Stary Groń (Beskid Śląski)

Stary Groń
Wieża widokowa na grzbiecie Starego Gronia (2019)
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Położenie	Brenna
Pasmo	Beskid Śląski, Karpaty
Wysokość	798 m n.p.m.
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego Stary Groń
49°42′03″N 18°54′57″E/49,700833 18,915833

Stary Groń (798 m n.p.m.^[1]) – ogólna nazwa dość długiego grzbietu górskiego w Beskidzie Śląskim na terenie Brennej^[2]. Grzbiet ten odchodzi w kierunku północno-zachodnim od kulminacji Grabowej w głównym grzbiecie Beskidu Śląskiego i rozdziela doliny Leśnicy i Hołcyny. Określany tą nazwą odcinek grzbietu jest prawie połogi, choć wąski; liczy on, pomiędzy stokami Grabowej a wzniesieniem Horzelicy, blisko 3 km długości.

Północno-wschodnie stoki Starego Gronia, opadające ku dolinie Hołcyny, są strome i prawie w całości zalesione, natomiast bardziej połogie zbocza opadające ku dolinie Leśnicy, wystawione ku południowemu zachodowi, są pokryte licznymi polanami sięgającymi aż po grzbiet. Rozłożyły się na nich obecnie przysiółki Brennej (kolejno od południa): Grabowa, Pod Stary Groń, Na Tłoczki.

Stary Groń jest najstarszym w Brennej ośrodkiem szałaśnictwa: pierwszy szałas założył tu w 1 połowie XVII w. niejaki Gawlas. Wypasy prowadzono na Starym Groniu jeszcze w latach 60. XX wieku, a jednym z ostatnich baców był tu 80-letni Józef Herzyk. Obecnie na polanach Starego Gronia niewielkie stadka owiec pojawiają się tylko doraźnie i nie co roku, a wypas nie ma już nic wspólnego z dawnymi tradycjami pasterskimi.

Grzbietem Starego Gronia na całej długości wiedzie czarno znakowany szlak turystyczny z Brennej na Grabową. Na przełączkę (752 m n.p.m.) z kapliczką, na południe od spiętrzenia Horzelicy, wyprowadzają z Brennej znaki zielone. Poniżej szczytu wzniesiono wieżę widokową o wysokości 12 m^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Barański Mirosław: Beskid Śląski. Pasma Klimczoka i Równicy. Przewodnik turystyczny. Wyd. Wydawnictwo PTTK "Kraj", Warszawa 1995, ​ISBN 83-7005-360-2​;

Linki zewnętrzne

• Stary Groń w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola. Warszawa 1890.