Stefan Eichler

Stefan Tomasz Eichler

Stefan Tomasz Ejchler

podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1892 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	12 marca 1980 Wrexham
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Brygada Kawalerii „Suwałki”
Stanowiska	szef sztabu brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	starosta powiatowy
Odznaczenia

Stefan Tomasz Eichler (ur. 7 lutego 1892 w Sosnowcu, zm. 12 marca 1980 we Wrexham) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, legionista, starosta augustowski i stołpecki, minister w emigracyjnym rządzie Aleksandra Zawiszy.

Życiorys

Urodził się w Sosnowcu, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej. Młodość spędził w Radomiu, w 1905 uczestniczył w strajku szkolnym, w 1912 roku ukończył tam Szkołę Handlową. Od 1913 roku studiował w Institut Polytechnique w Glons (Liège), w tym samym roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Od października 1914 roku został żołnierzem 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Uczestniczył w bitwie pod Łowczówkiem, gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł w lutym 1915 roku, przez pięć miesięcy leczył się we Lwowie. Od stycznia 1916 roku służył w 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana^[1]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży, skąd zbiegł w marcu 1918 roku.

Od października 1918 roku był studentem Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, ale w listopadzie tego roku zaciągnął się do służby wojskowej w 7 pułku Ułanów Lubelskich. 12 stycznia 1919 roku awansowany do stopnia podporucznika, w kwietniu 1919 roku został skierowany do Szkoły Jazdy. 1 kwietnia 1920 roku awansowany do stopnia porucznika. W sierpniu 1920 roku został wysłany do Szkoły Aplikacyjnej Kawalerii w Saumur. Po powrocie służył w macierzystym pułku, m.in. jako instruktor jazdy konnej, następnie w I Brygadzie Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 95. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii). Jego oddziałem macierzystym był nadal 7 pułk Ułanów Lubelskich^[2].

Do sierpnia 1926 roku służył w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku Ułanów Lubelskich^[3]. W 1924 roku był oficerem ordynansowym dowódcy Oddziału Szkolnego podpułkownika Piotra Skuratowicza^[4]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. W sierpniu 1926 roku powrócił do 7 pułku ułanów. Z dniem 30 listopada 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z jednoczesnym przydziałem do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta^[6][7]. 21 stycznia 1930 roku, po ukończeniu kursu próbnego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1929–1931^[8]. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Brygady Kawalerii „Suwałki” w Suwałkach na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. Z dniem 1 marca 1934 roku został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na praktykę do 30 listopada tego roku^[11][12]. Od stycznia 1935 do kwietnia 1939 roku był starostą augustowskim, od kwietnia 1939 roku starostą stołpeckim.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR wyjechał na Litwę, gdzie został internowany w obozie w Wyłkowyszkach. Po zajęciu Litwy przez ZSRR trafił do niewoli sowieckiej, przebywał w obozach w Kozielsku i Griazowcu. Związek Radziecki opuścił ostatecznie z Armią Andersa. Służył jako zastępca szefa sztabu 5, a następnie 10 Dywizji Piechoty, później jako szef Bazy Ewakucacyjnej w Teheranie.

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej (wyznaczony przez Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji - Komitet Zagraniczny)^[13]. 16 lipca 1965 roku został członkiem Głównej Komisji Skarbu Narodowego^[14].

15 września 1966 roku został ministrem spraw krajowych w rządzie Aleksandra Zawiszy^[15], z racji tej funkcji wszedł w skład IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej^[16]. W 1966 roku został mianowany podpułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii^[17].

Pozostawił wspomnienia Z trudu naszego i znoju… Wspomnienia z mego życia, wydane pośmiertnie w 2005 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[18],
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie) „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Srebrny Krzyż Zasługi.

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Janusz Mierzwa, Jarosław Szlaszyński Starostowie augustowscy w okresie międzywojennym, w Rocznik Augustowsko-Suwalski, 2012
• Stefan Tomasz Eichler w Wykazie Legionistów Polskich. wykaz.muzeumpilsudski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-08)].