Stefan Moysa-Rosochacki (ziemianin)

Stefan Moysa-Rosochacki
Ilustracja
Stefan Moysa-Rosochacki (przed 1901)
Data urodzenia

17 kwietnia 1853

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 1920
Lwów

poseł Sejmu Krajowego Galicji
Okres

od 10 września 1888 - 26 stycznia 1889
do 28 grudnia 1901 - 14 marca 1914

Przynależność polityczna

konserwatyści - podolacy

Poprzednik

Tytus Siengalewicz

poseł do austriackiej Rady Państwa IX, X i XI kadencji
Okres

od 25 października 1898
do 30 marca 1911

Przynależność polityczna

konserwatyści - podolacy

Poprzednik

Iwan Hrobelski

Odznaczenia
Komandor z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)

Stefan Moysa-Rosochacki (ur. 17 kwietnia 1853, zm. 9 grudnia 1920 we Lwowie) – prawnik, ziemianin, poseł na Sejm Krajowy Galicji i do austriackiej Rady Państwa.

Życiorys

Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim uzyskując stopień doktora nauk prawnych[1]. W 1882 został członkiem, a od 1890 był prezesem Rady Powiatowej w Śniatyniu[1]. Od 1883 należał do Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, należał również do Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, którego prezesem pozostawał do końca życia[2]. W 1901 został wybrany mężem zaufania dla oddziału hipotecznego w Banku Austro-Węgierskim w Wiedniu (jako następca Edwarda Gniewosza)[3]. Członek Rady Nadzorczej galicyjskiego Banku Krajowego (1902-1918)[1].

Czynny politycznie, z poglądów konserwatysta, związany z podolakami skupionymi wokół Włodzimierza Kozłowskiego[1]. Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego V kadencji (10 września 1888 - 26 stycznia 1889), VIII kadencji (28 grudnia 1901 - 12 października 1907), IX kadencji (15 września 1908 - 2 kwietnia 1913) wybieranym z kurii IV (gmin wiejskich) w okręgu nr 14 - Śniatyń. Po raz pierwszy został wybrany po rezygnacji Tytusa Siengalewicza w 1887. Był także posłem X kadencji (5 grudnia 1913 – 14 marca 1914) wybranym w kurii I (wielkiej własności) z okręgu nr 15 - Kołomyja[4]. Pracował w sejmowych komisjach gospodarczych i administracyjnych, m.in. regulacją rzek, budową dróg oraz reformą wyborczą.[1]. W 1913 był zdecydowanym przeciwnikiem ugody z Ukraińcami[1].

Był posłem do austriackiej Rady Państwa IX kadencji (od 25 października 1898 do 8 czerwca 1900) z kurii V powszechnej w okręgu 14 (Kołomyja-Nadwórna-Bohorodczany-Kossów-Śniatyń), X kadencji (31 stycznia 1901 – 30 stycznia 1907) także z kurii V powszechnej w okręgu 15 (Borszczów–Zaleszczyki–Czortków–Husiatyń–Trembowla–Skałat) oraz XI kadencji (17 lutego 1907 – 30 marca 1911) z okręgu nr 32 Buczacz–Zaleszczyki-Śniatyń[5][6] Należał do Koła Polskiego wykazując zainteresowanie sprawami gospodarczymi i finansowymi. W czasie I wojny światowej związany był z działalnością wiedeńskich a następnie lwowskich agend Naczelnego Komitetu Narodowego[1].

Wyróżnienia i odznaczenia

Honorowy obywatel miast na Pokuciu m.in. Kołomyi (1907), Kut (1907), Śniatynia (1906), Peczeniżyna (1906) i Tłumacza (1911). W 1908 został odznaczony Komandorią Orderu Franciszka Józefa z Gwiazdą[7]. 19 października 1910 otrzymał tytuł barona[1][8].

Rodzina i życie prywatne

Pochodził z rodziny ormiańskiej osiadłej na Bukowinie. Był synem ziemianina Jana, który w 1875 otrzymał tytuł szlachecki z prawem używania przydomku Rosochacki. W 1898 otrzymał potwierdzenie szlachectwa, oficjalnie nobilitowany 14 marca 1899. W 1887 poślubił Louise Marie Kapri von Meracey (1868-1939). Mieli dwoje dzieci Janinę oraz Michała. Jego wnukiem był Stefan, ksiądz jezuita[9][10][11][1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Jerzy Zdrada, Stefan Moysa-Rosochacki (1853-1920), Polski Słownik Biograficzny, t. 22, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1977, s. 167, iPSB-wersja elektroniczna
  2. ↑ Zgon wybitnego urzędnika-obywatela. „Nowości Illustrowane”. 17, s. 4, 29 kwietnia 1922. 
  3. ↑ Gospodarstwo i handel. „Gazeta Lwowska”. Nr 96, s. 4, 27 kwietnia 1901. 
  4. ↑ Stanisław Grodziski, Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914, Warszawa: 1993, ISBN 83-7059-052-7,
  5. ↑ Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim – 1848-1918, Warszawa 1996, s. 411, 420, 425.
  6. ↑ Ponowne wybory drugiej serii. Ściślejsze wybory. „Kurjer Lwowski”. 236, s. 3, 23 maja 1907.
  7. ↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Kurjer Lwowski”. Nr 561, s. 2, 1 grudnia 1908. 
  8. ↑ Kronika. Odznaczenie. „Czas”. 7, s. 1, 5 stycznia 1911.
  9. ↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Echo Przemyskie”, s. 1, Nr 97 z 4 grudnia 1898. 
  10. ↑ Ludwik Korwin, Ormiańskie rody szlacheckie, Kraków 1934 s. 131
  11. ↑ Sylwester Korwin Kruczkowski, Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austriackich, Lwów 1935 s. 42

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Ord.Franz.Joseph-COMplacca.png
Autor: LuigiXIV, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nastrino da Commendatore con placca dell'Ordine Imperiale di Francesco Giuseppe (Austria)