Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża

H.S. Lewis (1883-1939), założyciel AMORC

Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża, łac. Antiquus Mysticusque Ordo Rosae Crucis, ang. The Ancient Mystical Order Rosae Crucis, w skrócie AMORC – odłam różokrzyżowców, największa obecnie światowa organizacja odwołująca się do tradycji tego ruchu[1]. Założony w 1915 roku w Nowym Jorku przez H. Spencera Lewisa[2], w wyniku rozłamu w Memphis-Misraim[3].

Muzeum w San José

Organizacja posiada szereg lokalnych oddziałów w ponad 85 krajach, podlegających Wielkiej Loży na czele z Wielkim Imperatorem[2]. Pod koniec lat 90. XX wieku liczyła około 200 tysięcy członków. Jej siedziba znajduje się w San Jose, gdzie od 1927 roku posiada kompleks z własną uczelnią, biblioteką, muzeum, archiwum i planetarium[1]. Budynki architektonicznie nawiązują do świątyni starożytnego Egiptu. Centrala europejska mieściła się w Brukseli. AMORC wydaje szereg publikacji, z których głównym periodykiem jest Rosicrucian Digest[2]. Utrzymuje się głównie ze sprzedaży książek oraz datków od członków i sympatyków.

Organizacja przypisuje sobie starożytne pochodzenie od Echnatona i Mojżesza. Ma wywodzić się bezpośrednio z sięgającej XV wieku p.n.e.[1] nieprzerwanej linii nauczycieli duchowych różokrzyża, do której należeć mieli m.in. Salomon, Jezus, esseńczycy, Francis Bacon, Kartezjusz, Isaac Newton i Benjamin Franklin[2]. Jej nauczanie przedstawiane jest jako niereligijne i ponadwyznaniowe poszukiwanie i doskonalenie ukrytych pierwiastków duchowych w człowieku, mających doprowadzić do maksymalnego wykorzystania wewnętrznego potencjału oraz życia zgodnie z prawami natury. W tym celu wykorzystywane są rozmaite praktyki medytacyjne, polegające na wizualizacji szczęścia, bogactwa, zdrowia etc.[2] Wierzą w Boga jako Wielkiego Architekta, który stworzył świat i ustalił rządzące nim niezmienne prawa[2]. Uznają także reinkarnację, twierdząc że człowiek odradza się co 144 lata[1].

W Polsce reprezentowane było przez dwa nurty – Towarzystwo dla Badania Chrześcijaństwa Różokrzyżowego (gł. bracia Chobotowie) i Towarzystwo Miłośników Wiedzy i Przyrody[3].

Z uwagi na przyjętą w Zakonie rytualistykę struktura ta bywa niejednokrotnie określana w literaturze mianem wolnomularstwa okultystycznego. W jej nauczaniu przeplatają się elementy ezoteryczne, gnostyckie, teurgiczne i parapsychologiczne.

Zobacz też

  • Włodzimierz Tarło-Maziński

Przypisy

  1. ↑ a b c d Encyclopedia of New Religious Movements. edited by Peter B. Clarke. London: Routledge, 2006, s. 30. ISBN 0-415-26707-2.
  2. ↑ a b c d e f James R. Lewis: Witchcraft Today. An Encyclopedia of Wiccan and Neopagan Traditions. Santa Barbara: ABC-CLIO, 1999, s. 12-13. ISBN 1-57607-134-0.
  3. ↑ a b Różokrzyżowcy. W: Leon Chajn: Polskie wolnomularstwo 1920-1938. Warszawa: Czytelnik, 1984, s. 484-485. ISBN 83-07-00952-9.

Bibliografia

  • Religions of the World: A Comprehensive Encyclopedia of Beliefs and Practices. edited by J. Gordon Melton and Martin Baumann. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2010. ISBN 978-1-59884-203-6.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie