Stefan Antoni Mdzewski
| Biskup tytularny Calama | ||
| ||
| Data urodzenia | ok. 1653 | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup pomocniczy gnieźnieński | ||
| Okres sprawowania | 1699–1718 | |
| Biskup pomocniczy łucki | ||
| Okres sprawowania | 1690–1699 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia | 11 stycznia 1690 | |
| Sakra biskupia | 12 marca 1690 | |
| Data konsekracji | 12 marca 1690 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
Stefan Antoni Mdzewski herbu Dołęga[1] (ur. ok. 1653 r., zm. 16 maja 1718 r. we Wrocławiu) – polski duchowny, dominikanin, biskup tytularny Calama i biskup pomocniczy w Łucku, Gnieźnie i we Wrocławiu, kanclerz królowej Marii Kazimiery od 1704 roku[2].
Życiorys
Urodził się około 1653 roku. W młodości wstąpił do zakonu dominikanów. Studiował teologię w Krakowie. Był rektorem studium dominikanów w Krakowie oraz przeorem klasztoru w Warszawie. Po jego sekularyzacji był kanonikiem gnieźnieńskim. 11 stycznia 1690 roku został mianowany przez papieża Aleksandra VIII biskupem tytularnym Calama i biskupem pomocniczym w diecezji łuckiej. 12 marca tego samego roku miała miejsce jego konsekracja. 13 sierpnia 1699 roku został przeniesiony do archidiecezji gnieźnieńskiej, gdzie pełnił jeszcze funkcję oficjała i wikariusza generalnego. Należał do przeciwników króla Polski Augusta II Mocnego Sasa, wobec tego usunął się poza granice kraju na Śląsk i przebywał w klasztorze dominikanów we Wrocławiu, sprawując w tutejszej diecezji funkcję biskupa pomocniczego. W 1705 roku potwierdził pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego[3]. Zmarł w 1718 roku.
Przypisy
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, Henryk Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455.
- Encyklopedia Wrocławia, pod red. J. Harasimowicza, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2001.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
