Stefan Horngacher

Stefan Horngacher

Data i miejsce urodzenia	20 września 1969 Wörgl
Klub	SC Wörgl
Wzrost	184 cm
Debiut w PŚ	3 stycznia 1988 w Innsbrucku (115. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	2 grudnia 1990 w Lake Placid (8. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	1 stycznia 1991 w Ga-Pa (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	24 lutego 1991 w Tauplitz
Rekord życiowy	203,5 m na Velikance w Planicy (17 marca 2001)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie brąz Lillehammer 1994 duża druż. brąz Nagano 1998 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 1991 duża druż. złoto Lahti 2001 normalna druż. brąz Falun 1993 duża druż. brąz Ramsau 1999 duża druż. brąz Lahti 2001 duża druż.
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 1990/1991 Letnie Grand Prix 3. miejsce 2001 Puchar Europy 2. miejsce 1988/1989
Odznaczenia

Stefan Horngacher (ur. 20 września 1969 w Wörgl) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i pięciokrotny medalista mistrzostw świata. Po zakończeniu kariery został trenerem. Od 24 marca 2016 roku do 24 marca 2019 roku był trenerem reprezentacji Polski w skokach narciarskich. Od 3 kwietnia 2019 główny trener reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich.

Przebieg kariery

W Pucharze Świata zadebiutował 3 stycznia 1988 podczas konkursu w Innsbrucku, gdzie zajął 115. miejsce. Trzy dni później w Bischofshofen uplasował się na 110. miejscu. Były to jego jedyne starty w sezonie 1987/1988, więc nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej. Rok później ponownie wystąpił w Innsbrucku i Bischofshofen, jednak nie wywalczył punktów (w obu przypadkach zajął miejsca w siódmej dziesiątce). W sezonie 1989/1990 po raz pierwszy pojawił się w zawodach PŚ poza Austrią. Nie zdołał jednak zdobyć punktów, a jego najlepszym miejscem była szesnasta pozycja w Innsbrucku (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).

Przełom w jego karierze nastąpił w sezonie 1990/1991. W drugim konkursie sezonu, w Lake Placid zajął 8. miejsce, zdobywając pierwsze punkty w karierze. W klasyfikacji końcowej 39. edycji Turnieju Czterech Skoczni wywalczył piąte miejsce po tym jak zajął dziewiąte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Garmisch-Partenkirchen (pierwsze podium w karierze), szóste w Innsbrucku oraz piąte w Bischofshofen. W tym samym sezonie wziął udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme (1991). W indywidualnych startach był piąty na dużej skoczni (do medalowej pozycji zabrakło mu ok. 7 punktów), a na normalnym obiekcie zajął 22. miejsce. W konkursie drużynowym wspólnie z Heinzem Kuttinem, Ernstem Vettorim i Andreasem Felderem zdobył złoty medal. 24 lutego 1991 Horngacher odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając zawody na skoczni Kulm w Tauplitz. Łącznie pięciokrotnie stawał na podium w tym sezonie (1 zwycięstwo, 3 drugie miejsca i 1 trzecie), co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął też drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991 Pucharu Świata w lotach.

Sezon 1991/1992 rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w Thunder Bay (1 grudnia 1991). Punkty zdobył jeszcze następnego dnia, gdy był siódmy, później jednak osiągał coraz słabsze wyniki. W efekcie zajął 29. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił także na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie (1992), gdzie zajął 25. miejsce. W sezonie 1992/1993 w większości startów znajdował się w czołowej dziesiątce, choć tylko raz stanął na podium – 7 marca 1993 zajął drugie miejsce w Lahti, ustępując tylko Ivanowi Lunardiemu. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął ósme miejsce. W lutym 1993 wziął udział w mistrzostwach świata w Falun, gdzie razem z Vettorim, Kuttinem oraz Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był dziewiąty na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął trzynaste miejsce.

Po tym sukcesie nastąpił jeden z najsłabszych okresów w karierze Horngachera. W sezonie 1993/1994 zdobywał punkty, jednak jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce. Mimo to znalazł się w austriackiej kadrze na igrzyska olimpijskie w Lillehammer w 1994, gdzie wraz z Kuttinem, Goldbergerem i Christianem Moserem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W zawodach indywidualnych zajął dwunaste miejsce na normalnej skoczni oraz dziewiętnaste na dużej. W sezonie 1994/1995 w ogóle nie startował w zawodach PŚ. W sezonach 1995/1996 i 1996/1997 sporadycznie zdobywał punkty. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz (1996), gdzie zajął 29. miejsce oraz na mistrzostwach świata w Trondheim (1997), na których indywidualnie plasował się w połowie drugiej dziesiątki. Na norweskich mistrzostwach Austriacy w składzie: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl i Andreas Goldberger nie zdobyli medalu w konkursie drużynowym. Zajęli czwarte miejsce po przegranej walce o brązowy medal z Niemcami, do których stracili 4,7 punktu.

W sezonie 1997/1998 zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Dwukrotnie stawał na podium: raz był drugi i raz trzeci, odpowiednio 20 i 21 grudnia 1997 w Engelbergu. Podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni nie znalazł się w czołowej dziesiątce żadnego z konkursów, jednak uzyskane wyniki dały mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej. 25 stycznia 1998 na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie był osiemnasty. W tym samym sezonie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursach indywidualnych zajął miejsca 10. (skocznia normalna) i 60. (skocznia duża). W konkursie drużynowym był najsłabszym członkiem ekipy austriackiej, która zdobyła jednak brązowy medal.

W sezonie 1998/1999 odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ (16 stycznia 1999 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem). Oprócz tego jeszcze dwukrotnie stawał na podium, raz na drugim i raz na trzecim miejscu, co pozwoliło mu zająć ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Po tym jak był siedemnasty w Oberstdorfie, szósty w Ga-Pa, piąty w Innsbrucku i siódmy w Bischofshofen zajął siódme miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni. W tym samym roku odbywały się także mistrzostwa świata w Ramsau, podczas których Horngacher był siódmy na normalnej skoczni, szesnasty na dużej, a razem z Widhölzlem, Höllwarthem i Reinhardem Schwarzenbergerem zdobył brązowy medal w drużynie. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 zajmował ósme miejsce w klasyfikacji generalnej, w obu przypadkach tylko raz zajmując miejsca na podium. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund (2000) zajął 21. miejsce. W poszczególnych konkursach 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni był kolejno szósty, dziewiąty, dwunasty i ponownie szósty, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Miesiąc później odbyły się mistrzostwa świata w Lahti. Wspólnie z Goldbergerem, Höllwarthem i Wolfgangiem Loitzlem zdobył drużynowo dwa medale: brązowy na dużej skoczni oraz złoty na normalnej. W indywidualnych konkursach był czwarty na normalnej skoczni (walkę o brązowy medal przegrał z Höllwarthem) oraz piąty na dużej.

Latem 2001 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej ósmej edycji Letniego Grand Prix, ustępując tylko Adamowi Małyszowi i Goldbergerowi. W sezonie 2001/2002 wystartował w 21 indywidualnych konkursach Pucharu Świata i tylko raz nie zdobył punktów. Pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. 24 stycznia 2002 w Hakubie po raz ostatni stanął na podium PŚ (2. miejsce). Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w lutym 2002 były ostatnią dużą imprezą w jego karierze. Po pierwszej serii skoków na dużej skoczni zajmował dziewiąte miejsce. Udany skok w drugiej kolejce pozwolił mu przesunąć się na piąte miejsce. Na normalnej skoczni zajął 11. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie Andreas Widhölzl, Stefan Horngacher, Martin Höllwarth i Wolfgang Loitzl nie zdobyli medalu, przegrywając walkę z reprezentantami Słowenii o blisko 20 punktów. W klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 zajął 12. miejsce. Ostatni oficjalny skok oddał 17 marca 2002 Oslo, gdzie zajął 27. miejsce. Łącznie w przeciągu kariery piętnaście razy stawał na podium zawodów PŚ, w tym dwa razy zwyciężył, osiem razy był drugi i pięć razy trzeci.

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1994 Lillehammer	–	19. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-90)
1998 Nagano/Hakuba	–	10. miejsce (K-90), 60. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	11. miejsce (K-90), 5. miejsce (K-120)

Drużynowo

1994 Lillehammer	–	brązowy medal[a]
1998 Nagano/Hakuba	–	brązowy medal[b]
2002 Salt Lake City/Park City	–	4. miejsce[c]

Starty S. Horngachera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
19.	20 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	indywid.	107,5 m	105,0 m	181,5 pkt	93,0 pkt	Jens Weißflog
3.	23 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	druż.[a]	124,0 m	120,5 m	918,9 pkt (236,6 pkt)	51,2 pkt	Niemcy
12.	25 lutego	1994	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	indywid.	94,5 m	94,5 m	242,5 pkt	39,5 pkt	Espen Bredesen
10.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	indywid.	85,0 m	84,5 m	212,5 pkt	22,0 pkt	Jani Soininen
60.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	indywid.	84,0 m	–	41,2 pkt	231,1 pkt	Kazuyoshi Funaki
3.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	druż.[b]	104,5 m	108,0 m	881,5 pkt (176,5 pkt)	51,5 pkt	Japonia
11.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	indywid.	91,5 m	93,5 m	240,0 pkt	29,0 pkt	Simon Ammann
5.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	indywid.	125,0 m	124,0 m	247,2 pkt	34,2 pkt	Simon Ammann
4.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	druż.[c]	121,0 m	115,5 m	926,8 pkt (221,7 pkt)	47,3 pkt	Niemcy

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1991 Val di Fiemme/Predazzo	–	5. miejsce (K-120), 22. miejsce (K-90)
1993 Falun	–	13. miejsce (K-115), 9. miejsce (K-90)
1997 Trondheim	–	19. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
1999 Ramsau	–	7. miejsce (K-120), 16. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	5. miejsce (K-116), 4. miejsce (K-90)

Drużynowo

1991 Val di Fiemme/Predazzo	–	złoty medal[d]
1993 Falun	–	brązowy medal[e]
1997 Trondheim	–	4. miejsce[f]
1999 Ramsau	–	brązowy medal[g]
2001 Lahti	–	brązowy medal (K-116)[h], złoty medal (K-90)[i]

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	10 lutego	1991	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	indywid.	111,5 m	112,0 m	203,4 pkt	14,1 pkt	Franci Petek
1.	14 lutego	1991	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	druż.[d]	101,5 m	103,5 m	567,6 pkt (167,5 pkt)	–
22.	16 lutego	1991	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-90	indywid.	77,5 m	84,0 m	186,9 pkt	36,0 pkt	Heinz Kuttin
13.	21 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115	indywid.	112,0 m	97,5 m	188,8 pkt	52,6 pkt	Espen Bredesen
3.	23 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-115	druż.[e]	103,0 m	102,0 m	745,4 pkt (181,0 pkt)	76,1 pkt	Norwegia
9.	27 lutego	1993	Falun	Lugnet	K-90	indywid.	86,5 m	84,5 m	212,6 pkt	25,2 pkt	Masahiko Harada
19.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	indywid.	93,5 m	90,0 m	236,0 pkt	27,5 pkt	Janne Ahonen
4.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	druż.[f]	111,0 m	109,5 m	840,9 pkt (196,9 pkt)	114,4 pkt	Finlandia
14.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	indywid.	119,5 m	112,0 m	218,2 pkt	33,9 pkt	Masahiko Harada
7.	21 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	indywid.	120,0 m	123,5 m	240,3 pkt	23,1 pkt	Martin Schmitt
3.	23 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	druż.[g]	111,5 m	97,5 m	905,5 pkt (168,7 pkt)	83,4 pkt	Niemcy
16.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	indywid.	98,0 m	91,0 m	221,0 pkt	34,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
5.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	indywid.	114,5 m	123,0 m	238,9 pkt	37,4 pkt	Martin Schmitt
4.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	indywid.	86,5 m	89,0 m	219,0 pkt	27,0 pkt	Adam Małysz
3.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	druż.[h]	114,0 m	117,5 m	880,2 pkt (229,6 pkt)	59,6 pkt	Niemcy
1.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	druż.[i]	92,0 m	94,5 m	953,5 pkt (237,0 pkt)	–

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1992 Harrachov	–	25. miejsce
1996 Tauplitz	–	29. miejsce
1998 Oberstdorf	–	18. miejsce
2000 Vikersund	–	21. miejsce

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
25.	22 marca	1992	Harrachov	Čerťák	K-180	indywid.	135,0 m	131,0 m	120,0 m	–	266,5 pkt	126,0 pkt	Noriaki Kasai
29.	10-11 lutego	1996	Tauplitz	Kulm	K-185	indywid.	157,0 m	173,0 m	162,0 m	159,0 m	596,2 pkt	141,9 pkt	Andreas Goldberger
18.	24-25 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	indywid.	171,5 m	179,0 m	165,5 m	169,5 m	632,6 pkt	143,8 pkt	Kazuyoshi Funaki
21.	14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	indywid.	131,0 m	161,0 m	161,5 m	–[j]	385,7 pkt	151,2 pkt	Sven Hannawald

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	24 lutego	1991	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	181,0 m	185,0 m	358,0 pkt	* Loty 1990/1991
2.	16 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	118,5 m	119,5 m	233,3 pkt	–

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	1 stycznia	1991	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-107	92,5 m	96,5 m	186,5 pkt	3.	17,8 pkt	Andreas Felder i Jens Weißflog
2.	24 lutego	1991	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	181,0 m	185,0 m	358,0 pkt	1.	–
3.	3 marca	1991	Lahti	Salpausselkä	K-114	110,5 m	107,5 m	214,0 pkt	2.	0,9 pkt	Andreas Felder
4.	17 marca	1991	Oslo	Holmenkollbakken	K-105	104,0 m	104,0 m	223,2 pkt	2.	10,4 pkt	Ernst Vettori
5.	24 marca	1991	Planica	Velikanka	K-185	173,0 m	189,0 m	354,5 pkt	2.	0,5 pkt	Ralf Gebstedt
6.	1 grudnia	1991	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	85,0 m	89,5 m	217,2 pkt	3.	36,1 pkt	Toni Nieminen
7.	7 marca	1993	Lahti	Salpausselkä	K-114	107,5 m	109,0 m	209,4 pkt	2.	15,3 pkt	Ivan Lunardi
8.	20 grudnia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	115,5 m	112,5 m	209,4 pkt	2.	7,8 pkt	Andreas Widhölzl
9.	21 grudnia	1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	115,5 m	123,5 m	231,2 pkt	3.	5,6 pkt	Masahiko Harada
10.	16 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	118,5 m	119,5 m	233,3 pkt	1.	–
11.	17 stycznia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	121,0 m	116,5 m	232,9 pkt	3.	25,5 pkt	Janne Ahonen
12.	9 marca	1999	Trondheim	Granåsen	K-120	133,0 m	127,5 m	263,9 pkt	2.	6,1 pkt	Noriaki Kasai
13.	26 lutego	2000	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	115,5 m	127,5 m	229,9 pkt	3.	40,9 pkt	Martin Schmitt
14.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	120,0 m	–[j]	120,5 pkt	2.	13,6 pkt	Adam Małysz
15.	24 stycznia	2002	Hakuba	Olimpijska	K-120	131,5 m	123,0 m	249,6 pkt	2.	23,2 pkt	Andreas Widhölzl

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Sezon 1987/1988
																				punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	115	110	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1988/1989
																				punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	65	63	-	-	-	-	-	-	-	-	-	43	0
Sezon 1989/1990
																									punkty
21	34	20	28	-	-	-	-	16	32	-	-	30	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	26	-	0
Sezon 1990/1991
																						punkty
46	8	46	14	13	9	9	3	6	5	6	10	1	6	2	19	28	30	2	14	2	13	179
Sezon 1991/1992
																					punkty
3	7	-	-	30	50	58	58	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	25	44	24
Sezon 1992/1993
																	punkty
6	5	17	-	-	-	-	-	-	6	12	22	12	2	8	5	33	78
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się
Sezon 1993/1994
																			punkty
18	21	14	26	10	q	q	14	18	16	43	35	17	32	14	11	-	22	42	183
Sezon 1995/1996
																												punkty
q	27	11	20	q	38	q	40	24	-	19	50	30	17	-	-	14	15	17	31	29	36	49	20	33	-	-	45	134
Sezon 1996/1997
																									punkty
12	17	21	41	29	16	41	25	30	45	-	-	-	-	-	15	24	39	36	38	q	20	49	27	19	120
Sezon 1997/1998
																											punkty
25	10	44	14	6	2	3	13	19	15	12	10	44	9	13	27	15	30	25	8	13	25	39	17	6	12	21	546
Sezon 1998/1999
																													punkty
8	42	10	11	16	5	16	10	17	6	5	7	11	14	1	3	-	-	7	15	-	4	20	2	7	17	23	14	11	813
Sezon 1999/2000
																										punkty
4	20	9	11	15	14	17	10	29	8	5	5	37	10	4	7	15	46	11	3	6	9	39	16	26	20	624
Sezon 2000/2001
																					punkty
31	10	24	6	9	12	6	-	-	19	9	7	9	12	9	6	7	5	14	2	10	566
Sezon 2001/2002
																						punkty
18	21	20	15	20	12	6	11	12	17	17	21	14	17	35	9	2	6	26	9	23	27	434
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Turniej Nordycki

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	5 września	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	129,0 m	132,0 m	267,3 pkt
2.	9 września	2001	Hakuba	Olimpijska	K-120	126,5 m	122,5 m	250,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	31 sierpnia	1997	Stams	Brunnentalschanzen	K-120	106,0 m	108,5 m	242,6 pkt	3.	2,1 pkt	Espen Bredesen
2.	11 sierpnia	2001	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	102,5 m	104,5 m	259,5 pkt	3.	13,0 pkt	Adam Małysz
3.	5 września	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	129,0 m	132,0 m	267,3 pkt	1.	–
4.	9 września	2001	Hakuba	Olimpijska	K-120	126,5 m	122,5 m	250,2 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP

1994
			punkty
21	q	43	264,6
1995
				punkty
-	-	-	q	0
1996
					punkty
q	q	36	-	12	22
1997
					punkty
5	26	34	24	3	117
1998
						punkty
6	17	-	-	-	-	54
1999
					punkty
16	11	15	-	-	55
2000
								punkty
9	7	8	26	18	9	11	15	184
2001
							punkty
3	24	5	35	1	1	5	357
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

Kariera trenerska

Stefan Horngacher po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się szkoleniem i otrzymał posadę asystenta trenera reprezentacji Austrii. W sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006 sprawował funkcję trenera kadry B polskiej reprezentacji. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Rovaniemi (2005) trenowana przez niego polska reprezentacja (Paweł Urbański, Wojciech Topór, Piotr Żyła i Kamil Stoch) wywalczyła srebrny medal w konkursie drużynowym. W 2006 został trenerem niemieckich juniorów. W 2008 był najpierw drugim trenerem kadry B Niemiec, a następnie jej głównym szkoleniowcem. Był także osobistym trenerem Martina Schmitta. Od sezonu 2011/2012 do sezonu 2015/2016 był drugim trenerem w drużynie Wernera Schustera (kadra A). 24 marca 2016 zarząd Polskiego Związku Narciarskiego mianował go na pierwszego trenera reprezentacji Polski, a jego kontrakt ma obowiązywać co najmniej do 1 maja 2018.

25 marca 2018 roku podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w Planicy Prezes PZN Apoloniusz Tajner poinformował że kontrakt Stefana Horngachera został przedłużony o rok do 1 kwietnia 2019 roku z opcją przedłużenia o kolejny sezon.24 marca 2019 roku po ostatnim konkursie Pucharu Świata w Planicy poinformował że nie przedłuży wygasającego kontraktu z Polską.3 kwietnia 2019 został głównym trenerem reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich podpisał z Niemieckim związkiem narciarskim 3 letni kontrakt obowiązujący do kwietnia 2022 roku.

Osiągnięcia trenerskie z reprezentacją Polski

Sezon 2016/2017

W pierwszym roku pracy trenerskiej w Polsce Maciej Kot wygrał Letnie Grand Prix 2016 w skokach narciarskich, a Kamil Stoch zajął trzecie miejsce na koniec tego cyklu. 3 grudnia 2016 w Klingenthal reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Kamil Stoch, Dawid Kubacki, Maciej Kot po raz pierwszy w historii wygrała drużynowy konkurs Pucharu Świata. 6 stycznia 2017 Kamil Stoch wygrał Turniej Czterech Skoczni, a Piotr Żyła zajął drugie miejsce w tym turnieju. Maciej Kot skończył rywalizację tuż za podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti w 2017 na normalnej skoczni Kamil Stoch zajął 4. miejsce, a Maciej Kot był 5., natomiast na dużej skoczni brązowy medal wywalczył Piotr Żyła. Maciej Kot był 6 w tych zawodach, Kamil Stoch 7., a Dawid Kubacki 8. 4 marca 2017 roku reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Dawid Kubacki, Maciej Kot i Kamil Stoch zdobyła pierwszy w historii złoty medal MŚ w drużynie. W marcu Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji Raw Air 2017. W sezonie 2016/2017 reprezentacja Polski po raz pierwszy w historii zdobyła Puchar Narodów, a Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata.

Sezon 2017/2018

Latem 2017 Dawid Kubacki wygrał Letnie Grand Prix 2017. Sezon zimowy rozpoczął się zawodami na skoczni narciarskiej im. Adama Małysza w Wiśle od rywalizacji drużynowej, gdzie reprezentacja kraju zajęła drugie miejsce. Drugi indywidualnie w Wiśle był także Kamil Stoch. Stochowi praktycznie do końca roku 2017, chociaż dość regularnie plasował się w czołówce zarówno kolejnych konkursów, jak i całego PŚ, nie udawało się wygrać zawodów i regularnie tracił punkty do liderów klasyfikacji. Sytuacja ta odwróciła się w 66. Turniej Czterech Skoczni, gdzie Kamil Stoch wygrał wszystkie cztery konkursy indywidualne i został także liderem klasyfikacji generalnej. Kamil Stoch wygrywając wszystkie cztery konkursy TCS wyrównał tym samym osiągnięcie Svena Hannawalda sprzed szesnastu lat, który dotąd jako jedyny dokonał tego w jednym sezonie, z tym, że Polak swój sukces osiągnął ponadto broniąc pierwszego miejsca w całym turnieju. 6 stycznia 2018 został nagrodzony tytułem Trenera Roku 2017 w ramach 83. Plebiscytu Przeglądu Sportowego. 20 stycznia na MŚ w lotach narciarskich w Oberstdorfie, podopieczny Stefana Horngachera, Kamil Stoch wywalczył srebrny medal w rywalizacji indywidualnej.Natomiast dzień później reprezentacja Polski w składzie: Piotr Żyła, Stefan Hula, Dawid Kubacki i Kamil Stoch wywalczyła brązowy medal w rywalizacji drużynowej. Na igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni w czołowej dziesiątce uplasowali się kolejno na 4. i 5. miejscu Kamil Stoch i Stefan Hula. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni złoty medal olimpijski zdobył Kamil Stoch, a Dawid Kubacki był 10. Dwa dni później odbył się konkurs drużynowy, gdzie reprezentacja Polski zdobyła pierwszy, historyczny medal olimpijski w tej konkurencji, a mianowicie brąz. Doprowadził w sezonie 2017/2018 Kamila Stocha do zdobycia Pucharu Świata i wygrania prestiżowego norweskiego turnieju Raw Air.

Sezon 2018/2019

Stefan Horngacher (pierwszy z prawej) po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018

Piotr Żyła zajął 3. miejsce w Letnim Grand Prix 2018, a Kamil Stoch zajął w tej klasyfikacji 4. miejsce. Reprezentacja Polski zajęła 1. miejsce w klasyfikacji drużynowej, uzyskując łącznie 1925 punktów^[3].

Sukcesy podopiecznych Horngachera w Polsce w latach 2016–2019 (chronologicznie)

Medal	Zawodnik	Zawody	Rok
	Kamil Stoch	Turniej Czterech Skoczni	2017
	Piotr Żyła	Turniej Czterech Skoczni	2017
	Piotr Żyła	Mistrzostwa świata	2017
	Polska	Mistrzostwa świata	2017
	Kamil Stoch	Raw Air	2017
	Kamil Stoch	Puchar Świata	2017
	Kamil Stoch	Puchar Świata w lotach	2017
	Polska	Puchar Narodów	2017
	Kamil Stoch	Turniej Czterech Skoczni	2018
	Kamil Stoch	Willingen Five	2018
	Kamil Stoch	Mistrzostwa świata w lotach	2018
	Polska	Mistrzostwa świata w lotach	2018
	Kamil Stoch	Igrzyska olimpijskie	2018
	Polska	Igrzyska olimpijskie	2018
	Kamil Stoch	Raw Air	2018
	Kamil Stoch	Planica 7	2018
	Kamil Stoch	Puchar Świata	2018
	Kamil Stoch	Puchar Świata w lotach	2018
	Polska	Puchar Narodów	2018
	Piotr Żyła	Willingen Five	2019
	Dawid Kubacki	Mistrzostwa świata	2019
	Kamil Stoch	Mistrzostwa świata	2019
	Kamil Stoch	Puchar Świata	2019
	Piotr Żyła	Puchar Świata w lotach	2019
	Polska	Puchar Narodów	2019

Sukcesy podopiecznych Horngachera w Niemczech od 2019 (chronologicznie)

Medal	Zawodnik	Zawody	Rok
	Karl Geiger	Turniej Czterech Skoczni	2020
	Stephan Leyhe	Titisee-Neustadt Five	2020
	Stephan Leyhe	Willingen Five	2020
	Karl Geiger	Puchar Świata	2020
	Niemcy	Puchar Narodów	2020
	Karl Geiger	Mistrzostwa świata w lotach	2020
	Markus Eisenbichler	Mistrzostwa świata w lotach	2020
	Niemcy	Mistrzostwa świata w lotach	2020
	Karl Geiger	Turniej Czterech Skoczni	2021
	Markus Eisenbichler	Willingen Six	2021
	Karl Geiger	Mistrzostwa świata	2021
	Karl Geiger	Mistrzostwa świata	2021
	Niemcy	Mistrzostwa świata	2021
	Karl Geiger	Planica 7	2021
	Markus Eisenbichler	Planica 7	2021
	Markus Eisenbichler	Puchar Świata	2021
	Karl Geiger	Puchar Świata w lotach	2021
	Markus Eisenbichler	Puchar Świata w lotach	2021
	Niemcy	Puchar Narodów	2021
	Karl Geiger	Igrzyska olimpijskie	2022
	Niemcy	Igrzyska olimpijskie	2022
	Karl Geiger	Raw Air	2022
	Karl Geiger	Puchar Świata	2022
	Niemcy	Puchar Narodów	2022

Odznaczenia

• Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii:
  • Silbernes Ehrenzeichen – 1998^[4][5]
  • Goldenes Verdienstzeichen – 1994^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP – Polska, nadanie 2018^[7], wręczenie 2019^[8]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.)
• Profil w serwisie skijumping.pl (pol.)
• Profil w serwisie skokinarciarskie.pl (pol.)