Stanisław Rybicki (inżynier)
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 1856 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1939 |
| Zawód, zajęcie | inżynier |
| Odznaczenia | |
     _-_Commander_1st_Class_BAR.png){kind=small}  | |
Stanisław Rybicki (ur. 1856 w Rzeszowie, zm. 1939[1] we Lwowie) – polski inżynier komunikacji, działacz społeczny i gospodarczy.
Życiorys
Był synem Alojzego Rybickiego[2]. Z powodu wątłego zdrowia gimnazjum odbył prywatnie[3]. W 1880 ukończył studia na Politechnice w Karlsruhe i złożył egzamim dyplomowy z działu inżynierii komunikacji[3]. W 1881 wstąpił do służby w Generalnej Inspekcji Kolei w Wiedniu. Został zatrudniony przy budowie linii kolejowej Stanisławów-Husiatyn, a następnie kolei „Karpackiej” Stryj-Ławoczne[3]. W 1885 został pracownikiem Generalnej Dyrekcji Austriackiej Kolei Państwowych[3], a pięć lat później awansował na stanowisko naczelnika Biura Wschodniego w austro-węgierskim Ministerstwie Kolei. W 1904 został zastępcą dyrektora, a rok później dyrektorem Austriackich Kolei Państwowych we Lwowie[3]. Uzyskał tytuł c. k. radcy dworu. Od 1912 piastował stanowisko wiceprzewodniczącego komisji egzaminacyjnej II stopnia na Politechnice Lwowskiej[3], w 1916 złożył funkcję dyrektora kolei i poświęcił się działalności społecznej i gospodarczej. Należał do grupy założycieli Polskiego Towarzystwa Budowlanego oraz członkiem rady Małopolskiej Komisji Likwidacyjnej i Krajowego Urzędu Odbudowy. Był współinicjatorem założenia w 1916 Komitetu Opieki nad Żołnierzem Polskim we Lwowie, przez pierwsze cztery lata pełnił tam funkcję wiceprezesa, a następnie prezesa. W 1917 został wybrany prezesem Wydziału Głównego Polskiego Towarzystwa Politechnicznego[4], zajmował to stanowisko do 1936, gdy zrezygnował z funkcji i otrzymał wówczas tytuł dożywotniego prezesa honorowego PTP[5]. Należał do zarządu Wschodnio-Małopolskiego Komitetu Ratunkowego dla Ofiar Wojny oraz Książęco-Biskupiego Krakowskiego Komitetu Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny[6].
W 1919 wszedł w skład komisji stabilizacyjnej dla mianowania pierwszego składu profesorów Politechniki Lwowskiej, rok później został prezesem Związku Polskich Instytucji Naukowych. Również w 1922 wybrano Stanisława Rybickiego na prezesa Stałej Delegacji, a od 1925 Związku Polskich Zrzeszeń Technicznych[6], od 1934 pełnił tam funkcję prezesa honorowego. Pomiędzy 1922 a 1924 był wiceprezesem Komitetu Nowobudujących się Kolei, na następnie do 1932 pełnił tam funkcję prezesa. Równocześnie pełnił funkcję prezesa Konfederacji Inżynierów Słowiańskich oraz był członkiem Dyrekcji Rady Kolejowej we Lwowie, a także należał Państwowej Rady Komunikacji i Rady Technicznej przy Ministerstwie Komunikacji. Pomiędzy 1923 a 1934 przewodniczył komitetowi wojewódzkiemu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, następnie otrzymał członkostwo honorowe i wszedł w skład rady głównej. W 1925 przy Polskim Towarzystwie Politechnicznym we Lwowie powołano Radę Zrzeszeń Gospodarczych[6], któremu Stanisław Rybicki przewodniczył przez cztery lata. Od 1926 był członkiem honorowym Związku Polskich Inżynierów Kolejowych, a od 1923 do 1928 należał do rady nadzorczej lwowskiego Akcyjnego Banku Hipotecznego. Otrzymał honorowe członkostwo w korporacji akademickiej Tytania.
Mimo podeszłego wieku został aresztowany przez Rosjan po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa. Prawdopodobnie zmarł lub został zamordowany w więzieniu pod koniec 1939[a].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (13 maja 1933)[8]
- Złota Odznaka Honorowa L.O.P.P. I stopnia (1933)
- Odznaka Honorowa PCK I stopnia (1929)
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[3]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (1914, Austro-Węgry)[9]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Gwiazdy Polarnej (1915, Szwecja)[10]
- Odznaka Komandorska Szwadronu Gwardii Polskiej (1912, Austro-Węgry)
Uwagi
- ↑ Nazwiska Stanisława Rybickiego nie wymieniła Ukraińska Lista Katyńska: Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. [dostęp 2015-04-06].
Przypisy
- ↑ Gabriele Baumgartner (oprac.): Polski Indeks Biograficzny/Polnischer Biographischer Index. Wyd. II. München: K.G. Saur Verlag GmbH, 2004, s. 1408. ISBN 3-598-34506-2. [dostęp 2021-09-24].
- ↑ Śmierć b. posła sejmowego. „Nowości Illustrowane”. Nr 40, s. 17, 5 października 1907.
- ↑ a b c d e f g Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 5.
- ↑ Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. 1927: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 73.
- ↑ Nowe władze Pol. Tow. Politechnicznego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 28 marca 1936.
- ↑ a b c Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 6.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 163
- ↑ Sveriges statskalender / 1931. Bihang, s. 86]
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 266. [dostęp 2021-09-24].
- Album inżynierów i techników w Polsce. Tom I, cz. III. Życiorysy s. 5–6.
- Archiwum Korporacyjne, Tytania poz. 2
Media użyte na tej stronie
Baretka Honorowej Odznaki PCK I klasy
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 4.0
Odznaka honorowa "Orląt Lwowskich"
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Bareteka Komandora 1. klasy Królewskiego Orderu Gwiazdy Polarnej (1748-1975)
Autor: LuigiXIV, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino da Commendatore con placca dell'Ordine Imperiale di Francesco Giuseppe (Austria)
Adres wydawniczy: Lwów : Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932 (Lwów : Związkowe Zakł. Graf.)
Opis fizyczny: [1], 24 s. : il. ; 32 cm