Stanisława Kopiec

Stanisława Kopiec (ur. 27 marca 1953 w Lubeni, zm. 2 marca 2012 w Rzeszowie)[1] – polska poetka.

Debiutowała w 1967 r. w „Zielonym Sztandarze”. Jej wiersze publikowane były w prasie ogólnopolskiej i regionalnej, także w licznych almanachach i antologiach. Laureatka prestiżowych literackich nagród i wyróżnień. Prowadziła indywidualne gospodarstwo rolne, zajmowała się rodziną i wychowywaniem dzieci. O poezji Stanisławy Kopiec polski poeta Tadeusz Nowak powiedział: Jej wiersze czyta się tak, jakby się wyrosło ze żniwnego pola i sięgnęło po garnuszek źródlanej wody. Była członkiem Związku Literatów Polskich.

Twórczość

  • Niebieska wieś (1987)
  • Spod znaku Anny (1989)
  • Osty i róże (1992)
  • Znak wzruszenia (1997)
  • Wielki wóz (1997)
  • Seans serdeczny (1998)
  • Gospodyni mucha: bajeczki dla mojej córeczki (2001) (2008)
  • Nie bój się, różo (2003}
  • Pokój dziecięcy (2003)
  • Czarodziej: wiersze dla dzieci (2007)
  • Śliwka i wisienka: wiersze dla dzieci (2008)
  • Ptasi mszał (2010)
  • Igraszki Frywolnej Staszki (2012) wyd. pośm.
  • Niebieski gościniec. Wiersze wybrane. Wybór, opracowanie i posłowie Maria Jentys-Borelowska. Wstęp Józef Baran. Oficyna Literatów i Dziennikarzy "Pod Wiatr", Warszawa 2013.

Przypisy

  1. ↑ JMR / Radio Rzeszów: Zmarła Stanisława Kopiec, poetka z Lubeni. rzeszow.onet.pl, 2012-03-03. [dostęp 2012-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-12)]. (pol.).

Linki zewnętrzne