Stefan Loth

Stefan August Loth

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1896 Grodziec
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1936 Gdynia-Orłowo
Przebieg służby
Lata służby	do 1936
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej 28 Dywizja Piechoty Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
Stanowiska	szef sztabu dywizji II oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stefan Loth

Pełne imię i nazwisko	Stefan August Loth
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1896 Grodziec
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1936 okolice Gdyni, Polska
Wzrost	178 cm
Pozycja	środkowy pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1909 Varsovia 1911–1914 Polonia Warszawa 1913 Korona Warszawa 1918 Korona Warszawa 1918–1929 Polonia Warszawa 55 (5)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1926  Polska 1 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1929–1931 Polska 1932 Polska (zastępstwo) 1934 Polska (zastępstwo)

Stefan August Loth (ur. 28 maja 1896 w Grodźcu, zm. 16 lipca 1936 opodal Gdyni-Orłowa^[1]) – polski piłkarz, pomocnik oraz trener, długoletni zawodnik warszawskiej Polonii, brat Jana, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Służba wojskowa

Grób Stefana Lotha na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pełnił służbę w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. W lutym 1925 roku został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko referenta^[2]. W czerwcu 1927 powrócił do macierzystego pułku^[3]. 2 kwietnia 1929 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W lipcu 1929 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 36 pp^[5]. W okresie od 5 stycznia 1931 roku^[6] do 1 listopada 1932 roku był słuchaczem XI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał dyplom naukowy oficera dyplomowanego i przydział do Dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie, na stanowisko szefa sztabu^[7]. Latem 1934 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii generała dywizji Gustawa Orlicz-Dreszera^[8][9]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Zginął 16 lipca 1936 roku w katastrofie lotniczej samolotu RWD-9 w Zatoce Gdańskiej pod Gdynią-Orłowem, wspólnie z generałem Orlicz-Dreszerem i kapitanem pilotem Aleksandrem Łagiewskim.

Wspólne uroczystości żałobne trzech wojskowych odbyły się w Gdyni 20 lipca 1936^[10]. 21 lipca 1936 Stefan Loth został pochowany na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie^[11][12] (aleja F, grób 34)^[13].

Był mężem Wandy Kwaśniewskiej i ojcem Hanny Loth.

Kariera sportowa

Był zawodnikiem warszawskiej Korony, jednak praktycznie całą swoją karierę zawodniczą spędził w Polonii Warszawa. W klubie tym grał przez 10 lat (1919–1929). Dwukrotnie zdobywał wicemistrzostwo Polski (1921, 1926). Wielokrotnie pełnił funkcję kapitana drużyny. W reprezentacji Polski zagrał tylko raz, 4 lipca 1926 w meczu z Estonią. Pięć lat wcześniej znajdował się w składzie zespołu wyselekcjonowanego na pierwsze spotkanie Polaków w historii (z Węgrami). 18 grudnia 1921 siedział na ławce rezerwowych, na boisko w Budapeszcie wybiegł m.in. jego młodszy brat.

Wkrótce po zakończeniu kariery sportowej został selekcjonerem reprezentacji. Zastąpił w tej roli Tadeusza Kuchara. Funkcję sprawował przez ponad dwa lata - reprezentacja pod jego wodzą rozgrywała mecze w sezonach 1929-1931. Spora ich cześć była spotkaniami nieoficjalnymi, w których Polacy rywalizowali z amatorskimi reprezentacjami Austrii, Czechosłowacji i Węgier w ramach Pucharu Europy Środkowej Amatotóe. Jego następcą został Józef Kałuża. Za kadencji Kałuży Loth jeszcze dwa razy opiekował się biało-czerwonymi - w meczach z Łotwą (w 1932 i 1934) zastępował selekcjonera prowadzącego w tym samym dniu równorzędną reprezentację Polski w spotkaniach z Rumunią.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (26 marca 1921)^[14]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 2 i 3 w 1921)^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi (pośmiertnie, 18 lipca 1936)^[16][17][18]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[19]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[20]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[20]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[20]
• Krzyż Oficerski Orderu Świętego Aleksandra (Bułgaria, pośmiertnie, 1936)^[21]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ś. p. ppłk dypl. Stefan Loth. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 162 z 18 lipca 1936. 
• Andrzej Gowarzewski, Polonia, Warszawianka, Gwardia, prawdziwa historia trzech klubów. Wydawnictwo GiA, Katowice 2003 (7. część cyklu Kolekcja Klubów).
• Stefan Pomarański, Zarys historii wojennej 36-go Pułku Piechoty Legii Akademickiej, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1930.
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.