Stefan Halewski-Hrycyszyn

Stefan Halewski-Hrycyszyn
podpułkownik piechoty
Data urodzenia	25 listopada 1887
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	9 pułk piechoty 79 pułk piechoty Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Stanowiska	dowódca Wojskowej Policji Polowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Parafa Stefana Halewskiego

Stefan Halewski-Hrycyszyn vel Hrycyszyn^[1] (ur. 25 listopada 1887) – major piechoty Wojska Polskiego i podpułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych oraz podinspektor Policji Państwowej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana^[2][3]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 9 z Przemyśla^[4][5][6]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy piechoty: kadeta (starszeństwo z 1 stycznia 1913^[7]), podporucznika (starszeństwo z 1 lipca 1915^[8]) i porucznika (starszeństwo z 1 listopada 1916^[9]).

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 156. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[10][11]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 79 pułku piechoty w Słonimie^[1][12][13].

Od 1 kwietnia 1920 pełnił służbę na stanowisku powiatowego komendanta Policji Państwowej w Przemyślu^[14]. Od 6 lutego 1925 w Komendzie Wojewódzkiej Policji Państwowej w Łucku na stanowisku kierownika referatu administracyjnego, od 1 lipca 1927 oficera inspekcyjnego i zastępcy komendanta wojewódzkiego w Łucku^[14], a od 21 czerwca 1934 oficera inspekcyjnego w Nowogródku^[15]. Na tym stanowisku zastępował komendanta wojewódzkiego P.P.

W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Policji Państwowej w stopniach oficerów P.P.”^[16] W czasie służby w Policji Państwowej awansował na stopień podinspektora^[17][3][15].

We wrześniu 1939 został internowany na Litwie i osadzony w obozie Mejszagoła^[2]. Następnie został przekazany sowieckim władzom i osadzony w obozie kozielskim (tzw. Kozielsk II)^[2]. 2 lipca 1941 został przeniesiony do Obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu^[2][3]. 3 września tego roku, po uwolnieniu, przybył do miejscowości Tatiszczewo, w obwodzie saratowskim^[2], którą wybrano na jeden z ośrodków formowania Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

W „Armii gen. Andersa” pełnił służbę na stanowisku szefa bezpieczeństwa, a od 29 września 1941 równocześnie pełniącego obowiązki dowódcy żandarmerii, która do 24 lutego 1942 występowała pod nazwą „Wojskowa Policja Polowa”^[18][19]. Od 19 marca 1942, po przemianowaniu Szefostwa Bezpieczeństwa w Dowództwo Żandarmerii, sprawował obowiązki dowódcy żandarmerii^[20]. W tym czasie awansował na podpułkownika^[20]. 28 marca 1942 wyjechał z ZSRR^[20].

Stefan Halewski-Hrycyszyn był żonaty z Marią Julią Marszałek, z którą miał dwoje dzieci (ur. 1914 i 1922)^[14].

Ordery i odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi^[14]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[14]
• Medal za Długoletnią Służbę^[14]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[6]

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.)
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.)
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.)
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918-1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 83-912638-5-1.
• Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 6: Zbrodnia nie ukarana. Katyń–Twer–Charków. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1996. ISBN 83-905877-0-X.
• Piotr Żaroń: Kierunek wschodni w strategii wojskowo–politycznej gen. Władysława Sikorskiego 1940-1943. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988. ISBN 83-01-06820-5.
• Indeks Represjonowanych. IPN. [dostęp 2020-09-28].
• Kompletna lista 1673 Polaków i obywateli polskich innych narodowości przebywających w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. [dostęp 2019-06-24].