Stanisław Tarabanowicz

Stanisław Tarabanowicz

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1877 Zalesie
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej 2 Armia II Brygada Legionów Polskich 4 Dywizja Piechoty 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy” Dowództwo Okręgu Korpusu Nr V 27 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Tarabanowicz (ur. 7 czerwca 1877 w Zalesiu, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Stanisław Tarabanowicz urodził się 7 czerwca 1877 roku w Zalesiu, w powiecie przemyskim. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum i dwóch klas szkoły agronomicznej wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. 18 sierpnia 1898 roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej, został mianowany chorążym i wcielony do 19 pułku piechoty Obrony Krajowej we Lwowie. W latach 1906–1908 był słuchaczem c. i k. Szkoły Wojennej w Wiedniu (niem. k.u.k. Kriegsschule). W 1914 roku służył w c. i k. Komendzie I Korpusu w Krakowie. Od maja 1915 roku do stycznia 1916 roku walczył na froncie północno-zachodnim, jako dowódca III batalionu 19 pułku piechoty Obrony Krajowej. Następnie był zastępcą szefa Biura Wywiadowczego 2 Armii. W maju 1916 roku został przeniesiony do Legionów Polskich i przydzielony do c. i k. Komendy II Brygady. Rozporządzeniem c. i k. Naczelnej Komendy Armii K. Nr 34114 z 26 października 1916 roku został mianowany majorem Legionów Polskich^[1]. 22 listopada 1916 roku został szefem sztabu II Brygady Legionów Polskich. Następnie dowodził baonem rekrutów i batalionem w 3 pułku piechoty. 12 sierpnia 1917 roku został przeniesiony, na własną prośbę, z Legionów Polskich do c. i k. Komendy 203 Brygady Strzelców.

Od 1 listopada 1918 roku pełnił służbę w Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie na stanowisku referenta do spraw wojskowych. 17 stycznia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej c. i k. armii, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora^[2]. 5 maja 1919 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. 8 lipca 1919 roku został szefem sztabu 4 Dywizji Piechoty. 1 października 1919 roku został przeniesiony do Oddziału I Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. W marcu i kwietniu 1920 roku pełnił obowiązki komendanta Obozu Internowanych Nr 1 w Krakowie-Dąbiu. Od 28 kwietnia do 27 lipca 1920 roku dowodził 21 pułkiem piechoty „Dzieci Warszawy”.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk Strzelców Podhalańskich^[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 101. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. 13 lipca 1923 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie do dowództwa 27 Dywizji Piechoty w Kowlu na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 4 pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie^[5].

Od 19 października 1924 roku bezpośrednim przełożonym pułkownika Tarabanowicza był generał brygady Karol Krauss, dowódca 27 Dywizji Piechoty, także oficer byłej c. i k. armii. 5 lutego 1927 roku w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych zostało opublikowane rozporządzenie Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w sprawie przeniesienia generała Kraussa w stan spoczynku. 11 lutego 1927 roku inspektor armii, generał broni Lucjan Żeligowski w piśmie do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego stwierdził: „poczuwam się do obowiązku zameldowania Panu Marszałkowi, że podczas moich inspekcji miałem możność stwierdzenia wyjątkowo gorliwej i wydatnej pracy gen. Kraussa, stawiającej go w rzędzie generałów o dużym autorytecie i wysokich zaletach żołnierskich. Gdybym był z tytułu mojego stanowiska pytany o opinię wypowiedziałbym się za pozostawieniem gen. Kraussa w służbie czynnej, za zwolnieniem natomiast dowódcy piechoty dywizyjnej 27 DP, płk. Tarabanowicza, który istotnie, według mego zdania, żadnych wartości służbowych nie reprezentuje”^[6]. Opinia generała Żeligowskiego, oficera byłej armii rosyjskiej, nie wpłynęła na zmianę decyzji o przeniesieniu generała Kraussa w stan spoczynku, jednak niewątpliwie przyczyniła się do zwolnienia pułkownika Tarabanowicza z zajmowanego stanowiska.

31 marca 1927 roku pułkownik Tarabanowicz został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego, a 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[7]. Na emeryturze mieszkał we Lwowie^[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych dwukrotnie

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
• Rocznik oficerski rezerw 1934.