Stefan Chosłowski

Stefan Chosłowski

major
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1889 Czarny Sad
Data i miejsce śmierci	17 października 1954 Gniezno
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego, Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Stanowiska	dowódca batalionu śremskiego, dowódca 69 Pułku Piechoty, dowódca Batalionu Wartowniczego Nr. 73
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stefan Stanisław Seweryn Chosłowski (ur. 9 maja 1889 w Czarnym Sadzie, zm. 17 października 1954 w Gnieźnie) – major Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i wojny obronnej 1939 r.

Życiorys

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Stanisława i Lucyny z Chrzanowskich. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Krotoszynie i studia rolnicze na uniwersytetach w Lipsku, Monachium i Berlinie. Jako poddany pruski został zmobilizowany do armii niemieckiej. Brał udział w I wojnie światowej, uczestnicząc w walkach na froncie zachodnim m.in. pod Verdun, gdzie na początku 1917 r. został ranny. W wojsku niemieckim awansowano go na stopień podporucznika.

Po demobilizacji wrócił do Wielkopolski i włączył się do powstania wielkopolskiego. Uczestniczył w opanowaniu Śremu oraz przejmowaniu niemieckich koszar i magazynów. Od początku 1919 r. organizował powstańczy batalion w Śremie i został jego dowódcą. Na jego czele walczył m.in. pod Strzyżewem, Zbąszyniem i Rawiczem. W maju 1919 r. awansowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego.

W wojnie polsko-bolszewickiej brał udział m.in. jako dowódca 69 pułku piechoty. 15 lipca 1920 r. zweryfikowany w stopniu majora, a w 1922 r. przeniesiony do rezerwy.

W okresie międzywojennym działał m.in. w Związku Powstańców i Wojaków, a zawodowo był wicedyrektorem Towarzystwa Ubezpieczeń „Snop”.

We wrześniu 1939 r. walczył jako dowódca batalionu wartowniczego nr 73 w ramach 25 Dywizji Piechoty. Dostał się do niemieckiej niewoli i resztę wojny spędził w obozie jenieckim w Woldenbergu.

Od 28 kwietnia 1917 r. był mężem Ireny z Chrzanowskich, z którą miał córkę Zofię.

Po uwolnieniu zamieszkał z rodziną w Gnieźnie. Był szykanowany przez władze komunistyczne i miał trudności ze znalezieniem pracy.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4720^[1] (1922)^[2]
• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[3]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi^[5]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.