Stanisław Ziołowski
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 sierpnia 1892 Psków | |
| Data i miejsce śmierci | maj 1940 Charków | |
| Zawód, zajęcie | architekt | |
| Narodowość | polska | |
| Uczelnia | Politechnika Lwowska | |
| Wydział | Wydział Architektury | |
Stanisław Witold Ziołowski (ur. 1 sierpnia 1892 w Pskowie, zm. w maju 1940 w Charkowie) – polski inżynier architekt, kapitan rezerwy saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Stanisław Witold Ziołowski urodził się 1 sierpnia 1892 roku w Pskowie, w rodzinie Erazma i Antoniny. W 1921 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, gdzie następnie pracował jako asystent. Był wybitnym reprezentantem szkoły lwowsko-krakowskiej. Po przybyciu do budującej się Gdyni zaprojektował kilka budynków w stylu modernistycznym, które do dziś stanowią wizytówkę miasta. Powszechnie znany i prezentowany w prasie specjalistycznej jest największy kubaturowo budynek przedwojennej Gdyni Zespół mieszkaniowy BGK, tzw. "Bankowiec" położony przy ulicy 3go Maja 27-31, róg 10 Lutego i Batorego. Kolejnym zaprojektowanym przez niego budynkiem jest dom czynszowy Konopków w Gdyni. Od 1932 roku współpracował z architektem Zbigniewem Kupcem, z którym współtworzył projekt Szpitala Powszechnego dla Gdyni wraz z Instytutem Chorób Tropikalnych.
W 1919 został powołany do Wojska Polskiego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 z byłej armii austro - węgierskiej do Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie.[1] W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów. W latach 1923–1924 posiadał przydział do 6 pułku saperów w Przemyślu[2][3]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do 8 batalionu saperów w Toruniu[4].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.
- Hasło w "Indeksie Represjonowanych"
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr. 79 z 22 lipca 1919 s. 1803, 1813
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 885, 916 tu, jako Stanisław Witold Ziołowski.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 809, 839 tu, jako Stanisław Witold Ziołowski.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 164, 685 tu, jako Stanisław Witold Ziołowski.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.