Stanisław Suryn

Stanisław Suryn
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia31 grudnia 1858
Warszawa
Data i miejsce śmierci11 lutego 1928
Polska
Przebieg służby
Siły zbrojneLesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki8 Dywizja Piechoty
Stanowiskadowódca dywizji
Główne wojny i bitwywojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa

Stanisław Sylwester Suryn (ur. 31 grudnia 1858 w Warszawie, zm. 11 lutego 1928) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 31 grudnia 1858 w Warszawie[1], w rodzinie Onufrego Franciszka Suryna herbu własnego, majora armii rosyjskiej[2].

Po ukończeniu Nowgorodzkiego Korpusu Kadetów Grafa generała artylerii Aleksego Arakczejewa w Niżnym Nowogrodzie (ros. Нижегородский графа Аракчева Кадетский Корпус) wstąpił do Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. Naukę zakończył 22 maja 1877 (XIV promocja) i rozpoczął zawodową służbę wojskową w armii rosyjskiej. W latach 1904-1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Dowodził kompanią karabinów maszynowych. Za osiągnięcia na polu walki awansowany na podpułkownika. 25 lutego 1912 mianowany dowódcą 6 Pułku Grenadierów Generała Marszałka Polnego Wielkiego Księcia Michała stacjonującego w Moskwie i wchodzącego w skład 2 Dywizji Grenadierów Korpusu Grenadierów. Na czele tego pułku brał udział w I wojnie światowej. Był trzykrotnie ranny. W 1915 został awansowany na generała majora ze starszeństwem z 27 sierpnia 1915 i mianowany dowódcą brygady w składzie 8 Dywizji Piechoty. Sprawował opiekę nad Legionem Puławskim za co był zwalczany przez gen. Mrozowskiego. 6 grudnia 1917 wyznaczony na stanowisko naczelnika rezerwy oficerów (inspektora Legii Rycerskiej), I Korpusu Polskiego w Rosji. Nie będąc akceptowanym przez Józefa Dowbor-Muśnickiego zrezygnował ze służby w korpusie. Kolejnym etapem w życiu generała była służba w Legionie Polskim w Finlandii.

16 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora ze starszeństwem z 27 sierpnia 1915 i zaliczony do Rezerwy Oficerów z dniem 9 stycznia tego roku[3]. 26 marca 1919 powołany w skład komisji etatów. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty[4][5]. 9 lipca 1919 zwolniony do Rezerwy armii. 30 grudnia 1919 został powołany do czynnej służby w Wojsku Polskim i przydzielony Oficerskiej Stacji Zbornej w Warszawie[6]. 4 lutego 1920 został zwolniony z czynnej służby[1]. 14 października 1920 został przewodniczącym Centralnej Komisji Kontroli Stanów przy MSWojsk.[7]. 12 marca 1921 będąc w stanie spoczynku, w stopniu generała podporucznika, uzyskał prawo noszenia munduru[8]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[9]. Mieszkał w Łomży[10][11][5]. Zmarł 11 lutego 1928[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 322.
  2. ↑ Likhotvorik 2012 ↓.
  3. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 7 z 23 stycznia 1919, poz. 276.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 60 z 31 maja 1919, poz. 1904.
  5. ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 62.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 100 z 31 grudnia 1919, poz. 4415.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 października 1920, s. 1091.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 621.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1575.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1404.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

PL Epolet gen dyw.svg
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP