Stefan Mucha

Stefan Mucha

starszy sierżant
Data urodzenia	20 lipca 1920
Data i miejsce śmierci	20 maja 2004 Lincoln
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Armée de l’air RAF
Jednostki	dywizjon 301
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Stefan Mucha (ur. 20 lipca 1920, zm. 20 maja 2004 w Lincoln) – starszy sierżant radiooperator Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys

Syn Władysława i Wiktorii z domu Zając. Ukończył szkołę powszechną w Łasku, następnie od 1934 r. kształcił się w Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej. W 1937 r. wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy^[1].

Po wybuchu wojny został ewakuowany z innymi uczniami szkoły najpierw do Łucka a później na teren Rumunii. Stąd przedostał się do Francji, został przydzielony do polskiego Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron, gdzie rozpoczął szkolenie na radiotelegrafistę^[2].

Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii i w Blackpool przeszedł przeszkolenie przygotowujące go do służby w RAF. Otrzymał numer służbowy 792823^[3]. Pogłębiony kurs radiotelegrafistów odbył w bazie RAF w Yatesbury. 8 kwietnia 1941 r. trafił do 18 Operational Training School (OTU) w Bramcote na kurs zgrywania załóg^[2]. Po jego ukończeniu otrzymał przydział do Dywizjonu 301, stacjonującego na lotnisku Swinderby i rozpoczął loty na bombowcach Vickers Wellington^[1]. 16 sierpnia 1941 r. poleciał na swój pierwszy lot bojowy, którego celem było bombardowanie doków w Rotterdamie. Do końca 1941 r. brał udział w bombardowaniu celów w Dunkierce, Boulogne, Breście, Kilonii, Berlinie, Hamburgu, Kolonii i Düsseldorf. W jednym z lotów wykazał się szczególną odwagą za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari^[1].

W 1942 r. brał udział w nalotach na okręty Kriegsmarine "Scharnhorst" i "Gneisenau" w dokach Brestu. 12 lutego 1942 r., w nalotach dziennych, atakował "Prinz Eugen", "Scharnhorst" i "Gneisenau", które przepływały przez kanał La Manche. W późniejszym okresie uczestniczył w nalotach na Wilhelmshaven, Kilonię, Essen oraz Hamburg^[2].

10 kwietnia 1942 r. załoga w składzie: ppor. Jerzy Wasilewski (I pilot), por. Edward Burszewski (II pilot), mjr Kazimierz Przykorski (nawigator), st. sierż. Leon Błach (strzelec), sierż. Marian Zawodny (strzelec) i Stefan Mucha na samolocie Wellington GR-L nr Z-1333 wystartowała do nalotu na Essen^[4]. Samolot został zestrzelony, ppor. Jerzy Wasilewski i reszta załogi uratowała się na spadochronach. Marian Zawodny uniknął niewoli, pozostali zostali schwytani^[5].

Przebywał w obozach jenieckich: Dulag Luft, Stalag Luft III, Stalag Luft VII oraz Stalag Luft IV^[2]. Z tego ostatniego został ewakuowany 6 lutego 1945 r. Został wyzwolony przez armię brytyjską 2 maja 1945 r., do Anglii dotarł 8 maja.

Po demobilizacji Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia a następnie do RAF i służył w Wielkiej Brytanii i na Cyprze. 14 kwietnia 1950 przyjął brytyjskie obywatelstwo. Przeszedł na emeryturę w 1968, ale do 1983 pracował w policji.

Zmarł 20 maja 2004 r. w Lincoln, został pochowany na cmentarzu w Newark-on-Trent^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 9508
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Medal Lotniczy^[3]
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Polowy Znak Strzelca Radiotelegrafisty (nr 126)
• Army Long Service and Good Conduct Medal (Wielka Brytania)

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Hodyra: 301 Dywizjon Bombowy 1940-1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-664-2. OCLC 971435802.