Stefan Kluczyński

Stefan Kluczyński

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	8 września 1881 Witowice
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	8 Pułk Strzelców im. Francesco Nullo 12 Pułk Strzelców Polskich 50 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych 13 Dywizjon Artylerii Ciężkiej 17 Pułk Artylerii Lekkiej 10 Pułk Artylerii Ciężkiej
Stanowiska	dowódca pułku dowódca baterii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stefan Kluczyński (ur. 8 września 1881 w Witowicach, zm. 1940 w ZSRR) – inżynier, major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Władysława i Kazimiery z Jełowickich. Ukończył gimnazjum we Lwowie, po czym od 1901 do 1904 studiował na Politechnice Lwowskiej i na Politechnice Wiedeńskiej, uzyskując tytuł inżyniera górnika. Został absolwentem szkoły artyleryjskiej z 1905. Następnie podjął pracę w zagłębiach naftowych. Od 1912 do 1914 był członkiem Drużyn Strzeleckich.

Po wybuchu I wojny światowej został powołany do c. i k. armii. Uczestniczył w walkach na froncie rosyjskim i włoskim. W 1917 z własnej woli przeszedł na stronę włoską. Stworzył wówczas jednostkę pod nazwą Pierwszy Oddział Ochotników Polaków we Włoszech i wraz z nim uczestniczył w walkach przeciw wojskom austriackim. Oddział ten w sile kompanii działał w 1918 roku przy włoskiej 7. Armii, do zadań wywiadowczych i dywersyjnych^[1].

W grudniu 1918 wstąpił wraz ze swoim oddziałem do Armii Polskiej we Włoszech, włączonej następnie do Armii Polska we Francji gen. J. Hallera^[1]. W jego ramach jednostka została rozwinięta w obozie w La Mandria di Chivasso^[1] w 8 pułk strzelców im. Francesco Nullo, finalnie przemianowany na 50 pułk piechoty Strzelców Kresowych im. Francesco Nullo. Był dowódcą tej jednostki od 27 grudnia 1918 do 22 lutego 1919. Do czerwca 1919 pełnił funkcję dowódcy 12 pułku Strzelców Polskich (późniejszy 54 pułk piechoty Strzelców Kresowych).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został skierowany do 13 dywizjonu artylerii ciężkiej jako dowódca baterii zapasowej i 17 pułku artylerii lekkiej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1920 służył na froncie na odcinku „Włodawa”. Po wojnie ponownie służył w 13 dywizjonie artylerii ciężkiej i 17 pułku artylerii lekkiej na stanowisku dowódcy baterii. W 1922 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. 18 grudnia 1925 roku został przeniesiony z 10 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Przemyślu do 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach na stanowisko dowódcy III dywizjonu^[2]. Następnie krótkotrwałe służył w 10 pułku artylerii ciężkiej. W 1928 roku był już przeniesiony w stan spoczynku^[3].

Do 1939 zamieszkiwał we Włodzimierzu Wołyńskim jako osadnik wojskowy^[4].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w więzieniu we Włodzimierzu Wołyńskim. 29 kwietnia 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/1-46 oznaczony numerem 1331)^[5]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5624 (za zajęcie i utrzymanie okopów austriackich na Monte Pertico 24 października 1918)^[6]
• Krzyż Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.