Stefan Niesiołowski

Stefan Niesiołowski

Stefan Niesiołowski (2016)
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1944 Kałęczew
Wicemarszałek Sejmu VI kadencji
Okres	od 6 listopada 2007 do 7 listopada 2011
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego
Okres	od 25 listopada 1991 do 31 maja 1993
Przynależność polityczna	Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe
Odznaczenia

W Sejmie razem z członkami koła poselskiego Europejscy Demokraci: Stanisławem Huskowskim, Jackiem Protasiewiczem i Michałem Kamińskim (2016)

Stefan Konstanty Niesiołowski^[1][2] (ur. 4 lutego 1944 w Kałęczewie) – polski polityk, entomolog i nauczyciel akademicki, profesor nauk biologicznych (2005). Działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Poseł na Sejm X, I, III, VI, VII i VIII kadencji (1989–1993, 1997–2001, 2007–2019), w latach 2005–2007 senator VI kadencji, wicemarszałek Sejmu VI kadencji.

Życiorys

Wykształcenie i działalność naukowa

W 1966 ukończył studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego i podjął następnie pracę jako pracownik naukowy tej instytucji. W 1979 uzyskał stopień doktora nauk biologicznych, a w 1990 stopień doktora habilitowanego. W 2005 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk biologicznych^[3]. Jako nauczyciel akademicki związany z macierzystą uczelnią, został profesorem w Katedrze Zoologii Bezkręgowców i Hydrobiologii UŁ. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu entomologii.

Działalność polityczna do 1989

Podczas studiów był uczestnikiem duszpasterstwa akademickiego. W 1965 został współzałożycielem (wraz z Andrzejem Czumą, Benedyktem Czumą, Marianem Gołębiewskim i Emilem Morgiewiczem) konspiracyjnej organizacji Ruch^[4]. W latach 1968–1970 uczestnik akcji wynoszenia z instytucji państwowych sprzętu poligraficznego do wydawania podziemnego „Biuletynu”, gdzie był autorem tekstów o tematyce historycznej. W 1965 namalował słowo „Katyń” na pomniku przyjaźni polsko-radzieckiej w Łodzi, w sierpniu 1968 zrzucił tablicę z płaskorzeźbą Włodzimierza Lenina ze szczytu Rysów w Tatrach, a w 1970 był pomysłodawcą podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie^[4].

W czerwcu 1970 został aresztowany w związku z oskarżeniem o przygotowania do obalenia przemocą ustroju PRL. 23 października 1971 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie na karę 7 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w zakładzie karnym w Barczewie^[5]. 24 września 1974 zwolniony został na mocy amnestii^[4]. W grudniu 1975 został sygnatariuszem listu do Sejmu PRL przeciwko proponowanym zmianom w Konstytucji PRL. Od 1977 działał w ROPCiO, publikował teksty w niezależnym piśmie „Opinia”.

Od września 1980 należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, był członkiem Komitetu Założycielskiego na Uniwersytecie Łódzkim, a w 1981 przewodniczącym komisji uczelnianej związku^[4]. W maju 1981 był delegatem na I WZD Regionu Ziemia Łódzka. Współzałożyciel, autor i redaktor pisma związkowego „Solidarność Ziemi Łódzkiej”.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce został internowany w ośrodku odosobnienia w Jaworzu, a następnie w Darłówku. 26 listopada 1982 został zwolniony z internowania^[4]. Później prowadził wykłady i prelekcje w kościołach, publikował także w pismach podziemnych: „Antyk”, „Kurs”, „Biuletyn Uniwersytetu Łódzkiego”, „Prześwit”, „Tygodnik Mazowsze”.

W związku ze swoją działalnością opozycyjną w latach 1970–1973, 1974–1986 i 1986–1987 był rozpracowywany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa^[6].

Działalność polityczna od 1989

Był współzałożycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, od początku zasiadając w jego władzach naczelnych. W sejmie kontraktowym wspólnie z Markiem Jurkiem i Janem Łopuszańskim współtworzył charakterystyczny wizerunek tej partii. Wystąpił ze Zjednoczenia w 2001, w tym samym roku krótko związany był z Przymierzem Prawicy^[7]. W 2003 wraz ze Zbigniewem Romaszewskim i Janem Rulewskim współtworzył ugrupowanie Suwerenność-Praca-Sprawiedliwość.

Był posłem trzech kadencji – w latach 1989–1991 z ramienia Komitetu Obywatelskiego, w latach 1991–1993 z ramienia Wyborczej Akcji Katolickiej i w latach 1997–2001 z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, kiedy przewodniczył zespołowi chrześcijańsko-narodowemu w ramach klubu parlamentarnego AWS, który skupiał posłów i senatorów ZChN. W wyborach parlamentarnych w 2001 kandydował ponownie na posła z poparciem Ruchu Społecznego AWS, jednak Akcja Wyborcza Solidarność Prawicy nie uzyskała mandatów w Sejmie.

W 2005 został wybrany na senatora z okręgu łódzkiego z rekomendacji Platformy Obywatelskiej (startował jako bezpartyjny, następnie wstąpił do PO). PO zgłaszała jego kandydaturę na wicemarszałka Senatu, jednak została ona odrzucona w tajnym głosowaniu^[8]. W trakcie VI kadencji Senatu pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych^[9].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu lubuskim 69 385 głosów. 6 listopada 2007 został wybrany wicemarszałkiem Sejmu, otrzymując 292 głosy poparcia przy 158 głosach sprzeciwu^[10]. Objął również funkcję przewodniczącego Polsko-Tajwańskiego Zespołu Parlamentarnego^[11]. 8 lipca 2010, po rezygnacji Bronisława Komorowskiego, tymczasowo wykonywał obowiązki marszałka Sejmu^[12].

W wyborach w 2011 został wybrany na posła VII kadencji, otrzymując w okręgu lubuskim 36 993 głosy^[1]. W 2015 również z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 29 304 głosy)^[13]. We wrześniu 2016 wystąpił z PO, współtworząc koło poselskie i stowarzyszenie Europejscy Demokraci^[14], które w listopadzie tego samego roku współtworzyło Unię Europejskich Demokratów. W 2017 zasiadł w zarządzie krajowym tej partii, a w lutym 2018 w federacyjnym klubie poselskim PSL-UED (po rozwiązaniu koła UED), przekształconym w lipcu 2019 w klub PSL-Koalicja Polska. Wszedł w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie^[15].

W styczniu 2019 prokurator Prokuratury Krajowej wystąpił o uchylenie politykowi immunitetu w związku z zamiarem przedstawienia mu zarzutów dokonania przestępstw korupcyjnych z lat 2013–2015. Stefan Niesiołowski zrzekł się immunitetu i zaprzeczył popełnieniu zarzuconych mu w kwietniu tego samego roku czynów (mających polegać na przyjmowaniu i żądaniu korzyści osobistych oraz majątkowych od znanych mu przedsiębiorców)^[16][17]. Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w 2019 i ogłosił zakończenie swojej kariery politycznej^[18][19]. W czerwcu 2022 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa nieprawomocnie uniewinnił polityka od wszystkich zarzucanych mu czynów^[20][21].

Rodzina i życie prywatne

Jego dziadek Bronisław Łabędzki został w 1905 zesłany na Syberię za organizowanie strajku szkolnego. Wuj Tadeusz Łabędzki był jednym z przedwojennych przywódców Młodzieży Wszechpolskiej. Został zabity w 1946 przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w czasie przesłuchania. Ojcem Stefana Niesiołowskiego był Janusz Myszkiewicz-Niesiołowski^[22], uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz kampanii wrześniowej, w okresie okupacji żołnierza AK. Jego matką była Halina z domu Łabędzka^[23].

Stefan Niesiołowski jest żonaty z Anną Królikowską-Niesiołowską, ma córkę Joannę Niesiołowską-Księżak^[24]. Jego bratem jest Marek Niesiołowski, również działacz opozycji w okresie PRL. Działał m.in. w Klubie Inteligencji Katolickiej w Łodzi oraz w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich.

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie^[25]
• Krzyż Wolności i Solidarności – 2017, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę^[26][27] (odmówił jego przyjęcia^[28])
• Wielka Wstęga Orderu Lśniącej Gwiazdy – 2009, Republika Chińska (Tajwan)^[29][30]
• Złoty Krzyż Honorowy Bundeswehry – 2014, Niemcy^[31]

Wyróżnienia

• W 2007 został laureatem plebiscytu programu Szkło kontaktowe emitowanego w TVN24, otrzymując „Lustro Szkła Kontaktowego”.
• W 2013 na jego cześć został nazwany gatunek muchówki, Suillia niesiolowskii, odkryty przez Andrzeja Józefa Woźnicę^[32].

Wybrane publikacje

• „Ruch” przeciw totalitaryzmowi (pod pseudonimem Ewa Ostrołęcka), Niezależna Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1985.
• Wysoki brzeg, „W Drodze”, Poznań 1989.
• Spojrzenie na Amerykę, „Kurs”, Warszawa-Łódź 1990.
• Niemieccy przeciwnicy Hitlera, Liber, Łódź 1995.
• Meszki (Simuliidae, Diptera) (współautor Ewa Bokłak), Wyd. UŁ, Łódź 2001.
• W wolnej III Rzeczypospolitej. Wybór tekstów prasowych 1990–2001, „Apla”, Łódź 2001.
• Muchówki (Diptera), wujkowate (Empididae: Hemerodromiinae, Clinocerinae), Wyd. UŁ, Łódź 2005.
• Nie walczyliśmy na próżno, Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, Warszawa 2009.

Zobacz też

• Lista posłów wielu kadencji (III RP)

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-02-13].
• Biogram na stronie Senatu (VI kadencja). [dostęp 2022-10-14].
• Prof. dr hab. Stefan Konstanty Myszkiewicz-Niesiołowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2012-07-22] .

Linki zewnętrzne

• Stefan Niesiołowski – strona prywatna. [dostęp 2012-07-22].