Stefan Ignaszak

Stefan Ignaszak

Nordyk, Drozd

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1911 Börnig
Data i miejsce śmierci	8 stycznia 2005 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1931–1932, 1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	17 pułk Ułanów Wielkopolskich 14 Dywizja Piechoty 10 pułk strzelców konnych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Stefan Ignaszak, ps. Nordyk, Drozd (ur. 30 listopada 1911 w Börnig koło Dortmundu, zm. 8 stycznia 2005 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, cichociemny, oficer Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.

Życiorys

Dzieciństwo, młodość

Stefan Ignaszak był synem Antoniego – pracownika leśnego z Wielkopolski, który w 1906 wyemigrował „za chlebem” do Westfalii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości cała rodzina powróciła do ojczyzny. W okresie od 16 sierpnia 1931 do 30 czerwca 1932 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu szkoły odbył praktykę w 17 pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. W okresie międzywojennym pracował m.in. w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Po awansie na oficera rezerwy kawalerii otrzymał przydział mobilizacyjny do 15 pułku Ułanów Poznańskich.

II wojna światowa

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził plutonem zwiadu w 14 Dywizji Piechoty, a później walczył w Grupie płk. dypl. Tadeusza Zieleniewskiego. Po zakończeniu walk udało mu się uniknąć niewoli i przedostać się do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 10 pułku strzelców konnych. Tam skierowano go na kurs wywiadu i 13 marca 1943 wylądował jako cichociemny w kraju. Jako oficer wywiadu AK wykorzystując swoją znajomość języka niemieckiego kierował rozpracowywaniem produkcji rakiet V-1 i V-2, przyczyniając się do odkrycia ośrodka badawczego i fabryk broni rakietowej w Peenemünde.

W czasie powstania warszawskiego był oficerem 6 batalionu pancernego pod dowództwem kpt. „Golskiego”, walczącego w rejonie Pola Mokotowskiego oraz ulic Polnej i Noakowskiego.^[1]

Okres powojenny

Już w lutym 1945 zgłosił się do pracy i trafił do Bydgoszczy. W październiku tego samego roku został aresztowany przez UB i pod zarzutem szpiegostwa wojskowego skazany na karę śmierci. Bolesław Bierut zmienił jednak ten wyrok na 5 lat więzienia, dzięki czemu w 1951 wyszedł na wolność. Następnie podjął pracę jako kierownik transportu w Rejonie Lasów Państwowych w Poznaniu, a później jako radca prawny w Koninie. Był współzałożycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Mieszkał na Łazarzu przy ulicy Hetmańskiej. Był przyjacielem Szkoły Podstawowej im. gen. Stefana Roweckiego „Grota” w Koziegłowach. Zmarł 8 stycznia 2005 w Poznaniu. Wystąpił w filmie dokumentalnym pt. Cichociemni z 1989^[2].

Pochowany 15 stycznia 2005 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu na Junikowie (pole 5, kwatera AK, grób rodzinny).

Stefan Ignaszak stracił w czasie II wojny światowej dwóch braci: Antoni zginął w tragicznym wypadku jako lotnik w Wielkiej Brytanii, a Feliks – żołnierz AK – zginął w obozie koncentracyjnym Groß-Rosen.

Upamiętnienie

Grób na cmentarzu junikowskim

19 października 2005 Izbie Pamięci Gimnazjum Nr 1 w Środzie Wielkopolskie nadano imię podpułkownika Stefana Ignaszaka. Odsłonięcia pamiątkowej tablicy dokonał syn Stefana Ignaszaka – Marek.

4 stycznia 2006 na murze za pomnikiem ks. Jerzego Popiełuszki przy kościele Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu odsłonięta została tablica pamiątkowa poświęcona ppłk. Stefanowi Ignaszakowi.

Awanse

• plutonowy podchorąży – 30 czerwca 1932
• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 21 lokatą
• porucznik – 14 marca 1943 (z chwilą lądowania w okupowanym kraju)
• rotmistrz – ze starszeństwem z dniem 21 września 1944
• major – 29 października 1992
• podpułkownik – 27 lipca 1998

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (28 sierpnia 1944) nr 12466^[3]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Warszawski Krzyż Powstańczy

Przypisy

Bibliografia

• Jan Szatsznajder, Cichociemni. Z Polski do Polski, Wrocław: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW, 1985, ISBN 83-03-01001-8.
• Krzysztof M. Kaźmierczak: „Ściśle tajne – nieznane fakty z historii Wielkopolski 1945-1989”, Polska Presse sp. z o.o., Poznań 2009, ISBN 978-83-88965-78-4
• Olga Kałużyńska & TRJ, Z Żałobnej karty... ś.p. ppłk. mgr Stefan Ignaszak, „Piętnastak” Biuletyn Towarzystwa Byłych Żołnierzy i Przyjaciół 15 Pułku Ułanów Poznańskich Nr 1 (45), Poznań styczeń 2005.
• Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.

Linki zewnętrzne

• Stefan Ignaszak – Cichociemny. elitadywersji.org