Stanisław Skalski (lotnik)

Stanisław Skalski

18 i 11/12 zwycięstw
generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1915 Kodyma, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	12 listopada 2004 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1935–1972
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	142 eskadra myśliwska, 501 dywizjon RAF, dywizjon 306, dywizjon 316, dywizjon 317, Polski Zespół Myśliwski, 601 dywizjonu RAF
Stanowiska	d-ca eskadry w dywizjonach: 306, 316, 317, 601; d-ca eskadry w Polskim Zespole Myśliwskim; d-ca 131 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania wrześniowa bitwa o Anglię kampania w Tunezji lądowanie w Normandii
Odznaczenia

Stanisław Skalski (ur. 27 listopada 1915 w Kodymie, zm. 12 listopada 2004 w Warszawie) – polski as myśliwski okresu II wojny światowej o najwyższej liczbie zestrzeleń wśród polskich pilotów, generał brygady pilot Wojska Polskiego, podpułkownik (ang. wing commander) Królewskich Sił Powietrznych.

Absolwent Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (XI promocja, 67 lokata). Walczył we wrześniu 1939, będąc dowódcą klucza w 142. eskadrze myśliwskiej. Od jesieni 1940 walczył w Anglii, uczestniczył m.in. w powietrznej bitwie o Anglię. Dowodził następnie eskadrą w dywizjonie 306 i 316, dywizjonem 317, eskadrą zwaną „Cyrkiem Skalskiego” w Tunezji, brytyjskim dywizjonem 601 na Malcie i w końcu 133 Polskim Skrzydłem Myśliwskim. Oficjalnie zaliczono mu zestrzelenie 18 i ¹¹/₁₂ samolotów oraz 2 prawdopodobnie. Odznaczony m.in. Krzyżem Złotym i Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

W 1947 powrócił do Polski, gdzie został przez władze stalinowskie oskarżony o zdradę i skazany na karę śmierci, po czym wyrok zamieniono na dożywocie. Został zrehabilitowany w 1956. Jest autorem wspomnień z kampanii wrześniowej pt. Czarne krzyże nad Polską. Po 1989 polityk, współtwórca partii politycznej Przymierze Samoobrona, wcześniej m.in. działacz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, sygnatariusz Listu 59.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 27 listopada 1915 w Kodymie koło Odessy w rodzinie agronoma, jako jedyne dziecko Szymona i Józefy z domu Biernat. Do Polski rodzina przeniosła się po odzyskaniu niepodległości w 1918. Zamieszkali w Dubnie, gdzie Stanisław ukończył Gimnazjum Realne im. Stanisława Konarskiego, zdając maturę w 1933^[1]. Już wówczas myślał o lotnictwie. Ze studiów na Politechnice Warszawskiej, a potem w Szkole Nauk Politycznych, zrezygnował szybko. Czas spędzał głównie w Aeroklubie Mokotowskim, by popatrzeć na loty, posprzątać hangary czy umyć samolot. Skończył kurs szybowcowy w Polichnie zdobywając kategorię A a następnie B pilota szybowcowego oraz odbył lotnicze przysposobienie wojskowe^[2]. W 1935 porzucił studia i wstąpił do wojska. W kwietniu 1935 uczestniczył w Kursie Pilotażu Motorowego w Łucku. Odbył szkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie^[3]. W 1936 dostał się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie („Szkoły Orląt”), absolwent tej uczelni (XI promocja^[4]). Następnie odbył przeszkolenie myśliwskie w Wyższej Szkole Pilotażu w Grudziądzu, które ukończył w 1938. Służył w stopniu kaprala podchorążego (w tym czasie trzykrotnie był karany sankcją aresztu: 14 dni za obrazę przełożonego, 7 dni za celowe, zbyt późne otwarcie spadochronu, 3 dni za zamiar uczestnictwa w wojnie przeciw Japonii po stronie Chin). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 października 1938 i 67. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[5][6]. Został wcielony do 4 pułku lotniczego w Toruniu i przydzielony do 142 eskadry myśliwskiej na stanowisko pilota^[7][8].

II wojna światowa

Wojna obronna Polski 1939

Gdy wybuchła II wojna światowa służył w 142 eskadrze myśliwskiej III/4 dywizjonu myśliwskiego w Toruniu. Latał standardowym polskim myśliwcem PZL P.11c^[9]. Już 1 września brał udział w ataku na samolot rozpoznawczy Henschel Hs 126 zakończonym zestrzeleniem niemieckiej maszyny, które zaliczono Marianowi Pisarkowi. Skalski wylądował obok zestrzelonego samolotu, opatrzył załogę i pomógł umieścić ją w szpitalu, chroniąc ją przed linczem tłumu – było to wyjątkowe zachowanie, nawiązujące do rycerskich tradycji z początków lotnictwa myśliwskiego, niespotykane podczas II wojny światowej^[10][a]. Pierwsze zestrzelenia Skalski uzyskał 2 września (2 bombowce Dornier Do 17)^[11]. 3 września zestrzelił zespołowo samolot Hs 126 i samodzielnie drugi, a 4 września bombowiec Junkers Ju 87. Łącznie w ciągu pierwszego tygodnia wojny strącił 5 niemieckich samolotów, to rekord kampanii wrześniowej. Tym samym stał się najskuteczniejszym polskim lotnikiem tego okresu i pierwszym alianckim asem II wojny światowej (tytuł ten przyznawano zwyczajowo pilotom, którzy strącili pięć lub więcej wrogich samolotów). W późniejszym okresie kampanii wykonał jeszcze kilka lotów na rozpoznanie i atakowanie celów naziemnych, bez walk powietrznych. Ogółem podczas kampanii odbył 26 godzin lotów. Wysłany został z grupą Tadeusza Rolskiego do Rumunii w celu odbioru samolotów, jakie ewentualnie miały tam dotrzeć z Francji (do czego ostatecznie nie doszło). 17 września 1939 w rejonie Śniatynia przekroczył granicę państwową z Rumunią^[12].

Bitwa o Anglię

Po kampanii wrześniowej Skalski przedostał się do portu Bałczik skąd na pokładzie statku „Aghios Nikolaus” przepłynął, przez Bejrut, do Marsylii. Trafił do polskiej bazy lotniczej w Lyon-Bron, a w styczniu 1940 został stamtąd skierowany do Wielkiej Brytanii. Do Anglii przybył 27 stycznia i został skierowany na przeszkolenie w pilotażu brytyjskich samolotów^[13]. Został wcielony do Royal Air Force Volunteer Reserve, otrzymał numer służbowy Royal Air Force 76710^[14] i 4 lipca trafił na szkolenie do 1 School of Army Cooperation w Old Sarurm. 14 lipca został skierowany na dalsze szkolenie w 6 Operation Training Unit (OTU) w Sutton Bridge^[15]. Od 3 do 11 sierpnia 1940 latał w składzie 302 dywizjonu^[14] . Pod koniec sierpnia został przydzielony do brytyjskiego 501 dywizjonu myśliwskiego RAF, w składzie którego wziął udział w bitwie o Anglię. Latał myśliwcem Hawker Hurricane. Już pierwszego dnia, 30 sierpnia 1940 zestrzelił bombowiec He 111. W ciągu kolejnych dni zestrzelił kilka dalszych samolotów (31 sierpnia Messerschmitt Bf 109, 2 września 2 Bf 109, lecz sam musiał przymusowo lądować). 5 września 1940 sam został zestrzelony nad Anglią, lecz mocno poparzony zdołał z trudem wydostać się z płonącej kabiny i wyskoczyć ze spadochronem, odniósł przy tym kontuzję^[b]. Do latania powrócił pod koniec października 1940. 8 listopada 1940 zaliczono mu zespołowe zniszczenie Bf 109^[16].

Działania nad Europą Zachodnią

25 lutego 1941 Skalski został przeniesiony do polskiego 306 dywizjonu, wykonującego w tym okresie loty bojowe nad okupowaną Europę. Wiosną 1941 został awansowany do stopnia porucznika w Polskich Siłach Zbrojnych oraz do stopnia porucznika, po czym w lipcu 1941 do stopnia kapitana w RAF. Otrzymał wówczas dowództwo eskadry B (flight B) dywizjonu. Latał od tej pory na myśliwcach Supermarine Spitfire^[17]. Między lipcem a wrześniem zaliczono Skalskiemu zestrzelenie nad Francją 5 myśliwców Bf 109, jednakże weryfikacja tych zwycięstw jest utrudniona^[c]. We wrześniu 1941 Skalski został wysłany na odpoczynek od latania bojowego. Powrócił 1 marca 1942, zostając dowódcą eskadry w polskim 316 dywizjonie, stacjonującym w Northolt. Na początku maja 1942 został dowódcą polskiego 317 dywizjonu, awansując na brytyjski stopień Squadron Leader (major), jednocześnie otrzymując w tym roku awans do stopnia kapitana w PSZ. Od listopada 1942 miał ponownie przerwę w lataniu bojowym, zostając instruktorem 58. Jednostki Szkolenia Operacyjnego (58 OTU) w Grangemouth^[18].

Afryka Północna i Sycylia

Stanisław Skalski w 1943

Stanisław Skalski z marsz. lotnictwa Arthurem Coninghamem (po lewej) oraz gen. Kazimierzem Sosnkowskim (po prawej), 1943

W lutym 1943 zgłosił się do Polskiego Zespołu Myśliwskiego (Polish Fighting Team), działającego od marca do maja 1943 w Afryce Północnej. Mimo iż oficjalnie dowódcą jednostki był Tadeusz Rolski, zaczęła ona być znana jako „cyrk Skalskiego”^[19], w uznaniu umiejętności pilotów, a zwłaszcza Skalskiego. Odniósł tam trzy zwycięstwa^[20][d]. W 1943 został awansowany do stopnia majora w PSZ i do stopnia wing commander (podpułkownika) w RAF.

Po walkach w Afryce Anglicy zaoferowali Skalskiemu dowództwo brytyjskiego 601 dywizjonu RAF, który brał udział w desancie na Sycylii. Skalski dowodził nim od 4 lipca do 20 października 1943^[e]. Skalski następnie powrócił do Anglii i w grudniu 1943 został dowódcą polskiego 131 Skrzydła Myśliwskiego, w składzie dywizjonów: 302, 308, 317. Od kwietnia 1944 dowodził polskim 133 Skrzydłem Myśliwskim (dywizjony: 306, 315, brytyjski 129), które podczas D-Day osłaniało i wspierało lądujących w Normandii żołnierzy^[21]. Latał wówczas myśliwcem P-51 Mustang III. 24 czerwca 1944 zaliczono mu ostatnie zwycięstwa, odniesione w nietypowy sposób – dwa zaatakowane przez niego nad Francją myśliwce Bf 109, zderzyły się ze sobą^[22].

We wrześniu 1944 Skalski został wysłany do wyższej szkoły wojennej do Fort Leavenworth w USA. Prowadził następnie wykłady z taktyki dla oficerów amerykańskiej 3 Armii Powietrznej. Próbował dostać się na staż do amerykańskich jednostek na Dalekim Wschodzie, lecz został odwołany do Anglii, gdzie służył w sztabie 11 Grupy Myśliwskiej, a od marca 1945 do lutego 1946 ponownie w 133 Skrzydle w Bad Eilsen. W grudniu 1946 roku wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia^[23].

Zasługi wojenne

W sumie Skalskiemu zaliczono oficjalnie, według tzw. listy Bajana, 18 zestrzelonych samolotów niemieckich, 2 zestrzelone zespołowo (zaliczone jako 11/12) i 2 prawdopodobnie oraz 4 i 1/3 uszkodzone. Sam był dwukrotnie zestrzelony podczas walki, po drugim zestrzeleniu ratował się na spadochronie i był mocno poparzony. Otrzymał odznaczenia m.in. Złoty (1944) i Srebrny (21 grudnia 1940) Krzyż Orderu Virtuti Militari (był jednym z siedmiu lotników polskich odznaczonych Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari), brytyjskie Distinguished Service Order i Distinguished Flying Cross (jako jedyny cudzoziemiec – trzykrotnie), czterokrotnie Krzyż Walecznych, Order Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Czasy powojenne

Stanisław Skalski po aresztowaniu przez MBP 1948

Po zakończeniu działań wojennych i rozwiązaniu Polskich Sił Powietrznych Stanisław Skalski otrzymał propozycję przyjęcia obywatelstwa brytyjskiego i dalszej służby w RAF z zachowaniem stopnia podpułkownika. Taką propozycję przedstawił mu osobiście gubernator brytyjskiej strefy okupacyjnej w Niemczech marsz. Shorto Douglas. Postanowił powrócić do powojennej Polski. 4 czerwca 1947 opuścił Edynburg i po czterech dniach dopłynął statkiem do Gdańska, gdzie początkowo trafił do obozu repatriacyjnego „Narwik”. Następnie jako jeden z niewielu polskich pilotów powracających do kraju, został przyjęty do nowo formowanego Wojska Polskiego, gdzie w lipcu 1947 objął stanowisko inspektora do spraw techniki pilotażu^[24].

Dokładnie rok po opuszczeniu Wielkiej Brytanii, 4 czerwca 1948 zawiadomiony przez żonę innego pilota z okresu wojny, Władysława Śliwińskiego, o jego zniknięciu, rozpoczął jego poszukiwania. W ich trakcie został aresztowany przy ulicy Filtrowej w Warszawie przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pod fałszywym zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii we współpracy ze Śliwińskim^[25]. Początkowo Skalski był przetrzymywany w areszcie w siedzibie MBP przy ulicy Koszykowej, a od 25 lipca w areszcie na Rakowieckiej. Od października 1948 do lipca 1949 podczas śledztwa był brutalnie torturowany przez oficerów MBP, m.in. Józefa Różańskiego i Adama Humera. 7 kwietnia 1950, po błyskawicznie krótkiej rozprawie, został skazany przez sędziego mjra Mieczysława Widaja na karę śmierci w tzw. procesie kiblowym. Tuż po tym Stanisław Skalski odmówił skorzystania z możliwości napisania prośby o ułaskawienie. Po otrzymaniu wiadomości o skazaniu syna, ojciec Skalskiego zmarł w wyniku zawału serca, matka zaś wpadła pod tramwaj, doznając tylko niegroźnych obrażeń. 4 stycznia 1951 Najwyższy Sąd Wojskowy zatwierdził wyrok kary śmierci. 24 stycznia 1951 prezydent Bolesław Bierut wydał ułaskawienie S. Skalskiego, o co starała się matka skazanego, w wyniku czego kara śmierci została zamieniona na dożywocie (Stanisław Skalski został powiadomiony o tym 7 kwietnia 1951, co oznacza, że przez równo rok przebywał w celi oczekując na wykonanie kary śmierci). Był więziony w Zakładzie Karnym w Rawiczu, od grudnia 1953 w Zakładzie Karnym we Wronkach. Podczas uwięzienia spisywał swoje wspomnienia. Na początku 1954 roku prokuratora wojskowa podjęła działania weryfikujące oskarżenie Skalskiego. W 1955 adwokat Skalskiego złożył wniosek o przyśpieszenie rewizji wyroku. 31 marca 1956 roku do Najwyższego Sądu Wojskowego wpłynął wniosek o rewizję sprawy Skalskiego wniesiony przez Naczelnego Prokuratora Wojskowego gen. Zarakowskiego. Prokurator wnosił o złagodzenie kary więzienia Skalskiemu do 12 lat^[26]. Sąd nie zgodził się z wnioskiem i postanowieniem Najwyższego Sądu Wojskowego z 11 kwietnia 1956 Skalski został uwolniony z więzienia w dniu 20 kwietnia tego roku. Przyznano mu odszkodowanie w wysokości 79 tys. zł. W czerwcu 1956 w piśmie „Świat” ukazał się duży reportaż dotyczący fałszywych oskarżeń wobec Skalskiego^[27].

Po zmianach w odwilży gomułkowskiej i rehabilitacji, w listopadzie 1956 powrócił do wojska i w stopniu majora został początkowo zatrudniony w sztabie Wojsk Lotniczych i Obrony Kraju. W 1957, w stopniu podpułkownika, przeszedł przeszkolenie na samolotach odrzutowych w Oficerskiej Szkole Lotniczej nr 5 w Radomiu. Służył jednak następnie głównie na stanowiskach biurowych. Na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy 10 kwietnia 1972. 15 września 1988 uchwałą Rady Państwa został mianowany generałem brygady^[28].

Jego wspomnienia z okresu kampanii wrześniowej pt. Czarne krzyże nad Polską było wpierw publikowane w odcinkach przez czasopismo „Kierunki”, a w 1957 zostały wydane przez wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej (ponadto w okresie więzienia Stanisław Skalski przygotowywał wspomnienia z innych okresów swojego życia i służby: Na podniebnym szlaku – do maja 1939, Miłość żąda ofiary – do 1945).

Działalność polityczna i społeczna

W okresie PRL pozostawał bezpartyjny. Był wieloletnim członkiem Rady Naczelnej oraz Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a także Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (w kadencji 1988–1990 oraz 1990–1992)^[29]. 20 maja 1968 w stopniu pułkownika został sekretarzem generalnym Aeroklubu PRL. W styczniu 1971 roku wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie na czele z I sekretarzem KW PZPR Józefem Kępą^[30]. W grudniu 1975 roku był sygnatariuszem Listu 59, który wyrażał sprzeciw polskich intelektualistów przeciwko zmianie Konstytucji PRL i wpisaniu do niej kierowniczej roli PZPR i wieczystego sojuszu z ZSRR^[31]. W latach 80. zaangażował się w działalność Zjednoczenia Patriotycznego „Grunwald”^[25]. 21 marca 1988 stanął na czele Komitetu Honorowego spotkania weteranów lotniczej służby, który został powołany z okazji 60-lecia dęblińskiej „Szkoły Orląt”. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego^[32].

W wyborach parlamentarnych w 1991 kandydował bez powodzenia do Sejmu z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji w okręgu bielskim (otrzymał 3052 głosy). Wspierał protesty Związku Zawodowego „Samoobrona”. W 1992 był współzałożycielem partii Przymierze Samoobrona^[33]. W wyborach parlamentarnych w 1993 kandydował bezskutecznie z 1. miejsca listy utworzonego przez nią komitetu Samoobrona – Leppera do Sejmu w okręgu warszawskim (otrzymał 5020 głosów). Był członkiem założonego w 1993 przez Andrzeja Leppera „Komitetu Samoobrony Narodu”. Napisał również przedmowę do jego książki Samoobrona. Dlaczego? Przed czym?^[34]. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 był członkiem komitetu wyborczego gen. Tadeusza Wileckiego. Związał się ze Stowarzyszeniem Ofiar Wojny Mieczysława Janosza. W okresie tym pozostawał na uboczu życia publicznego. W sporadycznych wywiadach w prasie wypowiadał się w duchu nacjonalistycznym na tematy polityczne i społeczne^[f], pisywał także w tygodniku „Ojczyzna” Bogusława Jeznacha.

Starość i śmierć

Nagrobek Stanisława Skalskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, 30 lipca 2006

Prasa donosiła, że w ostatnich latach życia, jako człowiek schorowany i uzależniony od pomocy osób trzecich, został okradziony przez swoich opiekunów, którzy przejęli mieszkanie i oszczędności^[25]. Ostatnie miesiące życia spędził w domu pomocy społecznej. Zmarł 12 listopada 2004^[35]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29-tuje-3)^[36]. W pogrzebie uczestniczył m.in. były prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski oraz przewodniczący Samoobrony RP Andrzej Lepper. W imieniu żołnierzy Wojska Polskiego, zmarłego pożegnał ówczesny zastępca dowódcy Sił Powietrznych gen. dyw. pil. Stanisław Targosz^[37].

Publikacje

• Czarne krzyże nad Polską. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1957. OCLC 844441410.

Upamiętnienie

Tablica upamiętniająca Stanisława Skalskiego na budynku, w którym zamieszkiwał po wojnie, przy al. Wyzwolenia 10 w Warszawie

Tablica upamiętniająca Stanisława Skalskiego we Wrocławiu

MiG-29 nr 4105

Kultura

W 2005 roku powstał film dokumentalny reżyserii Zbigniewa Kowalewskiego pt. „Spętany anioł” zawierający m.in. liczne wypowiedzi samego generała^[38].

W 2008 powstał wyreżyserowany przez Agnieszkę Bujas film „Żyłem, jak chciałem” opowiadający o losach Stanisława Skalskiego^[39].

W 2007 ukazała się biografia generała autorstwa Katarzyny Ochabskiej pt. „Stanisław Skalski”^[40]. W 2015 Grzegorz Sojda i Grzegorz Śliżewski opublikowali kolejną biografię tego lotnika pt. „Generał pilot Stanisław Skalski: portret ze światłocieniem”^[41].

Tablice pamiątkowe

Odsłonięto tablice pamiątkowe honorujące Stanisława Skalskiego: w listopadzie 2005 na budynku domu, w którym zamieszkiwał, przy al. Wyzwolenia 10 w Warszawie, 11 października 2011 w Szkole Podstawowej nr 118 im. płk. pil. Bolesława Orlińskiego we Wrocławiu^[42].

Patronaty

Patronat Stanisława Skalskiego przyjęły Wrocławski Klub Seniorów Lotnictwa^[43], Szkoła Podstawowa im. gen. Stanisława Skalskiego w Polichnie^[44], Zespół Szkół im. gen. Stanisława Skalskiego w Woli Mystkowskiej, Aeroklub Pomorski im. gen. Pilota Stanisława Skalskiego w Toruniu^[45].

2 listopada 2015 roku podsekretarz stanu Maciej Jankowski, działając z upoważnienia Ministra Obrony Narodowej, nadał 22 Bazie Lotnictwa Taktycznego w Malborku imię gen. bryg. pil. Stanisława Skalskiego^[46].

Ulice i place

Dodatkowo 30 grudnia 2004 Rada Miasta Torunia przyjęła uchwałę nadającą nazwę „Plac Generała Pilota Stanisława Skalskiego” skrzyżowaniu ulic Okrężnej i Broniewskiego^[47].

7 października 2010 roku warszawskiej ulicy pozostającej do tej pory bez nazwy, znajdującej się na Gocławiu w dzielnicy Praga-Południe nadano nazwę ulicy gen. Stanisława Skalskiego^[48].

Inne

Wizerunek pilota został umieszczony na samolocie myśliwskim MiG-29 nr 4105 z 22 Bazy Lotnictwa Taktycznego^[49].

Awanse

Polska

• kapral podchorąży (II RP)
• podporucznik (1938, II RP)
• porucznik (1941, PSZ)
• kapitan (1942, PSZ)
• major (1943, PSZ)
• podpułkownik (1957, PRL)
• pułkownik (1968, PRL)
• generał brygady (1988, PRL)

Anglia

• porucznik – (ang. flight lieutenant), 1941
• major – (ang. squadron leader), 1942
• podpułkownik – (ang. wing commander), 1943

Ordery i odznaczenia

Odznaczenia gen. Stanisława Skalskiego w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (25 września 1944)^[50]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (21 grudnia 1940)^[50]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Lotniczy (czterokrotnie)^[50]
• Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”;
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie z klamrą „Działania bojowe lotnictwa” (1989)^[51]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Krzyż Więźnia Politycznego (SPbWP)
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Medal Polonia Mater Nostra Est (2000)
• Brytyjski Distinguished Service Order^[50]
• Brytyjski Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (trzykrotnie)^[50]
• Brytyjska Gwiazda za Wojnę 1939–1945
• Brytyjska Gwiazda Załóg Lotniczych Europy z klamrą „France and Germany”
• Brytyjska Gwiazda Afryki z klamrą „North Africa 1942-43”
• Brytyjska Gwiazda Italii
• Brytyjski Medal Obrony
• Brytyjski Medal Wojny 1939–1945
• Francuski Krzyż Kombatanta (Croix du Combattant)
• Francuski Krzyż Kombatanta-Ochotnika 1914–1918 (Croix du Combattant Volontaire 1914-1918)
• Francuski Krzyż Kombatanta-Ochotnika 1939–1945 (Croix du Combattant Volontaire 1939–1945)
• Francuski Medal Pamiątkowy Wojny 1939–1945 (Medaille commemorative de la Guerre 1939–1945) z klamrą „FRANCE”

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Chrześcijańska Demokracja	Sejm I kadencji	nr 34	3052 (1,02%)[52]
1993		Samoobrona – Leppera	Sejm II kadencji	nr 1	5020 (0,63%)[52]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Kara śmierci dla legendy. W: Piotr Gabryel: Katyń w pół drogi. Warszawa: DSW „Omnibus”, 1989, s. 7–19. ISBN 83-85072-24-1.
• Franciszek Grabowski – Gen. bryg. pil. Stanisław Skalski w: „Militaria i Fakty”, 2/2005.
• Krzysztof Janowicz – Stanisław Skalski w: Militaria XX Wieku, 2004.
• W. Jaruzelski, Pod prąd. Refleksje rocznicowe, Wydawnictwo Comandor, Warszawa 2005.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Lech Kowalski: Generałowie. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1992. ISBN 83-211-1486-5. OCLC 27950447.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Piotr Sikora: Asy polskiego lotnictwa. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2014. ISBN 978-83-7020-560-7. OCLC 903323906.
• Piotr Sikora: Bitwy polskiego lotnictwa 1918-1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-626-0. OCLC 967134154.
• Stanisław Skalski: Czarne krzyże nad Polską. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07177-2. OCLC 69476159.
• Grzegorz Śliżewski, Grzegorz Sojda: Cyrk Skalskiego. Przyczynek do monografii. ZP Grupa Sp. z o.o., 2009. ISBN 978-83-61529-30-9. OCLC 750993440.
• Józef Zieliński, Wojtek Matusiak, Robert Gretzyngier: Polscy lotnicy w Bitwie o Anglię. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13984-8. OCLC 924759692.
• Wojciech Zmyślony – Stanisław Skalski w: Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej.
• Wojciech Krajewski – Generał brygady pilot Stanisław Skalski – as polskiego lotnictwa – Muzeum Wojska Polskiego, Warszawa 2007.
• „Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 3 (125), lipiec–wrzesień 1988, s. 308.

Linki zewnętrzne

• Mundur Skalskiego na wystawie w Pomorskim Muzeum Wojskowym w Bydgoszczy
• Odznaczenia Skalskiego na wystawie w Pomorskim Muzeum Wojskowym w Bydgoszczy
• Link do filmu. video.google.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-20)]. wspomnienia Stanisława Skalskiego (TVP z 1998)
• Wspomnienia Stanisława Skalskiego
• Cyrk Skalskiego | Stanisław Skalski