Stanowisko dokumentacyjne

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

Stanowiskami dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych.”

Według danych z 31 grudnia 2018 roku liczba stanowisk dokumentacyjnych w Polsce wynosiła 182, a łącznie zajmowały one powierzchnię 957 ha[1]. Najwięcej stanowisk dokumentacyjnych występuje w województwie małopolskim (80), a najmniej w województwie warmińsko-mazurskim, wielkopolskim i kujawsko-pomorskim (1)[1].

rok2005201020112012201320142015201620172018
ogółem115155157161162165166167189182
według województw
Dolnośląskie0111111234
Kujawsko-pomorskie1555555551
Lubelskie4667777774
Lubuskie0111111222
Łódzkie3666666665
Małopolskie54565454545454538180
Mazowieckie6888888889
Opolskie3999999933
Podkarpackie21252728282828282828
Podlaskie2122222222
Pomorskie7555566667
Śląskie477778991012
Świętokrzyskie7141415161717171514
Warmińsko-mazurskie1111111111
Wielkopolskie2112222221
Zachodniopomorskie09101010101010109

Zobacz też

Przypisy

  1. a b GUS, Ochrona środowiska 2019, „{{{czasopismo}}}”, Wiesława Domańska, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 29 listopada 2019, 124, tab. 2(166), ISSN 0867-3217 [dostęp 2019-11-30] (pol. • ang.).