Stefan Morawski

Stefan Tadeusz Morawski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

20 października 1921
Kraków

Data śmierci

2 grudnia 2004

Specjalność: filozofia, historia estetyki

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób prof. Stefana Morawskiego na Powązkach Wojskowych

Stefan Tadeusz Morawski (ur. 20 października 1921 roku w Krakowie, zm. 2 grudnia 2004) – filozof, historyk estetyki, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, honorowy przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Estetyków, uczeń Władysława Tatarkiewicza.

Życiorys

W latach 1945–1948 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, w okresie 1948–1968 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. Był członkiem Komitetu Uczelnianego PZPR na UW[2]

W latach 1960–1964 był twórcą i naczelnym redaktorem rocznika „Estetyka” przekształconego później w „Studia Estetyczne”.

Do 1968 pełnił funkcję kierownika katedry estetyki Uniwersytetu Warszawskiego. Został usunięty po wydarzeniach marcowych. Wykładał zagranicą m.in. w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do kraju od 1971 współpracował z Instytutem Sztuki PAN, w którym od 1979 wydawał w językach angielskim i francuskim rocznik „Polish Art Studies”. W latach 80. prowadził seminaria na Uniwersytecie Łódzkim. Pod koniec lat 80. powrócił również na Uniwersytet Warszawski, w którym kierował katedrą filozofii kultury.

Przez cały czas swojej zawodowej działalności Morawski był aktywnym uczestnikiem polskiego i międzynarodowego życia naukowego, życia kulturalnego, a także – ze względu na liczne kontakty z artystami różnych dziedzin – życia artystycznego. Jego publikacje (m.in. liczne artykuły drukowane w artystycznej i literackiej prasie), będące krytycznym komentarzem do aktualnie dziejących się wydarzeń wywierały niemały wpływ na przemiany w życiu kulturalnym. Będąc aktywnym uczestnikiem życia naukowego i łącząc badawcze zainteresowania, Stefan Morawski pozostawał wierny formule myślenia krytycznego. Krytyczną niezgodę na zastaną rzeczywistość uznawał za obowiązek i powołanie intelektualisty, filozofa, humanisty we współczesnym świecie – obowiązek i powołanie powoli zaniedbywane i zapominane w ostatnich dekadach XX wieku.

W latach 1949-1952 mąż Anny Morawskiej oraz ojciec prof. Ewy Morawskiej (ur. 1949). Był odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej[1]. Jest pochowany na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie kwatera E rząd 19 grób 3[3].

Ważniejsze publikacje

  • Jak patrzeć na film; Filmowa Agencja Wydawnicza 1955
  • Studia z historii myśli estetycznej XVIII i XIX wieku; PWN, 1961
  • Absolut i forma: studium o egzystencjalistycznej estetyce André Malraux; Wydawnictwo Literackie, 1965
  • Na zakręcie. Od sztuki do po-sztuki; Wydawnictwo Literackie 1985
  • [redakcja] Zmierzch estetyki? Rzekomy czy autentyczny; Czytelnik 1987
  • Główne nurty estetyki XX wieku; Wiedza o kulturze 1992
  • O filozofowaniu, perypetiach dzisiejszej kultury i rebus publicis. Z Profesorem Stefanem Morawskim rozmawiają Andrzej Szahaj, Anna Zeidler-Janiszewska; Wydawnictwo Adam Marszałek 1995
  • The Troubles with Postmodernism; Routledge, London 1996
  • Niewdzięczne rysowanie mapy... O postmodernie(izmie) i kryzysie kultury; Wydawnictwo UMK 1999

Przypisy

  1. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 636. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Tadeusz Rutkowski: Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989. W: Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Piotr M. Majewski (red.). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 476. ISBN 978-83-235-1791-7.
  3. ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2019-03-11].

Media użyte na tej stronie