Statut Ormian lwowskich

Statut Ormian lwowskich (1519) – zabytek średniowiecznego prawa emigrantów ormiańskich, żyjących we Lwowie, Łucku, Śniatyniu, Stanisławowie, Tarnopolu i innych należących do Rzeczypospolitej miastach dzisiejszej Ukrainy[1]. Został przyjęty na sejmie walnym w Piotrkowie 5 marca 1519 r. i zatwierdzony przez króla Zygmunta I. Była to próba uregulowania sytuacji gmin ormiańskich, które dzięki dekretom Kazimierza III Wielkiego z 1344 r. і 1356 r. korzystały we Lwowie z samorządu i odrębności w sądownictwie. Sądy ormiańskie posługiwały się tradycyjnym prawem ormiańskim skodyfikowanym przez Mechitara Gosza, tzw. Datastanagirk, co prowadziło niekiedy do konfliktów na tle narodowościowym i zatargów pomiędzy miastem Lwowem a gminą ormiańską. Statut ormiański oparty był także na Datastanagirku, ale uwzględniał przepisy ogólnego prawa polskiego. W 1604 r. uzupełniono go o spisany we Lwowie Porządek sądów i spraw prawa ormiańskiego, regulujący przebieg postępowania sądowego.

Odrębność i uprzywilejowane stanowisko Ormian na ziemiach polskich zostały zniesione w 1784 r.

Przypisy

  1. ↑ Statut ormiański – Muzeum Historii Polski. muzhp.pl. [dostęp 2019-07-08].

Linki zewnętrzne