Stanisław Wolnowski

Stanisław Wolnowski

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1893 Konarzewo
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1932 i 1939-1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Strzelców Wielkopolskich 4 Batalion Graniczny
Stanowiska	dowódca kompanii granicznej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Wolnowski (ur. 5 listopada 1893 w Konarzewie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Stanisław Wolnowski urodził się w Wielkopolsce we wsi Konarzewo w powiecie poznańskim, w rodzinie Urbana i Domiceli z Piotrkowskich.

W latach 1914–1916 służył w armii niemieckiej. W 1916 roku został uwięziony w niemieckim więzieniu, z którego zbiegł. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. W 1919 roku wstąpił do 1 pułku Strzelców Wielkopolskich. Z jednostką brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za swoje czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach^[1][2].

31 marca 1924 roku awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 111. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3].

W 1926 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 4 batalionu granicznego^[4].

Do 1 sierpnia 1928 roku dowodził kompanią graniczną KOP „Białozórka”, a od 5 października 1928 roku kompanią graniczną „Rubieżewicze”. 14 marca 1930 roku został przeniesiony do batalionu KOP „Wołożyn”.

26 marca 1931 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza^[5]. Z dniem 30 kwietnia 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[6]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII^[7].

W końcu 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[9]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 w 1921)^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi^[11]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 607. [dostęp 2016-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.