Stanisław Schoen-Wolski

Stanisław Schoen-Wolski

Imek

kapral
Data urodzenia	20 stycznia 1930
Data śmierci	21 marca 2005
Przebieg służby
Lata służby	1943–1947
Siły zbrojne	Armia Krajowa Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
Jednostki	10 Dywizja Piechoty 1 Dywizja Pancerna
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: powstanie warszawskie front zachodni
Późniejsza praca	dziennikarz
Odznaczenia

Stanisław Schoen-Wolski, ps. „Imek” (ur. 20 stycznia 1930^[1], zm. 21 marca 2005^[2]) – polski dziennikarz, publicysta i prezenter telewizyjny, wieloletni wydawca Dziennika Telewizyjnego, w czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, obok Antoniego Petrykiewicza jeden z najmłodszych kawalerów Orderu Virtuti Militari^[3].

Życiorys

Był synem Jerzego Schoen-Wolskiego i Marii z domu Mausz. Od dzieciństwa zaangażowany w działalność harcerską. W czasie okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Od 1943 roku służył w Armii Krajowej.

W 1944 roku w stopniu bombardiera brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył w sierpniu jako żołnierz V Obwodu Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej, a następnie od września w 10 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Był strzelcem wyborowym w Grupie Artyleryjskiej „Granat” na Mokotowie.

Wsławił się brawurową akcją, gdy samodzielnie zniszczył granatem ręcznym kluczowe niemieckie stanowisko karabinu maszynowego na rogu ulic Dolnej i Konduktorskiej. Za swój czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Miał wtedy 14 lat.

Po upadku Warszawy znalazł się w niewoli na terenie Niemiec. Nosił numer jeniecki 221542. Uciekł z obozu w 1945 roku. Po przedostaniu się na teren wyzwolonej przez aliantów Holandii został żołnierzem 1 Dywizji Pancernej^[4]. Brał udział w zdobywaniu bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven^[5]. W Polskich Siłach Zbrojnych dosłużył się stopnia kaprala. Został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po demobilizacji dywizji powrócił do Polski. W latach 1947–1950 za przynależność do Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych był prześladowany przez władze komunistyczne. Przebywał w obozie pracy^[4]. Następnie przez większą część życia wykonywał zawód dziennikarza. Był m.in. spikerem w Telewizji Polskiej i wydawcą Dziennika Telewizyjnego.

Przypisy