Starszy bosman

Oznaki stopnia:
od 1921
Czapka-podoficer marynarki.JPG
czapka garnizonowa
POL PMW dyst starszy bosman.svg
insygnia
POL PMW pagon1 starszy bosman.svg
naramiennik
POL PMW pagonold starszy bosman.svg
(1952–1956)
POL PMW pagon2 starszy bosman.svg
„lewy przód”

Starszy bosman (st. bsm.) – wojskowy stopień podoficerski w Marynarce Wojennej, odpowiadający starszemu sierżantowi w Wojskach Lądowych i Siłach Powietrznych. Jego odpowiedniki znajdują się także w marynarkach wojennych innych państw.

Geneza

Bosman jest najstarszym podoficerskim tytułem stosowanym na okrętach. Z języka angielskiego boat swain (skrótowiec bosun) oznaczał kierującego pracą na łodzi. W Polsce termin bosman pojawił się w XVI wieku. Podobnie jak w innych marynarkach wojennych dotyczył osoby, która wykonywała rozkazy kapitana lub oficera i zajmowała się utrzymaniem porządku, konserwacją urządzeń, stawianiem żagli oraz wykonywaniem pozostałych prac pokładowych na okręcie. Z czasem, tak jak i inne tytuły bosman przekształcił się w stopień wojskowy.

Użycie

Stopień starszego bosmana powstał w Polsce w 1921, wraz z pozostałymi pierwszymi stopniami wojskowymi w Marynarce Wojennej. Wcześniej, od 1918 używano zapożyczonego z Wojsk Lądowych stopnia starszego sierżanta marynarki. W momencie utworzenia starszy bosman znajdował się w hierarchii pomiędzy bosmanem a bosmanem floty. W 1934 stopień bosmana floty zmieniono na chorążego marynarki. Od 1956 do 1963 zniesiono tymczasowo chorążego marynarki, a wyższym od starszego bosmana był podporucznik marynarki. Od 1971 ponad starszym bosmanem istnieje stopień bosmana sztabowego. Od momentu powstania starszy bosman jest odpowiednikiem starszego sierżanta.

W Siłach Zbrojnych PRL należał do grupy podoficerów starszych[1].

Stopień wojskowy starszego bosmana jest zaszeregowany dla grupy uposażenia nr 6, a w kodzie NATO określony jest jako OR-06.

Przypisy

  1. Podręcznik dowódcy drużyny. s. 66.

Bibliografia

  • Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.

Media użyte na tej stronie