Stanisław Wołoszowski

Stanisław Wołoszowski

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1913 Janikowo
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 1944 koło Suio
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	1 Samodzielna Kompania Commando
Stanowiska	zastępca dowódcy kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania włoska
Odznaczenia

Stanisław Leonard Wołoszowski (ur. 19 maja 1913 w Janikowie, zm. 18 stycznia 1944 koło Suio we Włoszech) – rotmistrz Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

XII Międzynarodowe Zawody Hippiczne w Warszawie - por. Stanisław Wołoszowski na Bimbusie; czerwiec 1939.

Urodził się w majątku Janikowo w powiecie płońskim. Ukończył korpus kadetów oraz Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. 4 sierpnia 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 19. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 20. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[2].

Ze względu na wybitne osiągnięcia w jeździectwie sportowym został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i przydzielony do Grupy Sportu Konnego na stanowisko oficera jeźdźca^[3]. Był członkiem kadry olimpijskiej przygotowującej się do igrzysk w 1940. Tuż przed wybuchem wojny startował w międzynarodowych zawodach w Mediolanie, Rzymie oraz na prestiżowych zawodach w Gdyni (23 lipca 1939), kiedy w szczytowym okresie napięcia w stosunkach polsko-niemieckich pokonał niemieckiego faworyta, Guntera Theme (olimpijczyka, kapitana SS).

Po klęsce wrześniowej przebywał w obozie internowanych na Węgrzech, skąd poprzez Francję dotarł na Wyspy Brytyjskie. Tam dołączył do 2 batalionu strzelców, stacjonującego w Szkocji. Czując potrzebę aktywnego uczestnictwa w walce, przeszedł kurs spadochronowy, sapersko-minowy i kilka innych, a następnie zgłosił się na ochotnika do utworzonej jesienią 1942 roku 1 Samodzielnej Kompanii Commando, w której otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy. W roku 1943 wraz z kompanią brał udział w akcjach bojowych we Włoszech. Zginął od kuli snajpera podczas tzw. pierwszej bitwy o Monte Cassino, przy forsowaniu rzeki Garigliano. Był najwyższym rangą polskim komandosem poległym w kampanii włoskiej. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino (ekshumowany, miejsce 2-D-1)^[4][5].

Pośmiertnie został mianowany na stopień majora i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[6][7].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
• Wiadomości/Wiadomosci-Wypad, Pismo Koła 2 Batalionu Grenadierów "Kratkowane Lwiątka" (w późniejszym czasie ... i Komandosów). Kwartalnik wydawany w latach 1962-1996 w Edynburgu na prawach rękopisu. Numer 24, strona 9.
• Maciej Zajączkowski: Sztylet Komandosa. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07907-2. OCLC 69504345.
• Zbigniew Wawer, Monte Cassino 1944, Wydawnictwo, Bellona Warszawa 2009
• Witold Pruski, Dzieje konkursów hippicznych w Polsce, Wydawnictwo: Sport i Turystyka 1982
• Bohdan Tymienicki, Na imię jej było Lily, Wydawnictwo MON, str. 11-17
• Maria Ginter, Galopem pod wiatr, Wydawnictwo Omega, Warszawa 1990
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Wacław Zaleski: W Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej 1939. Z dziejów 1 Pułku Strzelców Konnych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07460-7.