Stefan Florenski

Stefan Florenski
Ginter Florenski
Pełne imię i nazwisko

Stefan Józef Florenski

Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1933
Sośnica

Data i miejsce śmierci

23 lutego 2020
Hamm

Wzrost

178 cm

Pozycja

środkowy i boczny obrońca

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1946–1956Orzeł/Górnik Sośnica
1956–1971Górnik Zabrze258(2)
1971Górnik Wesoła
1971–1973GKS Tychy
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1957–1968 Polska11(0)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1972–1975Górnik Zabrze (asystent)
Sośnica Gliwice
Odznaczenia
Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie

Stefan Józef Florenski (ur. 17 grudnia 1933 w Gliwicach jako Ginter Florenski[a], zm. 23 lutego 2020 w Hamm) – polski piłkarz występujący na pozycji stopera i skrajnego obrońcy, związany głównie z Górnikiem Zabrze, reprezentant Polski, olimpijczyk z Rzymu (1960).

Dziewięciokrotny mistrz Polski i pięciokrotny zdobywca Pucharu Polski z Górnikiem, finalista Pucharu Zdobywców Pucharów, z piętnastoma medalami MP jest rekordzistą wszech czasów tych rozgrywek. Jako pierwszy w Polsce i jeden z pierwszych w Europie stosował wślizgi podczas gry.

Kariera klubowa

Florenski jako chłopiec w czasie II wojny światowej miał rzekomo występować w niemieckim klubie Germania w Sośnicy. Rok po zakończeniu wojny rozpoczął treningi w Orle Sośnica (klub zmienił później szyld na Górnika). Występował w nim na pozycji napastnika, strzelając dużo goli. W 1956 otrzymał propozycję gry we wchodzącym do ekstraklasy Górniku Radlin. W tym samym roku grający w klasie A sośniczanie zmierzyli się w towarzyskim spotkaniu z beniaminkiem I ligi Górnikiem Zabrze (0:8). Florenskim zainteresował się wówczas trener zabrzan Augustyn Dziwisz[1]. Przeciwnikiem przejścia piłkarza do Zabrza był jednak prezes sośniczan Władysław Lubański (ojciec Włodzimierza), który uważał, że młodzieniec wpadnie tam w złe towarzystwo. Za jego namową Florenski podpisał wstępny kontrakt z beniaminkiem drugiej ligi Piastem Gliwice. Zdeterminowani działacze z Zabrza nie rezygnowali i obiecali zawodnikowi miejsce w podstawowym składzie, ostatecznie przekonując go do transferu[2]. Florenski miał zastąpić w zespole wiekowego Antoniego Franosza[3]. Za parafowanie umowy otrzymał mundur górniczy[4].

W nowym klubie zadebiutował 17 marca 1957 w meczu 1/8 finału Pucharu Polski z Lechią Gdańsk (3:0)[5]. Florenski reprezentował barwy Górnika przez piętnaście sezonów, zostając z nim w tym czasie dziewięciokrotnie mistrzem Polski (1957, 1959, 1961, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1970/71), co jest rekordem tych rozgrywek[6], ponadto dwukrotnie wicemistrzem (1962, 1968/69) i czterokrotnie brązowym medalistą (1958, 1960, 1967/68, 1969/70). Pięciokrotnie świętował zdobycie Pucharu Polski (1964/65, 1967/68, 1968/69, 1969/70, 1970/71)[7], trzykrotnie jego zespół przegrywał decydujące spotkanie (1956/57, 1961/62, 1965/66). W 1970 wystąpił w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym górnicy przegrali w Wiedniu z Manchesterem City (1:2)[8]. Wcześniej, w 1963 zagrał w pierwszym meczu finału Interligi o Puchar Ameryki z West Ham United (1:1, w rewanżu Polacy przegrali 0:1). Ostatni raz wybiegł na murawę w koszulce Górnika 15 listopada 1970 w meczu ligowym z ROW Rybnik (0:1).

Jako defensor prezentował wysoką klasę, cechowały go celne i dalekie wykopy z obu nóg, dobra gra głową, szybkość, orientacja i zdecydowanie. Jego wślizgi były czyste technicznie, atakował zawsze piłkę, nigdy nogi[9]. Parę stoperów współtworzył ze Stanisławem Oślizłą. W I lidze wystąpił w 258 spotkaniach (zdobył dwie bramki), w Pucharze Polski zagrał 38 razy, a w rozgrywkach UEFA 26 razy. Dla Górnika rozegrał łącznie 337 oficjalnych spotkań, co plasuje go na czwartym miejscu w klubowej klasyfikacji wszech czasów, za Zygfrydem Szołtysikiem (512 gier), Oślizłą (404) i Erwinem Wilczkiem (400). Jest najstarszym w historii mistrzem Polski w barwach Górnika (w momencie zdobycia tytułu w 1971 miał 37 lat), przez długi czas był też najstarszym w ogóle piłkarzem zabrzan. Starały się o niego Bayer 04 Leverkusen i Werder Brema, nie zdecydował się jednak na zmianę ligi.

Kilkukrotnie był dyskwalifikowany przez Polski Związek Piłki Nożnej. W maju 1969 w wyjazdowym ligowym meczu na Stadionie Śląskim z GKS Katowice (przerwany w 81. minucie przy stanie 1:2, zweryfikowany następnie jako walkower dla katowiczan) doszło do przepychanek między piłkarzami Górnika a stronniczym arbitrem Bogdanem Hirschem, podczas których Włodzimierz Lubański szturchnął sędziego w plecy. Ten przerwał mecz, a w protokole sędziowskim jako winnego wskazał stojącego za nim, powstrzymującego napierających kolegów Florenskiego, który chcąc uchronić młodszego kolegę przed karą nie zaprotestował[10]. Krajowa federacja początkowo zawiesiła go na dwa lata, wrócił jednak go gry już we wrześniu[11], gdy Lubański wyjawił działaczom prawdę.

Na początku 1971 występował krótko w Górniku Wesoła, z którego w kwietniu tamtego roku w wyniku fuzji kilku klubów powstał GKS Tychy. Bronił jego barw na trzecim poziomie rozgrywkowym do 1973 (tyszanie awansowali wówczas na zaplecze elity), po czym zakończył piłkarską karierę[12].

Od 1972 pracował w zabrzańskim Górniku jako asystent trenera, najpierw u boku Jana Kowalskiego, później też Gyuli Szücsa i Teodora Wieczorka. Samodzielnie prowadził m.in. macierzystą Sośnicę Gliwice (dawny Orzeł i Górnik).

Kariera międzynarodowa

Florenski zadebiutował w prowadzonej przez selekcjonerów Henryka Reymana i Feliksa Dyrdę reprezentacji Polski 29 września 1957 w towarzyskim meczu z Bułgarią (1:1)[13]. Wystąpił następnie w trzech spotkaniach nieudanych dla Polaków eliminacji MŚ 1958, w tym w wygranym ze Związkiem Radzieckim meczu w Chorzowie (2:1). Znalazł się w kadrze na igrzyska olimpijskie 1960 w Rzymie, jednak w rozegranym już we Włoszech sparingu z lokalnym zespołem klubowym złamał nogę, co wyłączyło go z udziału w olimpiadzie[12]. W składzie ekipy zastąpił go Henryk Grzybowski.

Następnie na wiele lat zniknął z kadry narodowej, co było pokłosiem jego konfliktów z działaczami, m.in. o buty Adidasa, w przydziale których został pominięty i odtąd po otrzymywaniu kolejnych powołań odsyłał do związku zwolnienia lekarskie[14]. Na kolejny – i jak się okazało ostatni – występ zgodził się dopiero w 1968, gdy rywalem biało-czerwonych była Irlandia (1:0). W państwowym zespole wystąpił łącznie w jedenastu grach[15][16], ośmiu towarzyskich i trzech eliminacyjnych do mistrzostw świata.

Życie prywatne

Pochodził z Sośnicy, dzielnicy Gliwic. Wychował się w górniczej rodzinie bez tradycji sportowych. Z zawodu był technikiem-górnikiem, posiadał też uprawnienia instruktora piłki nożnej. W młodości pracował przy transporcie węgla w kopalni Sośnica. Nosił pseudonim Florek. Miał żonę Mariannę, z którą wziął ślub w 1958[14], a z nią córkę Zuzannę i syna. Wraz z małżonką został w 2008 odznaczony Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie[17]. W reprezentacji Polski juniorów występował jego siostrzeniec, Werner Wieczorek.

W 1981, niedługo przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, wyjechał wraz z rodziną do Niemiec Zachodnich w odwiedziny do matki. Pozostał tam na zawsze, osiedlając się w Hamm, gdzie mieszkało wielu Ślązaków. Krótko szkolił juniorów w miejscowym klubie, pracował jednocześnie przez pięć lat jako operator maszyny w kopalni węgla kamiennego w Hamm. Na emeryturę przeszedł w 1986.

W 2011 został oficjalnym ambasadorem Górnika Zabrze[18]. Wystąpił w dwóch filmach dokumentalnych: „O krok od pucharu - Górnik Zabrze 1969/1970” (2012) oraz „Ostatni mecz Ernesta Pohla” (2013)[19].

W ostatnich trzech latach życia chorował, w końcowym okresie stracił kontakt z otoczeniem[9]. Zmarł w wieku 86 lat[20].

Statystyki

Klubowe

KlubSezonLigaLigaPuchar[b]Europa[c][d]Inne[e]Suma
MeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramkiMeczeBramki
Górnik Zabrze1957I liga
19
0
4
0
——
23
0
1958I liga
22
0
———
22
0
1959I liga
17
0
———
17
0
1960I liga
4
0
———
4
0
1961I liga
15
0
—
2[f]
0[f]
4[g]
0[g]
21
0
1962I liga
14[h]
0[h]
5
0
——
19
0
1962/1963I liga
24
0
4
0
——
28
0
1963/1964I liga
25
1
0
0
4[i]
0[i]
6[j]
0[j]
35
1
1964/1965I liga
25
1
5
0
3[k]
0[k]
—
33
1
1965/1966I liga
24
0
4
0
3[l]
0[l]
—
31
0
1966/1967I liga
9
0
0
0
2[m]
0[m]
5[n]
0[n]
16
0
1967/1968I liga
22
0
5
0
6[o]
0[o]
—
33
0
1968/1969I liga
20
0
6
0
——
26
0
1969/1970I liga
14
0
4
0
5[p]
0[p]
—
23
0
1970/1971I liga
4
0
1
0
1[q]
0[q]
—
6
0
Ogólnie25823802601503372

Międzynarodowe

Polska
RokMeczeGole
195740
195850
195910
196810
Ogólnie110
Polska
Lp.DataMiejscePrzeciwnikWynikRozgrywki
1.29.09.1957Sofia, Bułgaria Bułgaria
1:1
towarzyski
2.20.10.1957Chorzów, Polska Związek Radziecki
2:1
el. MŚ 1958
3.03.11.1957Warszawa, Polska Finlandia
4:0
el. MŚ 1958
4.24.11.1957Lipsk, Niemcy Wschodnie Związek Radziecki
0:2
el. MŚ 1958
5.11.05.1958Chorzów, Polska Irlandia
2:2
towarzyski
6.25.05.1958Kopenhaga, Dania Dania
2:3
towarzyski
7.28.06.1958Rostock, Niemcy WschodnieNiemcy Niemcy Wschodnie
1:1
towarzyski
8.14.09.1958Chorzów, Polska Węgry
1:3
towarzyski
9.05.10.1958Dublin, Irlandia Irlandia
2:2
towarzyski
10.20.05.1959Hamburg, Niemcy ZachodnieNiemcy Niemcy Zachodnie
1:1
towarzyski
11.30.10.1968Chorzów, Polska Irlandia
1:0
towarzyski

Sukcesy

Górnik Zabrze
GKS Tychy

Uwagi

  1. ↑ Imię zostało zmienione po II wojnie światowej przez urząd stanu cywilnego w ramach polityki polonizacji niemieckich imion i nazwisk Ślązaków i Niemców śląskich.
  2. ↑ Do sezonu 1962 włącznie mecze Pucharu Polski rozgrywanego systemem jesień-wiosna przypisano rozgrywkom ligowym zgodnie z rokiem kalendarzowym.
  3. ↑ Uwzględniono: Puchar Europy – 20 (0), Puchar Zdobywców Pucharów – 6 (0).
  4. ↑ Do sezonu 1962 włącznie mecze Pucharu Europy rozgrywanego systemem jesień-wiosna przypisano rozgrywkom ligowym zgodnie z rokiem kalendarzowym.
  5. ↑ Uwzględniono: Puchar Intertoto – 9 (0), International Soccer League – 6 (0).
  6. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  7. ↑ a b Uwzględniono: Międzynarodowy Puchar Piłkarski.
  8. ↑ a b Uwzględniono: Baraż o 1. miejsce – 2 (0).
  9. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  10. ↑ a b Uwzględniono: International Soccer League.
  11. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  12. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  13. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  14. ↑ a b Uwzględniono: Międzynarodowy Puchar Piłkarski.
  15. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Europy.
  16. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Zdobywców Pucharów.
  17. ↑ a b Uwzględniono: Puchar Zdobywców Pucharów.
  18. ↑ Z grupy II, rozgrywano cztery grupy.

Przypisy

  1. ↑ Czado 2017 ↓, s. 118.
  2. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 56.
  3. ↑ Czado 2017 ↓, s. 183.
  4. ↑ Czado 2017 ↓, s. 121.
  5. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1998 ↓, s. 54–55.
  6. ↑ ZMARŁ STEFAN FLORENSKI. ŻEGNAJ PRZYJACIELU. gornikzabrze.pl, 2020-02-23. [dostęp 2020-03-23]. (pol.).
  7. ↑ Michał Fabian: Nie żyje Stefan Florenski, były reprezentant Polski, legenda Górnika Zabrze. sportowefakty.wp.pl, 2020-03-23. [dostęp 2020-03-23]. (pol.).
  8. ↑ Coppa delle Coppe 1969/1970 » Finale » Manchester City - Górnik Zabrze 2:1. calcio.com. [dostęp 2020-03-23]. (wł.).
  9. ↑ a b Antoni Bugajski: WIELKA STRATA POLSKIEJ PIŁKI. ODSZEDŁ PREKURSOR WŚLIZGÓW STEFAN FLORENSKI. przegladsportowy.pl, 2020-02-25. [dostęp 2020-04-05]. (pol.).
  10. ↑ Paweł Czado: Stefan Florenski dla "Gazety": nagadałem się ze wszystkimi. sport.pl. [dostęp 2020-04-05]. (pol.).
  11. ↑ Marek Dziechciarz: STEFAN FLORENSKI - BYŁ LEGENDĄ GÓRNIKA. gornikzabrze.pl, 2020-02-23. [dostęp 2020-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-24)]. (pol.).
  12. ↑ a b Gowarzewski (1945–1955) 2018 ↓, s. 45.
  13. ↑ Gowarzewski 1995 ↓, s. 76.
  14. ↑ a b Paweł Czado: Zmarł jeden z najwspanialszych obrońców. Stefan Florenski, legenda Górnika Zabrze, nie żyje. katowice.wyborcza.pl, 2020-02-23. [dostęp 2020-03-23]. (pol.).
  15. ↑ Gowarzewski 1995 ↓, s. 170.
  16. ↑ Stefan Florenski - profil Reprezentanta Polski. hppn.pl. [dostęp 2020-03-23]. (pol.).
  17. ↑ Maciej Szmigielski: ZYGFRYD SZOŁTYSIK: DZIAŁKA TO SENS NASZEGO ŻYCIA. przegladsportowy.pl, 2010-04-25. [dostęp 2020-04-05]. (pol.).
  18. ↑ Andrzej Azyan: Nowi abasadorzy Górnika Zabrze [ZDJĘCIA]. dziennikzachodni.pl, 2011-09-16. [dostęp 2020-04-05]. (pol.).
  19. ↑ Stefan Florenski. filmweb.pl. [dostęp 2020-04-03]. (pol.).
  20. ↑ Zmarł Stefan Florenski. 90minut.pl, 2020-02-23. [dostęp 2020-03-23]. (pol.).

Bibliografia

  • Andrzej Gowarzewski: Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski 1947–1970. Katowice: Wydawnictwo GiA, 1995. ISBN 83-902751-4-7.
  • Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek: Górnik Zabrze. 50 lat prawdziwej historii (1948–1998). Katowice: Wydawnictwo GiA, 1999. ISBN 83-905424-8-X.
  • Paweł Czado: Górnik Zabrze. Opowieść o złotych latach. Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2017. ISBN 978-83-268-2033-5.
  • Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945–1962). 100 lat prawdziwej historii. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-63-3.
  • Andrzej Gowarzewski, Bożena Lidia Szmel, Joachim Waloszek: Górnik Zabrze. 60 lat prawdziwej historii (1948–2008). Katowice: Wydawnictwo GiA, 2009. ISBN 978-83-88232-24-4., s. 234.

Linki zewnętrzne

Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1960

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Bulgaria (1948-1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of Bulgaria (1948–1967).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 4.0
National Flag of the People's Republic of Bulgaria (1948-1967). Tha flag has got the coat-of-arms from 1948
Flag of the Soviet Union (dark version).svg
(c) I, Cmapm, CC-BY-SA-3.0
The flag of the Soviet Union (1955-1991) using a darker shade of red.
Schematic of the flag as adopted in 1955.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii