Stanisław Szewalski
 pułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 października 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small}   .svg){kind=small}    | |
Stanisław Leon Marek Szewalski (ur. 20 maja 1902 w Nisku, zm. 4 października 1984 w Le Chesnay) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 20 maja 1902 w Nisku[1][2]. Był synem Marka Szewalskiego i bratem Roberta Szewalskiego.
U kresu I wojny światowej podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa jako jeden z Orląt Lwowskich[1][2][3][4]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[2][3]. Był jednym z pierwszych wychowanków Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[3][4][5], zostając absolwentem szkoły w 1921[6]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[7][8][9][10]. W latach 20. i 30. był oficerem 6 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie, od 1924 w Stanisławowie[11][12][13][14]. Awansowany na stopień kapitana od 1938 pełnił funkcję kwatermistrza (II zastępca dowódcy)[3].
W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał na kursie oficerów sztabowych w Rembertowie[3]. W okresie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą nadwyżek 6 dak w ramach Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Stanisławów”[15]. Walczył w SGO „Polesie” gen. Kleeberga[1]. Po przedostaniu się na Zachód służył w przy ewakuacji wojsk polskich, był kierownikiem placówki w Oranie[16], uczestniczył w ruchu oporu na terenie Algierii[2]. Był oficerem łącznikowych przy armiach alianckich[4]. Wyróżnił się w przygotowaniu lądowania wojsk alianckich w Afryce[1].
Po wojnie pozostał na emigracji[5]. Zamieszkiwał w Paryżu. Należał do Koła Lwowian[4][5]. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika artylerii w stanie spoczynku[1][5]. Zmarł 4 października 1984 w Le Chesnay[2][4][17]. Został pochowany na Cmentarzu Les Champeaux w Montmorency[1][17]. Wraz z nim została pochowana Irena Szewalska z domu Firlej (1905–1993)[17].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1][17] nr 11771[18]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (20 marca 1979)[19]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami[1]
- Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[21]
- Złota Odznaka Honorowa Koła Lwowian w Londynie[4]
- Medal Wolności (Stany Zjednoczone)
- Oficer i Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja[1], 1946)[2][22]
- Krzyż Wojenny (Francja)[2]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 51, s. 58, Czerwiec 1986. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e f g Jerzy Skowronek, Alicja Bochenek, Marek Cichowski, Krzysztof Filipow Cmentarz polski w Montmorency, wyd. PIW, Warszawa 1986, s. 220-221.
- ↑ a b c d e O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Order Virtuti Militari otrzymała 3 bateria 6 DAK'u. „Biuletyn”. Nr 43, s. 39-40, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 48, s. 83, Grudzień 1984. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Goście zamorscy. „Biuletyn”. Nr 34, s. 57, Czerwiec 1978. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Święto Korpusu Kadetów lwowskich. „Biuletyn”. Nr 49, s. 79, Czerwiec 1985. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 830.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 755.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 481.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 202.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 806.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 725.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 422.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 719.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz: Garnizon zamojski 1918–1939. Jednostki i instytucje wojskowe w Zamościu. zamosc.ap.gov.pl. s. 104. [dostęp 2018-11-30].
- ↑ Waldemar Grabowski. Polska Misja Morska w rejonie Morza Śródziemnego w czasie II wojny światowej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 16 (67)/2, s. 98, 2015.
- ↑ a b c d Stanisław Szewalski. tombeauxpolonais.eu. [dostęp 2018-11-30].
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 514.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, nr 7 z 31 grudnia 1979.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Google books: Zbigniew Wilczyński Legia Honorowa. Zarys historii orderu, Warszawa 2002, s. 46
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).
Autor: SaluteVII, Licencja: CC BY-SA 4.0
Presidential Medal of Freedom (ribbon)
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Croix de Guerre 1939-1945 (France)