Stefan Łaszkiewicz

Stefan Łaszkiewicz

1 zwycięstwo
pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	16 listopada 1905 Stadniki
Data i miejsce śmierci	3 lutego 2002 Ottawa
Przebieg służby
Lata służby	1928-1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego, Armée de l’air, RAF, USAAF
Jednostki	Brygada Pościgowa, klucz frontowy Nr 1 "Ła", dywizjon 308, dywizjon 316, 9 Fighter Squadron USAAF
Stanowiska	dowódca dywizjonu 308
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, kampania francuska 1940, bitwa o Anglię
Odznaczenia

Stefan Łaszkiewicz (ur. 16 listopada 1905 w Stadnikach, zm. 3 lutego 2002 w Ottawie^[1]) − pułkownik pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

W roku 1921 wstąpił do korpusu kadetów, gdzie w 1925 roku zdał maturę. Bez powodzenia ubiegał się o przyjęcie do Szkoły Morskiej, ale ostatecznie dostał się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa^[2]. Został z niej relegowany w roku 1926 za udział w „buncie podchorążych”. Do szkoły, która przeniosła się do Dęblina, pozwolono mu wrócić rok później. W roku 1928 otrzymał szlify podporucznika obserwatora^[3] i przydział do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie.

W latach 1936-1938 studiował w Wyższej Szkole Wojennej, po ukończeniu której otrzymał awans na kapitana. W marcu 1939 roku, po utworzeniu Brygady Pościgowej, pełnił obowiązki oficera operacyjnego tej formacji.

W czasie kampanii wrześniowej nie odbywał lotów bojowych, a 17 września ewakuował się − jak większość personelu lotniczego, co było zgodne z rozkazem Naczelnego Wodza − do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie pod koniec grudnia 1939 roku objął dowództwo klucza tzw. Eskadry Montpellier (nazwa oficjalna: Klucz Frontowy Nr 1 "Ła"), na czele którego − podczas kampanii francuskiej − bronił obszaru powietrznego nad Cambrai.

Po klęsce Francji przedostał się − przez Maroko i Gibraltar − do punktu zbiorczego polskich lotników w Blackpool w Wielkiej Brytanii. Formował i był pierwszym dowódcą (od września do 9 listopada 1940 roku) krakowskiego dywizjonu 308. Na skutek nieporozumień z brytyjskim dowódcą dywizjonu, Johnem Alfredem Daviesem^[4], który uznał go za sprawcę wypadku lotniczego, został usunięty z dywizjonu co opisał szeroko w swoich wspomnieniach^[5]. Po wyjściu ze szpitala służył w dywizjonach myśliwskich w Irlandii Północnej^[5]. Po kilku miesiącach dostał przydział do Sekcji Lotniczej Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych, gdzie pracował do roku 1946.

Na krótko wrócił do macierzystej jednostki. Latał także w dywizjonie 316 oraz w 9 Fighter Squadron United States Army Air Forces, gdzie − jako jeden z nielicznych Polaków − miał możliwość walczyć na amerykańskich myśliwcach Republic P-47 Thunderbolt^[6].

Zdemobilizowany w roku 1948 wyjechał do Kanady, gdzie mieszkał do końca życia^[7]. W Kanadzie zmienił nazwisko na Mallory^[7].

Zestrzelenia

Na liście Bajana sklasyfikowany został na 275. pozycji z 1 samolotem Luftwaffe zestrzelonym na pewno.

• Henschel Hs 126 – 8 czerwca 1940^[1]

Publikacje

Była autorem opowiadań i wspomnień^[8]:
- Sępy (1935),
- Chmurne loty (1939),
- Opowieści róży wiatrów (1945),
- Szum młodości (1945, 2008),
- Od Cambrai po Coventry (1982).

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia:
- Krzyż Walecznych,
- Medal Lotniczy – czterokrotnie,
- Polowa Odznaka Pilota,
- Croix de Guerre avec Étoile d'Or.

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Malinowski. Twórczość uskrzydlona. „Skrzydlata Polska”. 12/1984, 18 marca 1984. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.

Linki zewnętrzne

• "Lista Bajana" na stronie "Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej"
• "Lista Bajana" w formacie .pdf