Stefan Pronaszko

Stefan Oskar Pronaszko
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1896
Winnica

Data i miejsce śmierci

1943
KL Buchenwald

Przebieg służby
Lata służby

do 1943

Siły zbrojne

Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

Szkoła Podchorążych Kawalerii

Stanowiska

zastępca komendanta szkoły podchorążych

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Stefan Oskar Pronaszko (ur. 4 marca 1896 w Winnicy, Ukraina, zm. 1943 w Buchenwaldzie, Niemcy) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, współzałożyciel i zawodnik Polonii Warszawa, major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Ukończył gimnazjum. Był współzałożycielem stołecznego klubu Polonia Warszawa. 8 października 1915 r., razem z Tadeuszem Gebethnerem i Marianem Strzeleckim, był inicjatorem zebrania założycielskiego klubu zorganizowanego w mieszkaniu przy ul. Zgoda 12 w Warszawie[1].

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1920 roku w korpusie oficerów jazdy[2]. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1923 roku w korpusie oficerów kawalerii. Do 1931 roku pełnił służbę w 22 pułku Ułanów Podkarpackich w Radymnie (od czerwca 1924 roku w Brodach)[3][4][5][6]. Od 15 czerwca do 15 września 1930 roku odbył trzymiesięczną praktykę w artylerii i piechocie, a następnie (od 15 października do 15 grudnia 1930 roku) ukończył Kurs próbny przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1930–1932. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7][8]. 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie na stanowisko oficera sztabu. Następnie pełnił służbę w 7 pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim na stanowisku dowódcy szwadronu. W latach 1937–1939 był zastępcą komendanta Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu.

W kampanii wrześniowej 1939 roku był zastępcą szefa Oddziału IV Sztabu Dowództwa Obrony Warszawy. Następnie jako jeniec w Oflagu VI B Dössel. Członek władz konspiracyjnych w oflagu. Zamordowany w październiku 1943 roku w obozie koncentracyjnym Buchenwald[9].

Jego starszy brat Andrzej Pronaszko był malarzem i scenografem teatralnym.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Pierwsze lata. wielkapolonia.pl. [dostęp 2011-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-18)].
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 177.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 643, 691.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 577, 611.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 311, 359.
  6. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930, Główna Drukarnia Wojskowa, nakładem Przeglądu Kawaleryjskiego, Warszawa 1930, s. 35, 93.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 401.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 155, 800.
  9. ↑ Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07109-8, s. 286.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).