Stefan Schlarp

Stefan Schlarp

kapitan rezerwy artylerii
Data urodzenia	17 lutego 1892
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1944 Baligród
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Pułk Artylerii Fortecznej Nr 3, 2 Pułk Artylerii Ciężkiej, 10 Pułk Artylerii Ciężkiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	sędzia
Odznaczenia

Stefan Marian Schlarp^[1] (ur. 17 lutego 1892, zm. 6 sierpnia 1944 w Baligrodzie) – doktor praw, sędzia, kapitan rezerwy artylerii Wojska Polskiego, ofiara nacjonalistów ukraińskich.

Grobowiec rodziny Schlarp

Życiorys

Stefan Marian Schlarp urodził się 17 lutego 1892 jako syn Edwarda^[2][3][4] (pracownik pocztowy we Lwowie^[5][6][7]). Uczył się w C.K. II Państwowym Gimnazjum we Lwowie z językiem niemieckim wykładowym, gdzie w 1910 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości^[8].

Podczas I wojny światowej w szeregach C. K. Armii pod koniec 1915 został mianowany podporucznikiem w rezerwie artylerii fortecznej z dniem 1 stycznia 1916^{[9][10][11][12]}. Do 1918 był oficerem pułku artylerii fortecznej nr 3^[13][14][15]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika^[16]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany na stopień kapitana rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[17][18]. W 1923, 1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 2 pułku artylerii ciężkiej w garnizonie Chełm^[19][20]. W 1934 był oficerem 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok^[21].

Ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł naukowy doktora praw. Wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Był egzaminowanym aplikantem sądowym we Lwowie, po czym został mianowany sędzią powiatowym w Turce od 6 lipca 1925^[22], później tamtejszego Sądu Grodzkiego, pozostając na stanowisku do końca lat 20.^[23][24][25]. Od początku lat 30. do 1939 pełnił stanowisko naczelnika (później kierownika) Sądu Grodzkiego w Baligrodzie^{[26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36]}. Jako kierownik sądu grodzkiego w latach 30. był członkiem sanockiego koła Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP w Sanoku^[37]. Do 1939 zamieszkiwał w Baligrodzie^[38].

Podczas II wojny światowej nadal przebywał w Baligrodzie. W 1944 część miejscowej polskiej ludności przeniosła się do Leska w obawie przed atakami Ukraińców; na przełomie lipca/sierpnia 1944 pozostali w miejscowości dr Stefan Schlarp, adwokat dr Stanisław Śmietana i administrator parafii ks. Józef Miezin podjęli rozmowy z aptekarzem Osiadaczem który zapewnił, że mieszkańcy ukraińscy nie podejmą ataku na Polaków i jednocześnie zdystansował się od ewentualnych działań ukraińskich grup zbrojnych z zewnątrz^[39][40][41]. W święto Przemienienia Pańskiego 6 sierpnia 1944 nastąpił zaplanowany atak sotni „Burłaki” Ukraińskiej Powstańczej Armii, dowodzonej przez Wołodymyra Szczygielskiego. Po zakończeniu niedzielnej mszy św. i wyjściu z kościoła zostało zamordowane 42 osoby, w tym dr Stefan Schlarp^{[42][43][40][44]}.

Stefan Schlarp został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku^[45].

Jego żoną była Helena z domu Branowska (ur. 20 maja 1894 we Lwowie, zm. 24 września 1970 w Sanoku, do końca życia zamieszkująca w domu przy ul. Niecałej 2 tamże)^[46].

Na cmentarzu w Baligrodzie został ustanowiony symboliczny grób ofiar zbrodni z 6 sierpnia 1944. W 1984 został ustanowiony w Baligrodzie pomnik poświęcony ofiarom zbrodni; stanowi go monument z krzyżem wraz z tablicą pamiątkową zawierającą 42 nazwiska zamordowanych^[47].

Odznaczenia

• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami (przed 1918)^[15]
• cesarskie pochwalne uznanie z mieczami (1917)^[48]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.