Stanisław Stampf’l

Stanisław Marian Stampf’l
Data i miejsce urodzenia

10 października 1919
Lwów

Data i miejsce śmierci

26 marca 1980
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Grób Stanisława Stampf’la i Dżennet Połtorzyckiej-Stampf’l na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Stanisław Marian Stampf’l (ur. 10 października 1919 we Lwowie, zm. 26 marca 1980 w Warszawie) – polski dziennikarz, literat, twórca słuchowisk radiowych.

Życiorys

Wywodził się z rodziny o korzeniach szkockich[1]. Urodził się we Lwowie, w rodzinie Mariana (1881–1940), pułkownika audytora Wojska Polskiego. Tuż przed II wojną światową ukończył Wołyńską Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i został przydzielony do 5 Pułku Artylerii Lekkiej we Lwowie. W szeregach tego pułku walczył w obronie Warszawy[2]. Ciężko ranny na barykadzie na Powązkach dostał się do niemieckiej niewoli. Z obozu jenieckiego, oflagu IV A Hohnstein zwolniono go po paru miesiącach w grupie kilkuset równie ciężko rannych żołnierzy[1]. Następne kilka miesięcy spędził w warszawskim szpitalu na Oczki.

Jego ojciec został zamordowany w ramach zbrodni katyńskiej na Ukrainie[3][4], matka została wywieziona na teren Kazachstanu, nie dożyła końca wojny. Do rodzinnego Lwowa wrócił dopiero w 1941, wstąpił do AK (ps. „Gryf”). Zagrożony przez Niemców przeniósł się do Zakopanego, gdzie w 1945 zmobilizowano go do polskiej armii. Pełnił służbę w okolicach Berlina, później w Toruniu. Zorganizował tam Teatr Domu Żołnierza „Awangarda” i – po demobilizacji – ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.

Był jednym z pomysłodawców i współautorem słuchowiska radiowego Matysiakowie (wraz z Jerzym Janickim i Władysławem Żesławskim)[1]. W latach 1968–1971 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Dialog”. Tłumaczył i adaptował dla młodzieży tak znane książki jak: Przypadki Robinsona Kruzoe i Chata wuja Toma.

Stanisławowi Stampf’lowi przypisuje się przekonanie Włodzimierza Sokorskiego[5] lub Władysława Gomułki do stworzenia Programu III Polskiego Radia[6].

Dziadek Hanny Lis i ojciec Aleksandry Kedaj[7]. Był mężem Dżennet Połtorzyckiej-Stampf’l[1].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (A34-2-8)[8].

Twórczość

  • 1959: Nie ma nieznanych wysp
  • 1972: Kordian i Cham – scenariusz
  • 1974: Szósty dzień stworzenia
  • 1976: Kundel

Przypisy

  1. ↑ a b c d Archiwum historii mówionej. Dżennet Połtorzycka-Stampf’l. 1944.pl. [dostęp 2020-03-06].
  2. ↑ Straty ↓.
  3. ↑ Leszek Kania. Ochrona porządku prawnego i bezpieczeństwa publicznego podczas obrony Lwowa (listopad 1918 – marzec 1919). „Prace Instytutu Prawa i Administracji PWSZ w Sulechowie”, s. 310, 2006. 
  4. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 89. [dostęp 2014-10-27].
  5. ↑ Cezary Łazarewicz: Trójka mówiła do słuchaczy, jakby Wojciech Mann i Marek Niedźwiecki to byli nasi znajomi. Wyborcza.pl - Ale Historia, 2020-06-02. [dostęp 2020-06-06]. (pol.).
  6. ↑ Cezary Łazarewicz. Trójka. Pół wieku na Myśliwieckiej. „Newsweek Polska”, 2012-03-27. [dostęp 2012-05-12]. [zarchiwizowane z adresu 2016-04-29]. 
  7. ↑ Internet reaguje na odejście Marka Niedźwieckiego z Trójki, onet.pl/ [dostęp 2020-05-18] (pol.).
  8. ↑ Lista pochowanych. Stanisław Stampf’l. um.warszawa.pl. [dostęp 2020-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Dżennet Połtorzycka-Stampf’l, Stanisław Stampf’l (grób) 01.jpg
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób dziennikarzy i twórców słuchowisk radiowych Dżennet Połtorzyckiej-Stampf’l i Stanisława Stampf’la na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie