Stanisław Stadnicki (kasztelan przemyski)
 Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1582 |
| Data śmierci | 17 lutego 1610 |
| Ojciec | Stanisław Stadnicki |
| Matka | Barbara Korytkówna |
| Żona | 1° Jadwiga z domu Fredro |
| Dzieci | |
Stanisław Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. ok. 1582 w Trokach, zm. w 1610) – marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1608 roku[1], kasztelan przemyski w latach 1606-1610[2], poseł na sejmy.
Życiorys
Był posłem na sejm w latach 1590, 1592, 1593, 1595, 1596, 1597, 1606 i 1609, reprezentując województwo ruskie.
4 lipca 1606 roku dostał od króla Zygmunta III Wazy nominację na stanowisko kasztelana przemyskiego, w nagrodę za to, że Stadnicki opowiedział się za królem w czasie rokoszu Zebrzydowskiego (Stanisław Diabeł Stadnicki opowiedział się po stronie rokoszu). 7 października 1606 roku podpisał ugodę pod Janowcem[3].
Jego życie było wypełnione procesami sądowymi, zajazdami i wojnami z sąsiadem Janem Tomaszem Drohojowskim.
Był wyznawcą kalwinizmu, w 1594 roku przeszedł na katolicyzm[4].
Życie rodzinne
Był wnukiem Andrzeja Stadnickiego, kasztelana sanockiego, synem Stanisława Stadnickiego, kasztelana sądeckiego i Barbary Korytkówny, córki Jana Korytki, stolnika lwowskiego. Miał brata Adama Aleksandra, wojewodę bełskiego.
Był dwukrotnie żonaty. Ze związku z Jadwigą Fredro nie miał dzieci. Z małżeństwa z Heleną Leśnowolską miał syna Jana Adama. Helena Stadnicka po śmierci męża wyszła za Mikołaja Kiszkę, kasztelana trockiego.
Uwagi
- Stanisław Stadnicki jest często mylony ze Stanisławem Stadnickim zwanym Diabłem, ze względu na ten sam rok śmierci.
- Stanisław Stadnicki występuje epizodycznie w powieściach: „Bajbuza” Józefa Ignacego Kraszewskiego i „Złota wolność” Zofii Kossak.
Bibliografia
- Marcin Sokalski: Stadnicki Stanisław. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41: Stachoń Roman – Stahr Jan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2002, s. 432–436. ISBN 83-88909-02-9.
- Stanisław Stadnicki ze Stadnik h. Drużyna w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-11-10].
Przypisy
- ↑ Herbarz polski, t. I, Lipsk 1839-1846, s. 379.
- ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy". Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 391.
- ↑ Alexander Rembowski, Rokosz Zebrzydowskiego : materyały historyczne poprzedzone przedmową i rozprawą pod tytułem Konfederacya i rokosz w dawnem prawie państwowem polskiem, Warszawa 1893, s. 213.
- ↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 329.
Media użyte na tej stronie
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape przez Avalokitesvara ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Herb szlachecki Drużyna