Stefan Dul
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 września 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef Kedywu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Stefan Dul, ps. „Olszyna” (ur. 6 grudnia 1891 w Grębowie, zm. 21 września 1980 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Józefa, rolnika, i Wiktorii z Gortychów[1]. W czerwcu 1914 razem z Adamem Dzianottem, Karolem Miką i Bronisławem Pierackim złożył maturę w c. k. Gimnazjum I Wyższym w Nowym Sączu[2]. 1 sierpnia tego roku został wcielony do c. i k. pułku piechoty nr 40 w Rzeszowie[1]. 23 września 1915 pod Kiwercami dostał się do niewoli rosyjskiej[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. 17 listopada 1918 wrócił z niewoli i już 29 listopada wstąpił do pułku Ziemi Sandomierskiej[1]. 31 grudnia 1918 został przeniesiony do pułku Ziemi Warszawskiej na stanowisko dowódcy 3. kompanii[1].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej c. i k. armii, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[4]. Od 27 marca 1919 był instruktorem w 10 pułku piechoty w Sosnowcu[1].
Pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisku komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[5]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 83. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1931 został przeniesiony do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III batalionu[7][8]. W maju 1933 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu[9]. Z dniem 1 maja 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres sześciu miesięcy[10]. Z dniem 31 października 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V[11].
Od 1941 był zastępcą szefa Związku Odwetu w Okręgu Krakowskim Związku Walki Zbrojnej. Od maja 1942 do stycznia 1943 był szefem Związku Odwetu, a później Kierownictwa Dywersji Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. Został awansowany na stopień podpułkownika[1].
Zmarł 21 września 1980 w Krakowie. Spoczywa, razem z żoną Anną Salomeą z d. Majzels (1898–1950), na cmentarzu Rakowickim (kwatera XVIII-5-41)[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 12113[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 3 sierpnia 1928[13][14], 10 listopada 1928[15])
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[16]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Małopolska ↓.
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 91, jako Szczepan Dul.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 286.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 23.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 197.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 584.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 247.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2022-06-08].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1928 roku, s. 262.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 579.
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1914. Nowy Sącz: Nakładem funduszu naukowego, 1914.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Małopolska w II wojnie światowej : Dul Stefan. Wydawnictwo BARBARA HUP Barbara Gąsiorowska. [dostęp 2020-09-18].
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).