Stefan Mokrzecki

Stefan Mokrzecki
Ilustracja
gen. dyw. Stefan Mokrzecki
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1862
Dzitryki, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1932
Wilno, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1881–1925

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Alex K Ukrainska Derzhava.svg Armia Państwa Ukraińskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

8 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego

Stefan Mokrzecki herbu Ostoja (ur. 28 kwietnia 1862[1] w Dzitrykach, zm. 9 kwietnia 1932 w Wilnie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Stefan Mokrzecki urodził się 28 kwietnia 1862 roku w Dzitrykach, w rodzinie Aleksandra, ziemianina, i Kamilii z Maszewskich. Jego braćmi byli Adam – generał brygady WP, Zygmunt – światowej sławy entomolog, profesor SGGW oraz Wincenty – sędzia Sądu Okręgowego w Wilnie.

Po ukończeniu Korpusu kadetów w Pskowie (1879) i Szkoły Junkrów w Rydze (1881) wstąpił do carskiej armii. Początkowo służył w 101 Permskim pułku piechoty. W 1907 roku został oficerem Komitetu Szkolenia i Wychowania przy Ministerstwie Wojny w Petersburgu. Brał udział w I wojnie światowej jako dowódca 107 Kobryńskiego pułku piechoty. Otrzymał Order Świętego Jerzego za dobre dowodzenie pułkiem w sierpniu 1914 roku. Ranny w czasie walk w Prusach Wschodnich. W 1917 roku awansowany do stopnia generała majora. Od marca do maja 1918 roku w II Korpusie Polskim na Wschodzie. W Armii Państwa Ukraińskiego dowodził Połtawską Brygadą Piechoty, w randze generała chorążego. Od marca 1919 roku w Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie.

1 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty[2]. 20 grudnia 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Etapowego Mińsk[3]. 20 maja 1920 roku został przeniesiony ze Stacji Zbornej w Warszawie do Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze” na stanowisko zastępcy dowódcy okręgu[4]. W czasie wojny z bolszewikami był dowódcą odcinka Wisły Toruń – Tczew. Od września do listopada 1920 roku dowódca Twierdzy Grodno. Od listopada do 12 grudnia 1920 roku w zastępstwie dowódca I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Z dniem 1 stycznia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku[5]. Od 16 stycznia do 21 listopada 1921 roku pełnił obowiązki prezesa Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej, następnie zaś funkcję wiceprezesa Komisji. 1 maja 1922 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[6]. 31 maja 1925 roku Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby[7]. Mieszkał w Wilnie[8]. Był właścicielem folwarku Winkowce. Zmarł 9 kwietnia 1932 w Wilnie[9]. 12 kwietnia 1932 roku został pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie[10].

Stefan Mokrzecki był żonaty z Joanną Bronisławą Zelman (zm. 1930), z którą miał trzech synów: Bronisława (ur. 1890), Jerzego (1896), Stefana (1900) i córkę Romanę (1905)[11].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Według Rocznika oficerskiego 1923 (s. 1575).
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 84 z 12 sierpnia 1919 roku, poz. 2955 i 2956.
  3. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 99 z 1919 roku, poz. 4294.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 384.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, poz. 1830. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 225 podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło z dniem 1 kwietnia 1922 roku z racji przekroczenia wieku prekluzyjnego, a ostateczne przeniesienie w stan spoczynku miało miejsce 31 października 1925 roku. Tę ostatnią datę podali także Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie ..., s. 51.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737. P. Stawecki, Słownik biograficzny ..., 225 podał błędnie, że Stefan Mokrzecki został mianowany tytularnym generałem dywizji w 1924 roku.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 54 z 17 maja 1925 roku, s. 262.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 877.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 370.
  10. ↑ Nekrolog generała dywizji w stanie spoczynku, obywatela Ziemi Lidzkiej, „Słowo” nr 82 (2889) z 10 kwietnia 1932 roku, s. 3. Walerian Charkiewicz, Ś.p. generał Stefan Mokrzecki, „Słowo” nr 83 (2890) z 12 kwietnia 1932 roku, s. 1. Po zgonie St. Mokrzeckiego. Kondolencje wojewody wileńskiego Zygmunta Beczkowicza na ręce p. Romany Mokrzeckiej, „Słowo” nr 84 (2891) z 13 kwietnia 1932 roku, s. 3. Pogrzeb ś.p. gen. Mokrzeckiego, „Słowo” nr 85 (2892) z 14 kwietnia 1932 roku, s. 3.
  11. ↑ P. Stawecki, Słownik ..., op. cit., s. 225.
  12. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  13. ↑ a b c d e f Piotr Stawecki: Mokrzecki Stefan (1862–1932). [w:] Polski Słownik Biograficzny. T. XXI/1976 [on-line]. www.ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2020-02-02].
  14. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 69)
  15. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

  • Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Kto był kim w II Rzeczypospolitej redakcja naukowa Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana, Polska Oficyna Wydawnicza BGW, Warszawa, 1994.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Piotr Stawecki, Stefan Mokrzecki, Polski Słownik Biograficzny, t. XXI, 1976 [1].

Media użyte na tej stronie

Alex K Ukrainska Derzhava.svg
Autor: Alex Tora ≡ Alex K in Ukranian ≡ Alex K in Japanese wiki, Licencja: CC BY-SA 2.1 jp
Coat of arms of the Ukrainian State.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
RUS Order św. Stanisława (baretka).svg
Baretka Orderu św. Stanisława.
RUS Order św. Jerzego (baretka).png
Baretka Orderu św. Jerzego
RUS Order św. Włodzimierza (baretka).svg
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
RUS Order św. Anny (baretka).svg
Baretka Orderu św. Anny.
Stefan Mokrzecki, general.jpg
Generał brygady Stefan Mokrzecki, tytularny generał dywizji (1862-1932)
PL Epolet gen dyw.svg
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).