Stefan Ignar
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 lutego 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 stycznia 1992 |
| Zastępca przewodniczącego Rady Państwa | |
| Okres | od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 20 listopada 1952 do 13 listopada 1956 i ponownie od 27 czerwca 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 24 października 1956 |
| Przynależność polityczna | |
| Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego | |
| Okres | od 19 października 1956 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego | |
| Okres | od 8 maja 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Stefan Ignar, ps. „Kurek”, „Sylwester”[1] (ur. 17 lutego 1908 w Bałdrzychowie, zm. 23 stycznia 1992 w Warszawie) – polski polityk ruchu ludowego, żołnierz Batalionów Chłopskich, profesor zwyczajny nauk ekonomicznych, wiceprezes Rady Ministrów w latach 1956–1962, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego od 1956 do 1962 i w 1981, przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1955–1957[2]. Poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji, wiceprezes Rady Ministrów (1956–1969), zastępca przewodniczącego Rady Państwa w latach 1952–1956, jej członek także w okresie 1969–1972. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Macieja i Jadwigi. W 1927 ukończył prywatne 8-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumiła Brauna w Łodzi[3], a w 1931 uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Poznańskim.
W latach 1933–1935 wykładał na Uniwersytecie Ludowym w Gaci. Stąd przeprowadził się do Łodzi, gdzie w latach 1935–1937 był redaktorem i wydawcą dwutygodnika „Chłopskie Życie”, a w latach 1938–1939 redaktorem tygodnika „Wici” (mieszkał w tym czasie w centrum miasta, przy ówczesnej ul. Przejazd – ob. ul. J. Tuwima 48)[4].
Od 1931 był członkiem Stronnictwa Ludowego. Po nastaniu okupacji zaangażował się w konspiracyjną działalność. W latach 1940–1944 był przewodniczącym Wojewódzkiego Kierownictwa Ruchu Ludowego i członkiem Komendy Okręgu V BCh[1]. Został redaktorem konspiracyjnego pisma „Drogi ruchu ludowego”, wykładał też na tajnych kompletach. W marcu 1945 jako zwolennik nawiązania porozumienia z PPR przeciwstawił się polityce Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego i wystąpił ze Stronnictwa Ludowego „Roch”[1].
Po II wojnie światowej, w latach 1945–1949 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, a od 1949 do 1978 Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Tu w 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1964 profesora zwyczajnego nauk ekonomicznych.
Działał w ruchu młodzieży wiejskiej. W 1945 i w latach 1946–1947 był wiceprezesem, a w latach 1947–1948 prezesem Zarządu Głównego Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W latach 1948–1950 przewodniczył Radzie Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1948–1950 był także prezesem Zarządu Głównego Związku „Samopomocy Chłopskiej”. W 1947 przystąpił do prokomunistycznego SL, które w 1949 współtworzyło Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Zasiadał w organach kierowniczych stronnictw ludowych: w latach 1935–1939 w Radzie Naczelnej SL, w latach 1948–1949 w Prezydium Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL, w latach 1949–1984 w Naczelnym Komitecie Wykonawczym (w późniejszym okresie zrezygnowano z członu „Wykonawczy”), w latach 1949–1980 i w 1981 w Prezydium NKW (NK) ZSL. W latach 1949–1956 był wiceprezesem i przewodniczącym Sekretariatu NKW (NK) ZSL, w 1956 wiceprzewodniczącym Sekretariatu NK ZSL. W latach 1956–1962 i od maja do listopada 1981 był prezesem NK ZSL.
Pełnił wysokie funkcje państwowe – w 1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w latach 1952–1956 zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, w latach 1956–1969 wicepremierem, a w latach 1969–1972 członkiem Rady Państwa. W latach 1970–1978 był dyrektorem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Polityki Agrarnej SGGW.
W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[5]. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[6].
W latach 1952–1976 był posłem na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji; w latach 1952–1956 członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a w latach 1958–1983 – Frontu Jedności Narodu. W latach 1983–1989 był członkiem Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (któremu przewodniczył od 1955 do 1957). W 1981 wszedł w skład Komitetu dla wydania dzieł wybranych Józefa Chałasińskiego.
Wybrane ordery i odznaczenia
- Order Budowniczych Polski Ludowej (1978)[7]
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1964)[8]
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)[9]
Przypisy
- ↑ a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-10-25].
- ↑ Ks. Dominik Zamiatała, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XVII, Radom 2006, s. 179.
- ↑ 8mio-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumila Brauna w Lodzi (Bogumil Braun’s Eight-grade Humanities Gimnazjum in Lodz) (ang.).
- ↑ Księga Adresowa m. Łodzi, 1937–1939; rozdział Wykaz mieszkańców.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
- ↑ Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 58, 7–8 marca 1953, s. 2.
- ↑ Wręczenie wysokich odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1978, nr 165, s. 1.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 22, poz. 48.
Bibliografia
- Janusz Gmitruk: Zjednoczone Stronnictwo Ludowe, 1949–1989, 2004, s. 123–125.
.svg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Stefan Ignar (1908-1992)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).