Stefan Górniak

Stefan Górniak

Data i miejsce urodzenia	1 września 1900 Brzozdowce
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 1983 Kraków
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo handlowe i rachunkowość
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Habilitacja	1956
Profesura	1962
Uczelnia	Akademia Handlu Zagranicznego we Lwowie Uniwersytet Lwowski Wyższa Szkoła Ekonomiczna we Wrocławiu Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Krakowie
Odznaczenia

Stefan Górniak (ur. 1 września 1900 w Brzozdowcach, zm. 10 kwietnia 1983 w Krakowie^[1]) – polski ekonomista, rektor Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu (1951-1952).

Życiorys

Był synem Piotra Górniaka i Konstancji Górniak, z d. Śliwak. jego ojciec był robotnikiem murarskim^[1].

W 1919 ukończył VI Gimnazjum we Lwowie, następnie wstąpił do służby wojskowej, walczył w stopniu starszego szeregowca w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie studiów pracował w księgowości, w Polskiej Nafcie i w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych i jako urzędnik Państwowym Urzędzie Zbożowym. W 1924 ukończył studia uzyskując tytuł doktora praw^[1].

Po ukończeniu studiów pracował początkowo w szkole, a od 1926 w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie (od 1937 Akademii Handlu Zagranicznego), gdzie wykładał rachunkowość i statystykę. Równocześnie od 1927 był nauczycielem w Państwowej Szkole Ekonomiczno-Handlowe we Lwowie, a w II połowie lat 30. także w Studium Ekonomicznym i Studium Skarbowym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Po wybuchu II wojny światowej pozostał we Lwowie, pracował jako kierownik zakładu rachunkowości i wykładowca księgowości w Technikum Handlu Radzieckiego (pod okupacją sowiecką) oraz w Szkole Handlowej (pod okupacją niemiecką)^[1].

Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w Krakowie, tam początkowo pracował jak wizytator w kuratorium oświaty, następnie wykładowca korespondencji handlowej i nauki o bilansach w Studium Spółdzielczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1950)^[1][2]. Współpracował także z Państwowym Instytutem Administracji Gospodarczej w Gliwicach^[3]. W 1946 został wykładowcą Centralnego Studium Kontroli Ekonomicznej działającego w ramach Wyższego Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych w Katowicach, prowadził wykład "teoria księgowości podwójnej"^[3]. Od 1948 kierował Katedrą Rachunkowości w WSNS-G^[4]. W 1949 został wykładowcą Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu, gdzie utworzył i kierował jako zastępca profesora Katedrą Rachunkowości. Od 1950 pracował w przekształconej z WSH Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu, gdzie początkowo był kierownikiem Katedry Rachunkowości i dziekanem Wydziału Finansów, a od stycznia 1951 do września 1952 rektorem WSE, w miejsce usuniętego z uczelni Kamila Stefki^[1].

Jesienią 1952 powrócił do Krakowa i rozpoczął pracę w tamtejszej Wyższej Szkole Ekonomicznej. Tam został kierownikiem Katedry Rachunkowości (od 1969 Zakładu Teorii Rachunowości), w latach 1953-1956 był prorektorem WSE. W 1956 otrzymał stopień docenta, w 1962 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1968 tytuł profesora zwyczajnego. W 1970 przeszedł na emeryturę^[1].

Opublikował m.in. Formularze do korespondencji handlowej (1934), Polski kodeks handlowy (1934), Pieniądz, czek i weksel (1936), Handel węglem w Polsce (1936 - z Jerzym Błeszyńskim), Kapitał, obroty i rentowność sklepu detalicznego jako środki zapłaty. Zasadnicze wiadomości (1937 - z Emilem Piotrem Ehrlichem), Obsługa klienta w sklepie detalicznym (1937 - z E.P. Ehrlichem), Jak sprzedawać towary (1938 - z E. P. Ehrlichem), Technika handlu hurtowego (1938 - z E.P. Ehrlichem), Zagadnienia prawne kupca detalicznego (1938 - z E.P. Ehrlichem), Zawody i instytucje pomocnicze handlu (1938 - z E.P. Ehrlichem), Księgowość w handlu hurtowym (1938 - z Leopoldem Paszkiem), Księgowość w handlu detalicznym (1938 - z L. Paszkiem), Zasady teorii księgowości oraz techniki księgowania i bilansowania (1947), Zasady nauki o bilansach oraz techniki inwentaryzowania i bilansowania w przedsiębiorstwach handlowych i przemysłowych (1948), Księgowość przedsiębiorstw (1957 - z Bolesławem Siwoniem), Rachunkowość przedsiębiorstw (1961), Bilansoznawstwo w zarysie (1962), Badania płynności środków obrotowych i zdolności płatniczej przedsiębiorstwa handlowego (1965), Zasady sporządzania bilansów przedsiębiorstwie spółdzielczym (1970 - z B. Siwoniem), Rachunkowość przedsiębiorstw handlowych (1973 - z Elżbietą Burzym, Ireneuszem Serwanem i Adamem Jarzembowskim).

W 1950 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1971 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1]. W 1972 otrzymał tytuł doktora honoris causa Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu^[5]

Przypisy