Stefan Kijak
 | |
 pułkownik | |
| Pełne imię i nazwisko | Stefan Wawrzyniec Kijak |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1893 |
| Data i miejsce śmierci | 15 sierpnia 1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}  | |
Stefan Wawrzyniec Kijak (ur. 10 sierpnia 1893 w Regowie Starym, zm. 15 sierpnia 1957 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Wawrzyńca i Jadwigi z Hertzów. Absolwent gimnazjum w Bochni. Student Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[1].
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do II batalionu 3 pułku piechoty. W listopadzie 1915 pod ogniem do końca obsługiwał centralę telefoniczną na stacji kolejowej Rafajłowa, w ostatniej chwili zniszczył ją i wycofał się zabierając część sprzętu telefonicznego. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1917 ukończył szkołę oficerską w Zegrzu i kurs oficerów telegraficznych w Warszawie. W składzie II Korpusu Polskiego walczył pod Rarańczą. Pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach Gustrow i Lamsdorf, później w Grafenort[1].
Zwolniony, wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego będąc wtedy w stopniu sierżanta. Otrzymał przydział do II batalionu telegraficznego w Puławach. We wrześniu 1920 skierowany do służby w Centralnych Zakładach Wojsk Łączności. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Od 1927 pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1934 został kierownikiem Działu Personalnego w Kierownictwie Zaopatrzenia Wojsk Łączności[2]. W marcu 1937 mianowany pułkownikiem, a w październiku przeniesiony na stanowisko II zastępcy dowódcy wojsk łączności[2].
W okresie kampanii wrześniowej był I zastępcą dowódcy wojsk łączności. Po klęsce wojsk polskich, przez Rumunię przedostał się do Francji i w maju 1940 został komendantem Ośrodka Zapasowego Oficerów w Lucon. Od czerwca 1940 do stycznia 1944 był zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Wojsk Łączności w Kinross, a do końca 1946 jego komendantem[2]. W 1947 powrócił do kraju.
Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-II półkole-9)[3].
Żonaty z Janiną Wojda, miał synów: Jacka (ur. 1924) i Krzysztofa (ur. 1931)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7367
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[4]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)[5]
Przypisy
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 65.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 66.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Stefan Kijak (1893-1957), płk, kawaler Orderu Virtuti Militari 5 kl.