Stanisław Wojciech Garlicki

Stanisław Wojciech Garlicki (ur. 2 maja 1902 w Warszawie, zm. 25 września 1972 tamże) – polski działacz socjalistyczny, adwokat. Ojciec historyka Andrzeja Garlickiego i prawnika Leszka Garlickiego.

Życiorys

Syn Wacława Hipolita, krawca. Uczył się w Szkole Ziemi Mazowieckiej, a następnie od 1914 w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie^[1], które ukończył w czerwcu 1920. Jako uczeń był członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej (od 1918 Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej).

W 1917 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w 1920 do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W 1919 wziął udział w I powstaniu śląskim, a od lipca do listopada 1920 służył ochotniczo w 8 pułku artylerii polowej.

Od stycznia 1921 studiował prawo Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1926. Następnie studiował filozofię. Po odbyciu aplikacji sądowej od 1933 adwokat i radca prawny ZUS.

Od kwietnia 1923 do 1926 członek Centralnego Wydziału Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Na I Zjeździe Kół Młodzieży TUR w Warszawie w lutym 1926 gdzie powołano Organizację Młodzieży TUR (OM TUR) wybrany został przewodniczącym Komitetu Centralnego. Pełnił tę funkcję do maja 1932. Następnie objął redakcję pisma OM TUR „Młodzi idą”. Członek Zarządu Głównego TUR i Komitetu Wykonawczego Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej.

Od 1929 do 1931 pełnił funkcję zastępcy Stanisława Dubois w Referacie Harcerskim KC OM TUR który kierował strukturami Czerwonego Harcerstwa TUR.

Od 1927 do 1934 członek Warszawskiego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS. Od 1936 do lutego 1939 członek sądu partyjnego OKR PPS. Działał również w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Zrzeszeniu Prawników Socjalistów.

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 1482. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[2].

W 1938 wybrany z ramienia PPS do Rady Miejskiej Warszawy.

We wrześniu 1939 uczestniczył w wojnie obronnej jako podporucznik 82 pułku piechoty. 6 października 1939 w Woli Gułowskiej, po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagach.

Uwolniony w maju 1945 włączył się w działania konspiracyjnej PPS-WRN. Był przeciwnikiem dalszej działalności konspiracyjnej i w październiku 1945 wraz z Zygmuntem Żuławskim wszedł do Komitetu Organizacyjnego Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej będącej kontynuacją przedwojennej PPS. Po nieudanej próbie legalizacji PPSD w grudniu 1945 wstąpił do „lubelskiej” PPS.

W lutym 1946 wybrany został członkiem egzekutywy Wojewódzkiego Komitetu PPS w Warszawie, jednak jego wybór nie został zatwierdzony przez Centralny Komitet Wykonawczy. W październiku 1948 usunięty z „lubelskiej” PPS. Później zaprzestał aktywności politycznej.

Od grudnia 1945 członek Rady Adwokackiej w Warszawie. Od 1956 dziekan Rady Adwokackiej. Pełnił tę funkcję przez dwie kadencje. Od 1964 wiceprezes Naczelnej Rady Adwokackiej. Pracował w Zespole Adwokackim oraz do 1964 był głównym radcą prawnym ZUS.

Opublikował m.in. książkę pt. Urlopy pracownicze wypoczynkowe, okolicznościowe, macierzyńskie : komentarz, teksty, orzecznictwo, wyjaśnienia, skorowidz, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze, 1966 (311 s.).

Przypisy

Bibliografia

• Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego, ŻannaŻ. Kormanowa (red.), FeliksF. Tych (red.), EugeniuszE. Ajnenkiel, t. II, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1987, ISBN 83-05-11435-X, ISBN 83-05-11657-3, OCLC 749635580 .
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 500. ISBN 83-06-01691-2.