Stargard (grodzisko)

Stargard - średniowieczne grodzisko położone na terenie dzisiejszego Starego Miasta w Stargardzie.

Grodzisko powstało w IX wieku, w wyniku przeniesienia grodziska w Osetnie na bardziej korzystny teren. Wykorzystywało ono dogodne położenie na naturalnym wzgórzu oblewane z trzech stron wodami rzeki Iny i kanału Młyńskiego. Ograniczeniem od południa był dukt w stronę Maszewa (dzisiejsza ul. Bolesława Chrobrego)[1]. Grodzisko znajdowało się na najwyżej położonym terenie, w okolicy dzisiejszej baszty Białogłówki, podgrodzie zajmowało teren niżej położony, nad kanałem Młyńskim.

Od początku istnienia grodzisko było zamieszkiwane i gęsto zabudowane (chaty drewniane i plecionkowe z paleniskiem oraz z zabudowaniami gospodarczymi). Grodzisko pierwotnie posiadało średnicę 120 m i było wyniesione 8 m ponad otoczenie[2]. Od strony Iny chroniony był stromymi skarpami.

Najstarsze umocnienia grodziska stanowiły wał ziemno-drewniany, zastępowany od X wieku konstrukcją skrzyniową wypełnianą głazami, a następnie - już po otrzymaniu praw miejskich zastąpione murem obronnym[3].

W kolejnych wiekach grodzisko rozrastało się w kierunku południowym, do koryta Iny.

W okresie od do 1295 roku na terenie grodziska funkcjonował gród kasztelański wraz z zamkiem.

Przypisy

  1. ↑ Filipowiak W., Stargard we wczesnym średniowieczu [w:] Z Dziejów Ziemi Stargardzkiej, Dopierała B. (red), Poznań 1969, s. 87.
  2. ↑ Rogosz R., Stargard wczesnośredniowieczny [w:] Dawny Stargard. Miasto i jego mieszkańcy. Materiały z sesji naukowej 18-19 X 2000, Stargard 2000, s. 23.
  3. ↑ Ober M., Stargard Szczeciński, Warszawa 1988, s. 12.