Stefan Biestek

Stefan Leon Biestek

Stefan Leon Biestek (1930)
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	3 maja 1892 Pilzno
Data i miejsce śmierci	28 lutego 1965 Gliwice
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 pp Leg. 48 pp 86 pp Brygada KOP „Grodno” 33 DP
Stanowiska	dowódca: batalionu, pułku brygady piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, III powstanie śląskie, II wojna światowa: kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Piłsudski z oficerami 1 DPLeg. Od lewej płk Stefan Biestek, płk Jan Kruszewski, płk dypl. Teodor Furgalski, ppłk Zygmunt Wenda, ppłk Władysław Filipkowski

Stefan Leon Biestek (ur. 3 maja 1892 w Pilźnie, zm. 28 lutego 1965 w Gliwicach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Mikołaja (1833–1896), krawca, piastującego funkcję cechmistrza, i Julianny z Mazurkiewiczów (ur. 1863). Żonaty z Marią Heleną Wojnarską (1900–1984), z którą miał czworo dzieci^[1].

Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Był członkiem Sokolej Drużyny Polowej przy Kole Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Pilźnie. W sierpniu 1914 z całą drużyną wstąpił do Legionów Polskich. Marian Porwit, kolega z drużyny, zapamiętał go jako „obdarzonego żywym umysłem i wrodzonym dobrym humorem”^[2]. Został oficerem 2 pułku piechoty. W czasie I wojny światowej był trzykrotnie ranny w nogę, rękę i bardzo ciężko w brzuch. Awansował kolejno na stopień: chorążego (27 stycznia 1915), podporucznika (1 listopada 1915) i porucznika (1 listopada 1916)^[3]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, pozostał w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918, po bitwie pod Rarańczą, został wcielony do II Korpusu Polskiego w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918), przedostał się do Francji. Tam został przyjęty do Błękitnej Armii i w jej składzie powrócił do kraju. Walczył w III powstaniu śląskim oraz na wojnie z bolszewikami 1919–1920.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 234. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 48 pułk piechoty^[4]. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 48 pułku piechoty w Stanisławowie^[5]. W 1923 roku został przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[6][7]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 57. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 5 maja 1927 roku został przeniesiony do 60 pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[8]. Od 22 lipca 1927 do 12 listopada 1935 dowodził 6 pułkiem piechoty Legionów w Wilnie^[9][10][11]. 24 grudnia 1929 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Brygady KOP „Grodno” w Grodnie.

W trzeciej dekadzie sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 33 Dywizji Piechoty (rezerwowej). Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej pod Ostrołęką, Wyszkowem, Włodawą, Tomaszowem Lubelskim. 27 września 1939 pod Tereszpolem dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg, w którym od czerwca 1941 do lipca 1942 pełnił funkcję starszego obozu^[13]. Z niewoli został uwolniony 1 lutego 1945.

Po wojnie pracował w Fabryce Lin i Drutów w Gliwicach. Zmarł 28 lutego 1965 w Gliwicach. Pochowany w grobie rodzinnym Wojnarskich na cmentarzu w Pilźnie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6978
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[14]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)^[15]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921^[16])
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[17], 11 listopada 1938^[18])
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)^[19]

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
• Miron Zarudzki, Ruch oporu w obozie jenieckim w Dobiegniewie (Oflag II C Woldenberg) 1940–1945, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (84), Warszawa 1978.
• Marian Porwit: Spojrzenia poprzez moje życie. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1986. ISBN 83-07-01535-9.
• Józef Szczeklik, Pilzno i jego dzieje, Towarzystwo Przyjaciół Pilzna i Ziemi Pilźnieńskiej, Pilzno 1994.
• Jarosław Suchorski, Szwadron kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza „Olkieniki”. Szkic historyczny, Białystok 2007.