Stanisław Walenty Kaźmierczak

Stanisław Kaźmierczak

Pełne imię i nazwisko	Stanisław Walenty Kaźmierczak
Data i miejsce urodzenia	9 grudnia 1914 Röllinghausen, Niemcy
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 2003 Poznań
Wzrost	178 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1928–1936 Korona Poznań 1936–1949 Warta Poznań 78 (43)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1947 Polska 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna Dąb-Budowlani Poznań Victoria Jaworzno Sparta Mosina 1957–1960 Warta Poznań Olimpia Poznań Poznański OZPN KS Posnania (młodzież)

Stanisław Walenty Kaźmierczak ps. Żyleta (ur. 9 grudnia 1914 w Röllinghausen w Cesarstwie Niemieckim, zm. 2 stycznia 2003 w Poznaniu) – polski piłkarz^[1] grający na pozycji pomocnika. Reprezentant kraju (1947)^[2].

Życiorys

Był piłkarzem poznańskich zespołów, ligowcem w barwach Warty – debiutował w tym zespole w roku 1936. Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej i jako ranny podporucznik dostał się do niewoli. Lata okupacji spędził za drutami w Oflagu II C Woldenberg (w dzisiejszym Dobiegniewie). Tam włączył się w działalność organizacyjną i grał w piłkę nożną w obozowej „Warcie”. Po powrocie i rekonwalescencji, w wieku 31 lat wznowił treningi w Warcie. W czerwcu 1947 wystąpił w pierwszym powojennym spotkaniu, które rozegrała reprezentacja Polski (z Norwegią 1:3 w Oslo). Karierę piłkarską zakończył we wrześniu 1949. Później poświęcił się pracy trenerskiej. Pełnił także obowiązki przewodniczącego Sekcji Trenerskiej Wydziału Szkolenia Poznańskiego OZPN. W 1980 r. wszedł w skład Zarządu Poznańskiego OZPN. Jako piłkarz, żołnierz i jeniec wojenny, działacz w organizacjach sportowych i kombatanckich oraz trener i wychowawca, wykonywał swe obowiązki i zadania z pełnym zaangażowaniem. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i złotymi odznakami honorowymi Warty, POZPN, PZPN, Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. W 1999 trafił w poczet honorowych członków PZPN^[3]. Zmarł 2 stycznia 2003 roku w Poznaniu w wieku 88 lat. Został pochowany 8 stycznia 2003 roku na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu^[4].

Kariera piłkarska

Występował na boisku na pozycji napastnika, a później pomocnika. Karierę rozpoczynał w Koronie na Łazarzu. Jako wyróżniający się piłkarz tego zespołu (awans do finału Pucharu Rotnickiego 1936) otrzymał propozycję przejścia do ligowej Warty. Już w dwa lata po przejściu do „zielonych” wywalczył z kolegami tytuł wicemistrza Polski. Po zakończeniu wojny kontynuował karierę w Warcie Poznań. W 1946 wywalczył z drużyną wicemistrzostwo Polski, a w 1947 sięgnął po tytuł mistrza Polski. W tym samym roku jedyny raz wystąpił w reprezentacji Polski. 11 czerwca zagrał w meczu – pierwszym powojennym Polaków – z Norwegią.

Kariera trenerska

W 1950 ukończył kurs instruktorski, a następnie trzyletnie studia trenerskie w Katowicach. Uzyskane kwalifikacje wykorzystał w pracy szkoleniowej w kilku klubach, m.in. w Warcie Poznań, Olimpii Poznań i Victorii Jarocin. Przez dziesięć lat pracował jako związkowy trener okręgowy (1963-73). Organizował kursy instruktorskie i trenerskie, koordynował pracę szkoleniową w klubach, prowadził letnie i zimowe obozy kondycyjne dla juniorów, kierował zespołami reprezentacyjnymi okręgu w rozgrywkach młodzieżowych. Równocześnie był aktywnym działaczem społecznym. Przez pięć lat pełnił obowiązki przewodniczącego Sekcji Trenerskiej Wydziału Szkolenia POZPN, a w następnych latach był jej członkiem, będąc inicjatorem wielu przedsięwzięć. Należał do współorganizatorów Młodzieżowego Ośrodka Piłkarskiego, w którym przez szereg lat prowadził nieodpłatnie zajęcia szkoleniowe.

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Owsiański, Tomasz Siwiński: Historia futbolu wielkopolskiego. WZPN Poznań, 2013. ISBN 978-83-64237-00-3.
• Wojciech Frączek, Mariusz Gudebski, Jarosław Owsiański: Encyklopedia ekstraklasy, statystyczny bilans 80 sezonów. Fundacja Dobrej Książki Warszawa, 2015. ISBN 978-83-86320-65-3.
• Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017