Stefan Antosiewicz

Stefan Antosiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 marca 1918
Warszawa[1]

Data śmierci

15 maja 1998

Pierwszy dyrektor (p.o. dyrektora) wywiadu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego PKWN
Przynależność polityczna

Polska Partia Robotnicza / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Srebrny Krzyż Zasługi Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Partyzancki

Stefan Antosiewicz (ur. 2 marca 1918, zm. 15 maja 1998), ps. „Ostrowski”, „Siergiej”[1] – pułkownik, długoletni funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej (Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych), m.in. pierwszy dyrektor (p.o. dyrektora) wywiadu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego PKWN i Wydziału Wywiadu oraz Departamentu I Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.

Życiorys

Syn Wacława i Zofii. W 1934 ukończył gimnazjum w Mińsku Mazowieckim, w latach 1934–1936 i 1938-1939 studiował na Wydziale Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Od 1936 do 1938 pracował jako marynarz na statkach greckich i francuskich. W latach 1940–1941 pracował jako konstruktor w hucie im. Kujbyszewa w Niżno-Tagilsku. W latach 1941–1943 przeszedł szkolenie szpiegowskie i od 1944 walczył w oddziale specjalnym Iwana Iwanowicza przy brygadzie partyzanckiej im. Woroszyłowa pod dowództwem gen. Fiodora Markowa[1].

Pierwsze wyższe stanowisko w nowo utworzonym aparacie bezpieczeństwa objął 8 listopada 1944 – został zastępcą kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Lublinie; następnie objął (jako pełniący obowiązki) stanowisko dyrektora Samodzielnego Wydziału Wywiadu w Resorcie BP. Po przeformowaniu Resortów PKWN w ministerstwa objął stanowisko dyrektora Wydziału Wywiadu w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. 4 kwietnia objął (jako p.o.) funkcję kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu; 3 czerwca objął to samo stanowisko w WUBP w Katowicach. 1 września 1948 przeniósł się do centrali MBP w Warszawie, gdzie zastąpił na stanowisku dyrektora Departamentu I MBP (kontrwywiadu) podpułkownika Artura Jastrzębskiego; pracował na tym stanowisku aż do likwidacji Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego i zastąpieniu go Komitetem ds. Bezpieczeństwa Publicznego w 1954. Po utworzeniu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w tym samym roku przeszedł tam na stanowisko podsekretarza stanu (wiceministra). Odwołany 3 listopada 1959.

Wieloletni prezes Aeroklubu PRL. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 70-3-18/19)[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Katalog Biura Lustracyjnego IPN. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2019-02-02].
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA ANTOSIEWICZOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-19].
  3. ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 26 marca 1946 r. w sprawie odznaczeń w uznaniu zasług za wytrwałą i ofiarną pracę w służbie nad utrzymaniem ładu i porządku w demokratycznej Polsce, Monitor Polski, 1946 nr 56, poz. 101.
  4. ↑ M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109. "za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej"

Bibliografia

  • Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7.
  • Zmagania ze społeczeństwem. Aparat bezpieczeństwa wobec Wielkopolan w latach 1945–1956 red. Agnieszka Łuczak, Aleksandra Pietrowicz, Instytut Pamięci Narodowej, Poznań 2008.

Media użyte na tej stronie