwyższego, w następnym roku rozpoczął orzekanie w Sądzie Wojewódzkim dla m.st. Warszawy. W latach 1965–1970 pracował w departamencie ustawodawczym Ministerstwa Sprawiedliwości, powrócił następnie do orzekania w poprzednim sądzie, a w 1971 przeszedł na kolejną delegację do Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego.

W maju 1972 uchwałą Rady Państwa został powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego. W 1980 zaangażował się w działalność „Solidarności”, przewodnicząc komisji zakładowej związku. Po wprowadzeniu stanu wojennego nie zgodził się na podpisanie deklaracji „o przestrzeganiu praw obowiązujących w PRL”, co skutkowało odwołaniem go w styczniu 1982 z urzędu sędziego.

Do 1990 Stanisław Rudnicki praktykował w Grójcu jako adwokat w ramach Izby Adwokackiej w Radomiu. Po przemianach ustrojowych został ponownie powołany na sędziego Sądu Najwyższego, obejmując w czerwcu 1990 stanowisko prezesa Sądu Najwyższego kierującego Izbą Cywilną, które zajmował do listopada 1996, kiedy to przeszedł w stan spoczynku. Od maja do września 1995, w związku z zaangażowaniem się Adama Strzembosza w kampanię prezydencką, pełnił czasowo obowiązki urlopowanego pierwszego prezesa Sądu Najwyższego.

Po przejściu w stan spoczynku przez dziesięć lat zasiadał w Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego. Stanisław Rudnicki specjalizował się w prawie cywilnym, w szczególności w prawie rzeczowym, był współautorem ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Był autorem i współautorem licznych publikacji naukowych, m.in. wielokrotnie wznawianych komentarzy – do części ogólnej kodeksu cywilnego (wraz z sędzią Stanisławem Dmowskim), do prawa rzeczowego oraz do ustawy o księgach wieczystych i hipotece^[1].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1996)^[2]
• Wielki Krzyż Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1996)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Złoty Krzyż Zasługi (1974)

Przypisy

Bibliografia

• Pro memoria: Prezes Sądu Najwyższego Stanisław Rudnicki. sn.pl. [dostęp 2013-09-16].