Stanisław Szewalski

Stanisław Szewalski
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1902
Nisko

Data i miejsce śmierci

4 października 1984
Le Chesnay

Przebieg służby
Siły zbrojne

Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Poland badge.jpg Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

6 Dywizjon Artylerii Konnej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Stanisław Leon Marek Szewalski (ur. 20 maja 1902 w Nisku, zm. 4 października 1984 w Le Chesnay) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 20 maja 1902 w Nisku[1][2]. Był synem Marka Szewalskiego i bratem Roberta Szewalskiego.

U kresu I wojny światowej podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa jako jeden z Orląt Lwowskich[1][2][3][4]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[2][3]. Był jednym z pierwszych wychowanków Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[3][4][5], zostając absolwentem szkoły w 1921[6]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[7][8][9][10]. W latach 20. i 30. był oficerem 6 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie, od 1924 w Stanisławowie[11][12][13][14]. Awansowany na stopień kapitana od 1938 pełnił funkcję kwatermistrza (II zastępca dowódcy)[3].

W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał na kursie oficerów sztabowych w Rembertowie[3]. W okresie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą nadwyżek 6 dak w ramach Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Stanisławów”[15]. Walczył w SGO „Polesie” gen. Kleeberga[1]. Po przedostaniu się na Zachód służył w przy ewakuacji wojsk polskich, był kierownikiem placówki w Oranie[16], uczestniczył w ruchu oporu na terenie Algierii[2]. Był oficerem łącznikowych przy armiach alianckich[4]. Wyróżnił się w przygotowaniu lądowania wojsk alianckich w Afryce[1].

Po wojnie pozostał na emigracji[5]. Zamieszkiwał w Paryżu. Należał do Koła Lwowian[4][5]. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika artylerii w stanie spoczynku[1][5]. Zmarł 4 października 1984 w Le Chesnay[2][4][17]. Został pochowany na Cmentarzu Les Champeaux w Montmorency[1][17]. Wraz z nim została pochowana Irena Szewalska z domu Firlej (1905–1993)[17].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 51, s. 58, Czerwiec 1986. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ a b c d e f g Jerzy Skowronek, Alicja Bochenek, Marek Cichowski, Krzysztof Filipow Cmentarz polski w Montmorency, wyd. PIW, Warszawa 1986, s. 220-221.
  3. ↑ a b c d e O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Order Virtuti Militari otrzymała 3 bateria 6 DAK'u. „Biuletyn”. Nr 43, s. 39-40, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 48, s. 83, Grudzień 1984. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ a b c d O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Goście zamorscy. „Biuletyn”. Nr 34, s. 57, Czerwiec 1978. Koło Lwowian w Londynie. 
  6. ↑ Święto Korpusu Kadetów lwowskich. „Biuletyn”. Nr 49, s. 79, Czerwiec 1985. Koło Lwowian w Londynie. 
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 830.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 755.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 481.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 202.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 806.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 725.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 422.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 719.
  15. ↑ Zbigniew Stankiewicz: Garnizon zamojski 1918–1939. Jednostki i instytucje wojskowe w Zamościu. zamosc.ap.gov.pl. s. 104. [dostęp 2018-11-30].
  16. ↑ Waldemar Grabowski. Polska Misja Morska w rejonie Morza Śródziemnego w czasie II wojny światowej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 16 (67)/2, s. 98, 2015. 
  17. ↑ a b c d Stanisław Szewalski. tombeauxpolonais.eu. [dostęp 2018-11-30].
  18. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 514.
  19. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, nr 7 z 31 grudnia 1979. 
  20. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Google books: Zbigniew Wilczyński Legia Honorowa. Zarys historii orderu, Warszawa 2002, s. 46

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Poland badge.jpg
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
POL Krzyż Walecznych (1941) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).
Presidential Medal of Freedom (ribbon).svg
Autor: SaluteVII, Licencja: CC BY-SA 4.0
Presidential Medal of Freedom (ribbon)
Croix de Guerre 1939-1945 ribbon.svg
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Croix de Guerre 1939-1945 (France)
POL Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1942) BAR.svg
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – II RP (1942).